Yaoi of Manhattan

Dzisiejszy dzień należał do tych wyjątkowo nudnych. Jego trup jak zwykle poszedł do naprawy. Vally nie miał na razie pieniędzy na nowe auto, chociaż mógł kupić ewentualnie jakiegoś lepszego grata, o ile można to tak nazwać. Jednak nawet jeżeli było by coś lepszego niż jego samochód, to swojego staruszka nie wymienił by na nic. Za bardzo go kochał, miał zbyt wielki sentyment albo było zbyt leniwy by o niego zadbać, ale raczej to drugie. Po za tym Janet jęczała dziś nie do wytrzymania, czasem chciałby ją naprawdę odesłać już do jej świata, ale nie poradził by sobie sam, znów nękały by go myśli, że nie żyje lecz kiedy ona jest przy nim czuje się dobrze, jest spokojny. Jej kołysankę znał na pamięć, bo to była w sumie jedyna rzecz jaką potrafiła powiedzieć, prócz "Tak, Panie". Nienawidził jak zwracała się do niego per Pan. Czuł się jakby był jej obcy, a przecież ją kocha. Miał nadzieje, że ona w środku też go kocha i ma mu dużo do powiedzenia, jednak nie zrobi tego nigdy, nawet, jeżeli będzie najpotężniejszym magiem na świecie,a to dlatego, że nie należy do tego świata. Jest zimna i pusta, i nigdy nie będzi taka sama. Kiedy Janet była w jego domu i wyła jak w nim, i snuła po nim, czasem straszyła oraz co dziwniejsze czasem mówiła straszne rzeczy, jakby przepowiadała śmierć. Jednak jemu nie mogła nic zrobić, była jego służebnicą. Chciała mu pomagać, widział to, jednak była tylko iluzją i nie mogła niczego nosić. Za to mogła otwierać drzwi gościom, to był plus.
Potem przez resztę dnia siedział w sklepie. Nie wielu miał klientów, aż tu nagle pojawił się jakiś chłopak chcący lalkę, dobrze że pokazał jak ma wyglądać inaczej było by z nią kiepsko.
-Mam podobną, ale zaraz ją przerobię. Da mi Pan kilka minut?- spojrzał na chłopca.

Valetine też był zmęczony. Chciał się już położy do wygodnego łóżeczka, chciał by znów uśpiła go Janet śpiewając kołysankę do ucha i suwając zimnymi palcami po jego policzku i włosach. Lubił jej obecność, nawet jeżeli była nieczuła, nawet jeżeli potrafiła tylko wyć, śpiewać jedną piosenkę i mówić "Tak, Panie", zamiast "Tak, kochanie". Dzięki niej nie czuł się samotny, a dom nie był pusty i zawsze mógł liczyć na to, że Janet swoim przeraźliwym jękiem odstrasza wszystkich złodziei próbjujących wkradnąć się do jego domu. Było w niej coś co wciąż kochał, jednak wiedział, że nie żyje, że to tylko iluzja, martwe, puste ciało.
Na zapleczu zaczął poprawiać lalkę i ją dopracowywać, przyłożył się do tego, ponieważ naprawdę lubił to robić. Chociaż miał nie wielu klientów, to czasem zdarzały się tu wycieczki szkolne, czy mała dziewczynka chcąca swoją najpięknieszą lalkę, albo mały chłopiec, który chce mieć super-herosa. Było w tym coś wspanialszego od magii. W końcu udało mu się skończyć dzieło. Ubrał lalkę, założył kokardki, uderkorował, ładnie zapakował.
Wyglądało to ładnie i estetycznie, po za tym było tak jak chłopak sobie tego zażyczył.
Przyniósł lalkę, a potem wystukał kod na kasie fiskalnej.
-Dwadzieścia dolarów.- mruknął patrząc na chłopaka. Wyczuł od niego aurę kotołaka, zdecydowanie.