Yaoi of Manhattan

Zniknął na moment w kuchni, przygotowując białą herbatę, Pai Mu Tan, jedną z jego ulubionych.
- Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko białej herbacie - odezwał się, wracając do salonu z dwiema filiżankami.
Postawił je na stoliku przed kanapą, uśmiechając się do chłopaka.

- Opowiedzieć o sobie? - powtórzył, siadając na kanapie. - Prawdę powiedziawszy nie wiem, od czego miałbym zacząć - wyznał.

Zaśmiał się cicho.
- Nie sądzisz chyba, że pamiętam początki swojego życia - odparł. - To było kilka tysięcy lat temu i nawet Aniołowie zapominają z czasem swojej przeszłości - zauważył, mimo iż było to wierutne kłamstwo.
Przynajmniej w przypadku Azy. On już zawsze miał pamiętać czasy swojej posługi u Stwórcy. Taka była jego kara. Nie oznaczało to jednak wcale, że czuł potrzebę dzielenia się tym z kimkolwiek. Nawet z kimś tak serdecznym i szczerym, jak James.

- Tak, jestem Aniołem - zgodził się z nim. - Jedynym, który wygnany z Nieba wciąż spada - dodał już ciszej, spoglądając gdzieś w bok. - Dlatego siedzę tutaj. Pomiędzy Niebem i Piekłem. Nigdy tak naprawdę nie upadłem, ale zepsucie tego świata zdążyło we mnie wsiąknąć.

- W porównaniu wychodzi bardzo szaro - odpowiedział cicho. - Owszem, z początku całkiem mi się tu podobało. Wszędzie mnóstwo zieleni, piękne widoki, otwarta przestrzeń... Ale teraz... teraz ten świat umiera i z każdym rokiem staje się bardziej odrażający.

- Bo ludzie to egoistyczna rasa. Myślą, że wszystko na tym świecie jest dla nich - odparł z westchnieniem.

- Pewnie to, co robili ze sobą - spojrzał na chłopaka ciemnymi oczami. - Wypowiedzieliby nam wojnę.

- To nie jest powiedziane. Wielu z naszych stoi po ich stronie - zauważył. - Nigdy nie przesądzaj bitwy przed jej końcem, niezależnie od tego, jakimi siłami dysponuje przeciwnik.
No tak, Aza i jego generalskie nawyki...