Yaoi of Manhattan

Jedno pstryknięcie palcami pozbawiło życia kolejnego przechodnia. Diabeł uśmiechnął się do siebie, wzywając żniwiarza, by ten zabrał zbłąkaną duszę do piekła. Na jego twarzy pojawił się chytry uśmiech. Czas się zabawić, czas znaleźć kolejną ofiarę. Do ich zdobywania najlepsze były bary. Tam, wśród ćpunów i pijaków były osoby, których nikt nie będzie chciał szukać, które można zabić na bardziej wymyślniejsze sposoby niż zawał, bo nikt nie będzie się tym interesował. Ubrany w ciemne jeansy i czarną koszulę otworzył drzwi do baru. Wcześniej upewnił się, że jego aura jest ukryta. Czasami zdarzało się, że w takich miejscach były istoty nocy, a wtedy cała zabawa szła się jebać. Poza tym, większość rozpoznawała diabła właśnie po tej aurze. Inaczej, nic nie rzucało się w oczy. Rzecz jasna, jeżeli chodzi o rzeczy, których zwykli śmiertelnicy by nie widzieli. W końcu do baru wszedł nie tylko sam szatan, ale i najpiękniejsza stworzona kiedykolwiek istota. Bóg się postarał. Wiedział, co robi. Usłyszał szepty, zobaczył szturchania - tak było zawsze. Wywoływał furorę. Żadne stworzenie nie mogło się w końcu równać z diabłem. I wtedy, stojąc z zabójczym usmiechem na twarzy zobaczył przy barze chłopaka, który albo nie umiał ukryć swojej aury albo był na tyle głupi, że tego nie zrobił. Ruszył w tamtą stronę i usiadł na wysokim stołku obok niego. Pochylił się nad uchem nieznajomego.
-Na twoim miejscu nie pokazywałbym tak swojej aury, bo możesz spotkać kogoś komu ona się nie spodoba, elfie - powiedział z niekrytą drwiną. Elfy były słabe. Bardzo słabe.

-No nie wiem, zastanówmy się - powiedział, przewracając oczami. Czuł lekką irytację. - Jest was co raz mniej z jakiegoś powodu, prawda?
Jego zdaniem odpowiedź była wręcz banalna. W końcu stworzenia, które nie były denerwujące, a wystarczająco silne potrafiły sobie poradzić na tym świecie. Taki elf skakał sobie z kwiatka na kwiatek, myśląc, że realia świata nocy go nie dościgną. Cóż, życie było grą, a takie słabeusze nie miały żadnych asów w rękawie. Bo co niby miałoby Lucyfera zaatakować, kwiecista brygada? Błagam.

-Jesteście... strasznie irytujący i macie odstające uszy - powiedział z nutką kpiny w głosie. Nigdy nie rozumiał po co elfom te uszyska. To już nie można było być normalnym? Mieć zwykłych uszu? To jakby wampiry miały wielkie, królicze zęby, a wilkołaki nosy jak ziemniaki. Dajcie spokój. Skąd to się niby wzięło?
Słysząc jego pytanie tylko uśmiechnął się tajemniczo.
-Odrobinę mało kulturalnie zadane pytanie. Kim, nie czym. Spróbuj zgadnąć...

-Ja tam bym Cię zabił za te odstające uszy. Są własnie powodem tej irytacji, którą wzbudzacie. Poza tym po jakimś czasie można już rzygać tęczą po tym uśmiechu, kwiatkach, tańcach i innych pierdołach - powiedział, zamawiając u barmana szklankę black death. Kiedy dostał trunek przez chwilę przyglądał się alkoholowi, by w końcu opróżnić szkło jednym haustem, uśmiechając się kącikiem.
Demonem? Czy naprawdę wszyscy muszą myśleć, że jest pieprzonym demonem?! Jest ich stwórcą, ale na Boga, nie jednym z nich!
-Dam Ci podpowiedź: jestem tylko jeden, jedyny. Nigdy nie było mnie więcej. Ah, no i jestem królem piekła. Pomysły? - zapytał z nutką ironii.

Przesunął palcami po swojej twarzy znudzony swoim towarzyszem. Cóż, wspominał w końcu coś o irytacji, a takie zachowanie... działało na niego naprawdę nie za dobrze. Lu musiał się odstresować. Za dużo entuzjazmu w jednym miejscu, zbyt blisko niego. Odwrócił się, by przyjrzeć się uważnie sali. Tak, tamten facet był niezły. Lucyfer pstryknął palcami i już po chwili mężczyzna padł na ziemię, rozlewając pintę piwa. W jutrzejszej gazecie będzie można przeczytać o nagłym zawale jednego z miastowych pijaczków.
-Od Ciebie nic, przyszedłem się zabawić - odparł, uśmiechając się tajemniczo, jakby chciał dodatkowo powiedzieć, że już zaczął.

Spojrzał na niego, unosząc pytająco brwi. Czy ten elf naprawdę miał czelność mówić mu, że ma przestać? To się robiło zabawne. Co raz bardziej rozumiał czemu je zabijano. Dosyć, że irytujące to jeszcze uważające się za Bogów, którzy mogą ratować świat przed diabłem. Kurczę, stanowczo żenujące. Lu miał jednak lepszy pomysł na zabawę. Spojrzał na kelnera, który za sprawą małej pomocy diabła przeciął sobie palec. Ten rozejrzał się w koło i widząc, że nikt nie patrzy wytarł go w ręcznik, który później użył do czyszczenia szklanek. Chwilę później jakiś mężczyzna zamówił piwo. Cudownie.
-Barman ma HIV. To słodkie... - mruknął do siebie.

Lucyfer był zły. Dla niego człowiek to człowiek. Robak to robak. Coś, co w ogóle nie powinno istnieć. Chory, zdrowy, kaleka czy sportowiec - wszyscy mieli takie samo prawo do życia, które diabeł im odbierał. Dlatego wybierał swoje ofiary losowo. Stąd wypadki przy pracy, nagłe zawały, morderstwa, choroby. Poza tym, czy zabicie chorego byłoby mniej okrutne? Chyba wręcz odwrotnie. Ktoś kto cierpiał przez całe życie ma jeszcze umrzeć szybciej. Skoro jednak elf uważał to za dobre rozwiązanie to była to jego sprawa. Najważniejszy był fakt, że Lucyfer był diabłem, złem wcielonym, istotą najmocniejszą we wszechświecie.
-Całe szczęście, że nie muszę Ci się podobać i twoje zdanie jest dla mnie równie bezużyteczne, co życie tych robali - powiedział, przesuwając lubieżnie językiem po górnej wardze.