Yaoi of Manhattan

[Wyszło świetnie ^ ^]
Diego nie miał wielu przyjaciół. Większość ze stworzeń nocy była do szpiku kości zła, a on przecież starał się stać po właściwej stronie. Może dlatego jego znajomość z Aresem potoczyła się w kierunku, w którym nie powinna. Na początku, kiedy jeszcze nie wiedział o zajęciach mężczyzny o ilościach mordów byli prawie jak bracia. Dopiero później Diego zaczął się dowiadywać czegoś o swoim kompanie i ich stosunki się rozluźniły. Miał pretensje do przyjaciela, że zabija, wciąż mówił mu, żeby przestał, jednak to chyba za bardzo utkwiło już w naturze opiekuna ogarów. Chciał ratować przyjaźń, ale nie mógł pozwolić na gierki Aresa. W jego mniemaniu zabijanie nie było potrzebne.
Siedząc w barze, pijąc jakiś drogi trunek, który na pewno nie był wart swojej ceny, z zaciśniętymi w cienką kreskę ustami, przypatrywał się barmanowi. Sam nie wiedział czemu jego wybrał sobie na posiłek. Może dlatego, że był niemiły dla klientów i mu się należało? W tym momencie jednak miejsce obok niego zostało zajęte, a Diego wyrwany ze swoich rozmyślań. Nie musiał spoglądać na bok, żeby wiedzieć z kim ma do czynienia. Zapach. Głos. Nie mógł powiedzieć, że nie lubił spotkań z Aresem. Nadal pałał do niego przyjaźnią. Był jednak nieźle zagubiony w próbach nawrócenia go.
-Moja pacjentka zmarła, wyszedłem szybciej - powiedział spokojnym, opanowanym głosem. To był dla niego dość ciężki dzień. Panna Adams była w szpitalu wiele razy, a on sam bardzo często przeprowadzał operacje na jej ciele. Zmarła pod jego skalpelem i trochę go to dobiło.

-Nigdy nie żałowałem wybranego zawodu - odparł zgodnie z prawdą. Tej kobiecie podarował wiele lat, których bez niego by nie miała. Owszem, było mu smutno z powodu jej śmierci, ale wiedział, że nic więcej nie mógł zrobić. W końcu nie przemieni jej w wampira. Nigdy tego nie zrobił i nigdy nie miał zamiaru nikomu zgotować takiego losu. To gorsze niż śmierć. W każdym znaczeniu słowa "gorsze".
Przy jednym oczywiście Ares miał rację; Diego nigdy nie poznał Lucyfera. Nie wiedział jednak czy byłby w stanie pokłonić się komuś kto przez tyle milionów lat zniszczył wszystko, na co ludzie tak długo pracowali. Owszem, Di wiedział, że ludzie nie są święci, że mają swoje grzechy, ale i oni zasługiwali na życie, szacunek, trochę spokoju, a nie ciągłe walki o ich krew, ciało czy co tam jeszcze istoty nocy w ludziach ceniły.
-Wątpię - powiedział, również ściszając ton głosu. Nachylił się bardziej nad barem, zaciskając palce na szklance. Jednym haustem opróżnił ją, po czym zawołał barmana, by mu dolał. W tym czasie po raz kolejny dokładnie mu się przyjrzał. - Jednak to człowiek, a tyle mi wystarczy.
Po wszystkich mordach w swoim życiu nie mógłby więcej zabić niewinnej istoty. Kiedyś w jednej wiosce siał niesamowite spustoszenie i wymordował wszystkie dzieci. Długo potem się zbierał. Nie mógł dopuścić, by kiedykolwiek znowu jego dusza zmącona była tak ciężkim grzechem. Robił wszystko, żeby ograniczyć ilość spożywanej krwi, żeby wybierać osoby, które były złe, które w przeszłości zawiniły. Nigdy dzieci, nigdy kobiety. Zdrowi, silni mężczyźni, którym ubytek w krwi nie sprawi większych problemów niż kilka dni w łóżku. A to raczej przeżyją.
Wiele osób potępiało Diego za jego dobroć. Mało z nich jednak znało jego pobudki. Nawet Ares nigdy nie interesował się tym dlaczego jest wampirem, pozbawionym wszelkich wampirzych odruchów. W końcu powinien być zły, wściekły, rozrywać ciała na strzępy i bawić się do upadłego. On jednak nie wyobrażał sobie dłużej takiego życia. Zbyt wiele osób cierpiałoby przez jego egoistyczną postawę i chęć sprawienia sobie radości. Nie zrobiłby tego za cenę szczęścia ludzi, których musiałby zabić. Bo oni też na nie zasługiwali. A lepiej, żeby jeden wampir czuł się nieszczęśliwy, niż całe rodziny tych, których by zamordował.

