Yaoi of Manhattan

[Pewnie, że może!]
Dyżur w szpitalu skończył dość późno, jednak - jako że nie miał na ten wieczór żadnych planów - nie przeszkadzało mu to zbytnio. Udał się do kawiarni, żeby kupić sobie czarną kawę, a potem wybrał sobie jeden z dachów w centrum na swój nocny rytuał przyglądania się Nowemu Yorkowi. Usiadł na samym brzegu, spuszczając nogi w dół i obserwował ludzi, którzy wracali z pracy lub mieli umówione spotkania. Wtedy właśnie usłyszał błagania. Był wyczulony na takie dźwięki. Przełknął głośno ślinę i nie patrząc już na kawę, która na dachu pozostała, zeskoczył z góry i pobiegł za głosem mężczyzny, którego usłyszał. Na miejscu znalazł się kilka sekund później. Na razie bezszelestnie zbliżył się do napastnika i od razu wyczuł, że nie jest on człowiekiem.
-Puść go - powiedział spokojnym głosem. Nie przywykł do unoszenia się. Jeżeli coś dało załatwić się po dobroci to wolał to wykorzystać.

Diego skrzywił się, widząc jak mężczyzna traktuje swoją ofiarę. Tamten facet wcale nie był jakiś truchlały, a jednak istota przy nim była o wiele silniejsza. Nie była wampirem, bo swojego rozpoznałby od razu, ani wilkołakiem, bo z nimi raczej mało miał wspólnego, a ich zapach niekoniecznie podchodził Diego, tak jak każdemu wampirowi. Gdyby był magiem pewnie zająłby się nim bez używania rąk. Zostały elfy, które Diego wykluczył od razu, no i demony oraz upadli. Ten jednak nie wyglądał na demona, miał w sobie zbyt dużo nonszalancji i dostojności, jakiej te stworzenia były wręcz pozbawione.
-Po prostu go puść - odparł, zbliżając się do niego. Uważnie przyglądał się napastnikowi, kiedy stanął jakiś metr od niego, westchnął. - Pozwól mi go opatrzyć, proszę.
Ciekawe, że Diego rzeczywiście wierzył, że upadły może to zrobić, że może zostawić tego człowieka. Trudno powiedzieć czy to naiwność czy może wiara, że w kazdym jest choć odrobina dobroci. Nie chciał śmierci kolejnego człowieka, którego miałby na swoim sumieniu. Zbliżył się jeszcze do meżczyzny, by w końcu uklęknąć przy rannym i odgarnąć mu włosy z czoła. Złapał go za brodę i uniósł ją tak, by człowiek musiał na niego spojrzeć.
-Nie bój się - mruknął tylko, używając swoich zdolności manipulacji ludzkimi uczuciami. Przeniósł wzrok na Azazela. Raczej nie miał pojęcia z jak silną istotą ma do czynienia, bo nigdy tak naprawdę nie miał wielkiej styczności z upadłymi. Chciał po prostu pomóc temu człowiekowi, który wciąż zasługiwał na życie i powinien je wykorzystać, a nie. Był jeszcze młody, a na jego palcu Diego zauważył ślubną obrączkę. Czy naprawdę tylko jego obchodziło, że zabiając go, pozbawi męża jakiejś kobiety, a może i ojca jakichś dzieci?

Wiele razy zadawano mu to pytanie i odpowiadał na nie częściej niż się przedstawiał, co z natury chyba powinno być na pierwszym miejscu. Westchnął, odwracając głowę w jego stronę.
-Jestem wampirem, ale to nie znaczy, że nie mam serca.
W sumie nie zgadzało to się do końca, bo jego serce nie biło od wielu setek lat, ale jak inaczej mógłby wytłumaczyć swoje współczuje, empatię? Lubił pomagać ludziom, czuł do tego powołanie. Całe jego życie było ciągłymi wyrzutami sumienia, których nie mógł opanować. Gdyby ten człowiek umarł byłoby tak samo. Czułby się paskudnie.
Kiedy upadły dotknął człowieka, Diego tylko zacisnął dłonie w pięści. Był inteligentny, wiedział, że nie może konkurować z tą istotą. Martwy na wiele by się nie zdał. Poza tym, sam z siebie wiedział, że jeżeli ktoś coś robi, to lepiej mu nie przerywać, bo złośliwość istot nocy wiele razy doprowadzała, ze mogło być przecież o wiele gorzej.
Uklęknął przy człowieku, pochylając się nad jego torsem. Od razu usłyszał, że w okolicach serca krew płynie wolniej. Upadły musiał zwęzić mu żyły główne, tak że krew powoli przestawała dopływać do organu. Wiedział, że nie ma jak go uratować. Nie ludzkimi sposobami. Musiałby wziąć go do szpitala i wykonać operację, a do tego czasu mężczyzna już by nie żył. Był rozbity, bo obiecał sobie nigdy nie używać wampirzych sposób na poprawę zdrowia, ale musiał... po prostu musiał. Z obrzydzeniem do samego siebie, podwinął rękaw, by ugryźć swój nadgarstek, a potem dać facetowi trochę własnej krwi. Po chwili dało się słyszeć, że łatwiej mu się oddycha. Mimo to, samopoczucie Diego wcale się nie poprawiło. Nienawidził siebie za to, że nie jest jednym z nich, że właśnie tylko potwierdził, że jest potworem.
-A teraz odejdź i zapomnij, że to się zdarzyło - powiedział, patrząc mężczyźnie w oczy. Ten odrobinę zdezorientowany uciekł gdzie pieprz rośnie. Westchnął. Nie czuł się za dobrze. Niby go uratował, ale za jaką cenę? Znów stracił swoje człowieczeństwo. Trzęsły mu się ręce. Oparł się o kontener, biorąc głębszy wdech.

