Yaoi of Manhattan

Przez chwilę Misiek leczył jeszcze zadyszkę po sporym dystansie który przebył biegiem, po czym wstał, otrzepał się i okrążył go z dumnie uniesionym podbródkiem. Powąchał go i zmrużył lekko oczy.
- Rzeczywiście. - wymamrotał, bardziej do siebie, niż do niego. - Miło mi, Micheal jestem, ale mówią mi Misiek. - przedstawił się, podając mu łapkę. Kaptur zsunął mu się z głowy, pokazując tym samym kocie uszy. Łatwo było się teraz domyślić, kim on jest, jeśli chodzi o rasę. - Tak w ogóle to dzięki na pomoc, aż ciarki mnie przechodzą jak pomyślę, co mógłbym teraz robić z tymi menelami, gdyby nie ty.

[ Ja zastanawiam się w jaki sposób mogę sobie podtrzymać powieki, bo czuję, że same mi się zamykają x.x ]

- Możesz. - stwierdził, strzygąc nieznacznie uchem, kiedy ten go dotknął. W sumie Misiek nie czuł się jak oswojony kot domowy, był raczej typem samotnika, który utrzymywał kontakt z nielicznymi, więc bardziej przypominał dachowca, który łaził swoimi drogami (tak jak dzisiaj na przykład).
Uszy kotołaków zapewniały im o wiele lepsze słyszenie, a co za tym idzie były dosyć mocno unerwione i wrażliwe. To co dla człowieka mogłoby się wydać ciche i nie mające znaczenia, u nich potrafiło wywołać niepokój. Nie były one tylko kwestią estetyczną, dzięki której wzięła się nazwa "kotołak", chociaż trzeba było przyznać, że Miśkowi te uszyska pasowały.

[ Taaa, żeby mi do oczu wlazły! Oo ]

Ostatnio edytowany przez Michael Nixon (2012-06-01 23:33:21)

Mimowolnie zamruczał, przekręcając głowę na lewą stronę. To było miłe, takie przyjemne i strasznie rozleniwiało Miśka. Nie miał nic przeciwko głaskaniu i drapaniu, byle tylko nie szarpać, ani nie robić niczego podobnego.
- Nie powinienem, ale co mogę poradzić, skoro lubię takie wieczorne wycieczki? W sumie to masz rację i chyba nie będę tak więcej robił, bo pewnie będę miał jeszcze bułę od brata jak się obudzi i zauważy, że mnie nie ma. - stwierdził. - Skoro chcesz mnie odprowadzić i masz czas, to czemu nie? I jak ci idzie z byciem aniołem stróżem? Wielu osobom dzisiaj pomogłeś? - spytał zaciekawiony.

[ Haa, teraz już dużo lepiej. Sen był chyba najlepszym wyjściem x3 ]

Ostatnio edytowany przez Michael Nixon (2012-06-02 11:05:50)

- Niby nie wszechmocny, ale jakieś fajne umiejętności posiadasz i dzięki nim jest ci chyba trochę łatwiej, co nie? - mruknął, tykając go lekko palcem w żebra. - A ty sam chronisz cały Nowy Jork? - spytał, unosząc lekko brew. Przecież tu było tak wielu ludzi! Misiek od razu uznał, że to normalne, że wszystkim nie da rady pomóc w pojedynkę, choćby nie wiem jak bardzo tego chciał.

[ Najprostsze wyjścia zazwyczaj są tymi, do których najciężej dobrnąć x_x ]

- Rozumiem. Kotołaki nie są nieśmiertelne. Niestety. - mruknął, bo czasami napadały go takie wizje własnej śmierci, że aż się bał dnia ostatecznego. I pomyśleć, że tyle strachu mogła mu zapewnić własna wyobraźnia.
Złapał go za rękę i zaczął iść wolnym krokiem w stronę swojego domu. Skoro anioł chciał go odprowadzić, to trzeba było już ruszyć tyłek, żeby dojść na obrzeża Nowego Jorku przed obudzeniem się jego brata.

- No to żeś mnie pocieszył. - stwierdził z nutką ironii, ale zaraz potem uśmiechnął się z zadowoleniem, kiedy poczuł, że anioł nie wyrywa dłoni, tylko idzie za nim grzecznie, jak z uległością. Złączył ich palce, jakby byli parą zakochanych w sobie po uszy dzieciaków i spojrzał na niego. - Widać, że krótko tu przebywasz, skoro nie wiesz takich informacji, jak długość życia poszczególnych ras. W nowym Jorku musisz mieć pewnie sporo do roboty, ostatnio czytałem o tym, że wzrosła liczba przestępczości. To pewnie ci życia nie ułatwi.

- No, nie dziwię się, że nie wyrabiasz z nawałem roboty, w końcu jesteś sam na cały Nowy Jork. - stwierdził, skręcając w uliczkę przy której stały praktycznie same kamienice liczące po jednym, góra dwa piętra. - To miłe z twojej strony, ale ja w sumie rzadko choruję. - dodał, po chwili krótkiego zastanowienia. Ostatnio chorował w zimę, był wtedy przeziębiony i leżał trzy dni w łóżku, a potem mu jakoś przeszło. Pewnie gdyby nie posłuchał brata, to znacznie dłużej by spędził pod kołdrą, siorbiąc jakieś herbatki, ziółka i łykał lekarstwa, które miałyby za zadanie postawić go na nogi.
- Będziesz tu już zawsze?