Yaoi of Manhattan

- W sumie nic ciekawego, facet od chemii tradycyjnie się mnie czepiał o byle co, z matmy prawie dostałem lufę, a no i w środę mamy wycieczkę klasową. - dodał, siadając obok Oscara. Przytulił się do niego, jak do ukochanego pluszaka i westchnął, opierając głowę na jego ramieniu. Zmęczony był, chociaż mogło się to wydawać idiotyczne, w końcu tylko siedział na dupie przez tych kilka godzin i słuchał pieprzenia nauczycieli. - O czym tak czytasz? - spytał, wpatrując się w ekran monitora trochę obojętnie. - Ach, wracając do tematu tej wycieczki... Będę mógł jechać? Wyjazd trwa trzy dni, w cenie będą posiłki i atrakcje. - zaczął mu opowiadać co, gdzie i kiedy będą zwiedzać, podał nawet miejsce w którym położony jest hotel, w jakim mają się zatrzymać. - W torbie mam papier do podpisania, bo zgodzisz się, prawda? - spytał, przejeżdżając chłodną dłonią po szyi brata. Od zawsze był z nim w dobrych relacjach, byli wymarzonym rodzeństwem. Misiek ufał Oscarowi bezgranicznie, czuł w nim oparcie, kiedy był obok wiedział, że żadna krzywda mu się nie stanie, poza tym starszy brat miał dużo więcej cech, których inni mogli jedynie pozazdrościć. W pewnych momentach Oscar musiał być surowy, w innych zaś mógł przymknął oko na niektóre wybryki dorastającego brata. Miśkowi podobał się sposób, w który był przez niego wychowywany i nie zamieniłby swojego ukochanego brata na nikogo innego. Przywiązał się do niego i oddałby za niego życie, gdyby tylko istniała taka potrzeba. - Wywiadówka będzie w poniedziałek, o siedemnastej, w sali gimnastycznej. Będziesz miał czas przyjść?

- Doobra, jakoś to poprawię. - mruknął, wstając ochoczo z sofy. W podskokach udał się po torbę i wyrzucił z niej wszystkie rzeczy prosto na posadzkę, tuż obok Oscara. Z piórnika wydobył kartkę dotyczącą wycieczki, nawet podsunął długopis Oscarowi, żeby tylko podpisał zgodę. Zeszyt z matematyki również wyjął, chociaż nie miał najmniejszej ochoty go pokazywać bratu. Nauczyciel się na niego zdecydowanie uwziął, ale Misiek nie lubił o tym gadać. Uważał, że mu się to znudzi i tyle, nie ma o czym mówić. - Kochaaany jesteś, wiesz? - spytał, wieszając mu się na szyję. Dał mu buziaka w polik i uśmiechnął się wesoło.
Jedynkę z matematyki dostał za brak zadania domowego, mimo, że miał je zrobione, tyle, że był błąd w wyniku końcowym. Zeszyt był prowadzony starannie i dokładnie; nie było żadnych kutasów na marginesach, pozaginanych rogów kartek, kleksów i tym podobnych dziwactw. Michael wbrew pozorom bardzo dbał o swoje rzeczy, bo w końcu nie miałby ich, gdyby nie Oscar. Rodzicom zwisało to, czy mają pieniądze na chleb, czy mają gdzie mieszkać, za co żyć, o kupowaniu podręczników do nauki już nie wspominając.
- Ale z fizyki dostałem za to piątkę, wiesz? Były jakieś dziwne zamiany i rysowanie wykresów, niezły w tym jestem. - pochwalił się z dumą. Fizyka była jego kolejną piętą achillesową zaraz po matematyce, geografii i chemii.

