Yaoi of Manhattan

W Nowym Yorku taka sceneria jednak nie była niczym dziwnym, wręcz na odwrót - czymś spotykanym częściej niż ktoś uprawiający w parku jogging. Toteż Lucyfer wcale nie był tym zdziwiony. Poza tym noc była jego ulubioną porą. Wtedy widać było po ludziach czego się boją, a i istoty nocy jakoś częściej wychodziły na powierzchnię ziemi, kiedy słońce nie grzało im po pyskach.
Diabeł wyszedł z mroku i stanął w świetle ulicznej latarni, która - o ile to w ogóle możliwe, biorąc pod uwagę wszystkie zastępy marysuizmu świata - wcale nie migała wściekle, jakby zaraz miała się wypalić. Nie, świeciła bladym światem, które na pewno pozwoliło wilkołakowi zobaczyć jego twarz. Lucyfer się uśmiechał. Nie w przyjemny sposób, raczej złośliwy, przepełniony triumfem, lecz zdecydowanie seksowny.
-Nie lubię, kiedy ktoś zadziera z moimi dziećmi - powiedział, a jego oczy zapłonęły ogniem piekielnym, tuż za jego, do tej pory, czarnymi tęczówkami.

Tłumaczenie wszystkim dookoła, że tworzenie jego dzieci nie były tym dziwnym aktem seksualnym jak u ludzi, tylko kompletnie czymś innym zaczynało go powoli nudzić, więc zignorował jego wypowiedź całkowicie. Ograniczenie umysłowe u wszelkich stworzeń na ziemi było już przez niego dobrze znane i nie musiał więcej przekonywać nikogo o swojej wyższości. Ciekawe, że jednak wciąż trafiał na nowe stwory, które były pewne, że dadzą sobie z nim radę. Zaczynała się walka i nie minęło kilka sekund, a jeden z walczących już leżał martwych. Druga część tych pewnych siebie zaczynała uciekać, dochodząc do wniosku, że przecież diabeł ich nie dogoni, bo oni są szybsi, lepsi i w ogóle "naj". Prawda była taka, że nie byli. Jakże by mogli? Skoro Lucyfer przyczynił się do ich stworzenia, nie dałby żadnej istocie więcej mocy od samego siebie. Pycha i żądza całkowitej, dyktatorskiej władzy była zbyt wielka. Poza tym, to on miał przecież miliardy lat, by uczyć się nowych rzeczy. Był najstarszą żyjącą wciąż jednostką, która chodziła po ziemi. Tam w niebie, owszem, siedział i Gabriel, i Michał, ale i oni przestali być zagrożeniem jakiś czas temu. Obecnie, Lu był niepokonany i ta świadomość pozwalała mu zachowywać grobowy spokój w każdej sytuacji.
-Nie zrobisz już tego więcej - powiedział, a w jego słowach została zawarta groźba i to nie byle jaka, bo Lucyfer miał zamiar ją spełnić i to w najbliższym czasie. Niekoniecznie go zabić. Znał dużo gorszych przygód niż sama śmierć.