Dziwny. To dobre słowo, żeby opisać jego osobę i mógł się z nim zgodzić. Był dziwny, w każdym znaczeniu tego słowa. Zbyt wampirzy na człowieka. Zbyt ludzki na wampira. Zagubiony. Zdecydowanie nie na miejscu. I nie wiedział nawet gdzie powinien się znajdować, jednak nie tutaj, nie po tym jak musiał leczyć kogoś swoją krwią. Tak nie powinno się robić.
-Życie jednostki jest równie ważne, co całej grupy - powiedział, powoli odwracając się w jego stronę. Gdyby nie jedna osoba, nie mogłaby powstać grupa. Nie byłoby przyjaciół, gdyby nie pojedyncze jednostki, a i ten upadły był przecież jednostką samą w sobie. Każdy się liczył. Nie zareagował, słysząc swoje imię, tylko dlatego, ze z natury był opanowany. Mimo to, trochę go to zdziwiło. Wolał jednak nie pokazywać tego po sobie, bo różne uczucia i zachowania niekoniecznie działały na naszą dobrą stronę. Wiele rzeczy, które robiliśmy lub mówiliśmy, inni wykorzystywali przeciwko nam. Takie już były normy tego świata i nikt nie mógł ich zmienić.
-Nie znasz mnie - mruknął tylko w jego stronę, zaciskając usta. - Nie jestem taki, jak wszyscy chcieliby, żebym był.

-Wiem, w co się pakuję - powiedział, wyrywając swoje ramię z uścisku. Na chwilę umilkł, by w końcu znów się odezwać spokojnym tonem: - I nie zastraszaj mnie, bo zbyt wiele Ci to nie przyniesie przy kimś, kto nie dba o swoje życie.
Wiele osób mówiło, że chciałoby umrzeć, że ich życie na nic się nie zdaje, ze nie mają powodów, by żyć. U Diego wyglądało to trochę inaczej. Miał powody i na pewno znalazłoby się też trochę chęci, chociazby po to, żeby pomagać innym. Jednak wiedział, że gdyby nagle pozbawiono go życia, nie czułby się z tym źle. Wiele razy próbował ze sobą skończyć, ale wtedy jeszcze nie wiedział jak to zrobić. A kiedy już wiedział, doszedł też do wniosku, że samobójstwo jest drogą ucieczki dla tchórzów. Dlatego wciąż tu był. A groźby Azazela nie działały na niego. Jakby mogły, skoro jego wizja jego własnej śmierci, go nie przerażała?

Nie o coś takiego mu chodziło. To że upadły będzie miał satysfakcję ze zastraszania go wiedział doskonale. Chodziło bardziej o fakt, że nie przyda mu się to akurat przy Diego. Przy innych, którzy lubili życie, imprezy i wszystko, co związane z tym "przywilejem", owszem, można byłoby grozić śmiercią, ale na nim to nie działało. Chociaż nie mógł pozbyć się uczucia, że bardzo chciałby szanować swoje życie na tyle, by naprawdę bać się je stracić.
Kiedy mężczyzna wstał, Diego zrobił to samo i dogonił go tuż przy wyjściu z uliczki. Nie chciał tak tego zakończyć. To nie miałoby najmniejszego sensu. Chciał coś zmienić. Zrobić coś dobrego. Jeżeli teraz pozwoli mu odejść, nic z tego się nie stanie.
-Nie zabijaj już dzisiaj. Proszę. - powiedział powoli, wzdychając. Dopiero po chwili uniósł wzrok, żeby spojrzeć mu w oczy. - Znajdź sobie inną rozrywkę. Chociaż ten jeden wieczór.

Na początku Diego chciał odpuścić, bo przecież jak mógłby konkurować z upadłym? Szczególnie kiedy tak rzadko się żywi, nie praktykuje, ani nie jest szczególnie aktywny w używaniu swoich mocy. W końcu jednak doszedł do wniosku, że nie może tak tego zostawić. Będzie miał na sumieniu każdą następną ofiarę tego mężczyzny, bo go nie powstrzymał, bo dał mu na to zezwolenie.
-I nie mogłoby tak zostać? Jeden dzień przerwy - poprosił. Dla niego to naprawdę było wazne. Uratować kilka istnień. Kiedy ten odszedł nic nie mówiąc, Diego poszedł za nim, wymijając tę samą kobietę z dzieckiem. Złapał upadłego za ramię, by ten na chwilę się zatrzymał. Nie chodziło tędy zbyt wiele ludzi. Na szczęście. Przynajmniej nie słyszeli o czym Ci rozmawiali. - Proszę Cię, odpuść dzisiaj. Zrobię wszystko, żebyś tylko trochę im wszystkim odpuścił.
Może przesadził, może dał się ponieść emocjom, ale ktoś musiał dbać o ludzkość, a jeżeli nikogo nie było w pobliżu, to był w końcu Diego zbawiciel, który jak na złość powinien mieć więcej do czynienia z upadłym niż tymi z góry.