- Nie jem kanapek, bo jem obiady w szkole. - mruknął, żeby Oscar nie myślał, że może się głodzi, albo coś takiego. Osobiście uważał, że ma całkiem niezłe ciało i nie potrzebuje robienia sobie głodówek. - Jak nażrę się obiadu, to na kanapki nie mam już miejsca. - dodał, układając je na jednej stercie, na stole.
- Poza tym wczorajsze i dzisiejsze są zjedzone! - zauważył trafnie. No tak, ale wczorajsze były z pastą jajeczną, a dzisiejsze z marmoladą i to dlatego nie skończyły jako siedlisko bakterii. - Już będę jadł! Nic mi tam nie skreślaj! - mruknął, nadymając policzki powietrzem. Od razu zabrał mu kartkę i schował ją z powrotem do piórnika.
- Na ostatniej wywiadówce też cię nie było, wychowawczyni pytała o powód, powiedziałem, że byłeś chory i dlatego nie mogłeś, teraz też będę musiał coś wymyślić? - spytał, z cichym westchnieniem.
Cieszył się, że Oscar miał dobrze płatną pracę (o której co prawda bardzo mało wiedział), ale nigdy nie mógł zrozumieć tego, że nawet na zebrania z rodzicami nie miał czasu przychodzić. Miał aż tak wymagającego szefa?

- No, doobrze. Przekażę jej. - wymruczał, zarzucając bratu ręce na szyję. - Zostaw te kanapki, leżały dwa tygodnie, to mogą poczekać jeszcze chwilę. - stwierdził, odciągając go od tamtego zajęcia całusem prosto w usta. - Aaale się cieszę z tej wycieczki, wiesz? - wepchnął mu się na kolana i zaczął na nich wiercić, jakby miał owsiki. - Tak dawno nigdzie nie wyjeżdżałem... Chyba odkąd tutaj przyjechaliśmy, co? - pogłaskał go po włosach.
Czasem miał wątpliwości, co do tego, czy Oscar na pewno jest jego bratem. W końcu wyglądali zupełnie inaczej; on, wysoki, jasne oczy, jasne włosy, a Misiek? Niskie chucherko o ciemnych włosach i czerwonych ślepiach. Trzeba było jednak przyznać, że jako rodzeństwo byli wspaniali i dopełniali się pod względem cech charakteru i w ogóle wszystkiego.

- Czemu nie? Nie podobał ci się buziak? - spytał smutnym tonem głosu. Przekręcił się na jego kolanach w ten sposób, by móc patrzeć mu prosto w oczy. Ślepka zaszkliły mu się aktorsko. - Ty to jesteś! Tyle cię nie ma w domu, a nawet całusa ode mnie nie chcesz! - poskarżył się, widocznie urażony. Skrzyżował ręce na klatce piersiowej.
- "(...)pojechać ze swoimi znajomymi." tyle, że ja nie mam znajomych. W szkole lubią mnie może trzy, cztery osoby. - stwierdził. Odkąd przeprowadzili się do Nowego Jorku Misiek nie był już taki przebojowy i ograniczał grupkę swoich znajomych do minimum. Ponadto nie chodził na imprezy, a jego życie stało się takie... melancholijne, wszystkie dni były do siebie podobne, a jedynym który je rozświetlał był Oscar.

- Dobrze, dobrze. Nie ma problemu. - mruknął, ściskając Oscara jak pluszową maskotkę. - Doceniam to co dla nas robisz i cieszę się, że masz taką wysoką pensję, chociaż trochę mi przykro, że nie opowiadasz mi jak ci idzie w pracy, ani czym się tak dokładniej zajmujesz. - stwierdził z cichym westchnieniem. Był trochę wścibski, gadatliwy i wszystko go interesowało; przyszło mu to w genach po matce, która teraz zlewała szerokim strumieniem na to, co działo się z jej pociechami. Misiek wiedział tylko tyle, że mieszka w jakiejś willi, ma plażę i morze pod nosem i znalazła sobie fagasa, to jemu to wszystko zawdzięcza. Czasami przysyłała nawet Miśkowi kartkę z wakacji, póki co miał w swojej kolekcji już z Londynu, Grecji, Hiszpanii, Ukrainy i kilku miejsc, których nazw już zapomniał.
Co do ojca, to nie miał pojęcia co się z nim dzieje, gdzie mieszka, z kim, ile zarabia (o ile w ogóle ma jakieś pieniądze).