Sam Diego nigdy nie poznał nikogo podobnego sobie i trochę męczyła go ta samotność. Nie miał bratniej duszy, nie miał nikogo, kto akceptowałby jego poglądy i chciał przemierzać świat nie po to, żeby zabijać, tylko po to, by to życie ratować. Mimo to wiedział, że szukanie kogoś takiego było stratą czasu. Nawet jeżeli istniały dobre istoty to były to anioły, a kiedy te dowiadywały się z kim mają do czynienia nie było już wcale tak kolorowo. W końcu one nadal były od niego silniejsze.
-Przecież wiesz, że o to właśnie chodzi. By nie zabijać i nie pozbawiać tych istot życia. Staram się ograniczać te swoje... posiłki, ale kiedy muszę zjeść, wybieram kogoś kogo będzie mi żal najmniej - powiedział, choć w środku wciąż bił się w pierś, że w ogóle musi kogokolwiek spożywać.
Co gorsza, zawsze gdy pił krew jego ciało samoistnie reagowało, wyzwalając masę endorfin, które przez to, że był wampirem tylko kumulowały tę radosć i szczęście. To były chyba jedyne momenty, w których Diego je czuł, tylko po to by następnego dnia zastąpić je wyrzutami sumienia. Brzemię, które nosił niekoniecznie chciało z niego zejść, mimo że próbował się go pozbyć na wszelkie możliwe sposoby.
Wampir miał pewne obawy, co do spotkania z Lucyferem i wiele razy myślał, że kiedy wróci do domu diabeł będzie tam czekał, tylko po to, żeby się go pozbyć. W końcu nie był normalną istotą nocy. Był wynaturzeniem nawet wśród nadludzi. To go prowadziło do smutnego wniosku, że nigdzie nie odnajdzie spokoju, szczęścia czy kogoś z kim mógłby spędzić życie, bo ani między ludźmi ani nadludźmi nie był jednym z nich. Musiał radzić sobie sam.
-Aresie, wiesz, że nie piję z tego powodu. Raczej żeby zapomnieć. Dość małostkowe i płytkie, ale jeżeli to jedyny sposób, to będę go praktykował.
Rzeczywiście, zawsze kiedy w życiu Diego działo się coś, czego by nie chciał, jak na przykład śmierć pacjenta, starał się to jakoś z siebie wyprzeć. Niekoniecznie udanie, ale przynajmniej się starał. Aż dziw, że jeszcze nie stał się alkoholikiem. Na razie jednak pijał tylko wtedy, kiedy było mu naprawdę źle. W zwykły dni również było źle, ale był to normalny poziom jego mizerności, który jeszcze tolerował. Kiedy ten się zwiększał, Diego potrzebował czegoś by przestać o tym wszystkim myśleć.
Spojrzał na Aresa, słysząc jego kolejne słowa. Owszem, wiedział doskonale, że nie musi pracować, że pieniądze, które odkładał na kontach w banku przez tyle stuleci zapewnią mu byt na długo i wciąż będą rosły w górę. A mimo to, chciał. Czuł powołanie, którego nie sposób było zignorować. Kochał swoją pracę. Dzięki sprawnym dłoniom i precyzji był znanym i cenionym chirurgiem, a jako onkolog sprawdzał się niezwykle świetnie. Miał w sobie wielkie pokłady współczucia, dlatego kiedy przekazywał swoim pacjentom smutne wieści, Ci jakoś to znosili, bo zawsze mieli przy sobie lekarza, który zrobiłby wszystko, by jakoś im ulżyć. Starał się jak mógł.
-Staram się unikać tych przywilejów, właśnie po to, żeby choć trochę poczuć się człowiekiem. Wiem, że dla ciebie to głupota, bo jak mówisz, ludzie to "robactwo", jednak ja kiedyś nim byłem i wiele bym oddał, żeby znowu być sobą - odparł smutnym tonem, jak zwykle, gdy rozmowa schodziła na tory jego bytu i drogi jaką obrał. Nie mógł zignorować pragnień swojego ciała, jednak i serce i mózg zgodnie zgadzały się, że to nie pożywanie jest najważniejsze.
-Nie unikam Cię, Aresie - mruknął w jego stronę, odwracając od niego wzrok. - No moze trochę - dodał po chwili, unosząc delikatnie kącik ust. - Ale i ja nie lubię się z tobą kłócić. Jesteś moim przyjacielem, co by się nie działo.
-

Na słowo "robactwo" od razu się skrzywił. Nigdy nie lubił tej nazwy. W końcu ludzie spośród wszystkich istot, były jedynymi, które potrafiły myśleć rozumnie i daleko im było do robactwa, jakby na to nie patrzeć. Poza tym przez trzydzieści lat sam był człowiekiem i chcąc nie chcąc czuł się przez to odrobinę urażony. Jednak nie mówił o tym na głos.
-Ale nadal czują ból kiedy się ich zabija, nadal cierpią, gdy zabija się ich rodziny i zasługują na odrobinę empatii. Nawet jeżeli mi nie podziękują to nic, to moja praca. To tak jakby ktoś dziękował piekarzowi, że upiekł chleb. Nikt się tym zbytnio nie interesuje - odparł, odsuwając od siebie szklankę z alkoholem. Więcej nie potrzebował, poza tym po raz kolejny nie potrzebnie się rozgadał na tematy swojej życiowej filozofii, której i tak nikt nie rozumiał ani rozumieć nie chciał. On jednak nie miał zamiar rezygnować z bycia dobrym tylko dlatego, że dla kogoś pomoc ludziom była śmieszna i bezwartościowa.
-Psychologa... - powtórzył po nim, unosząc kącik ust. Nie mógłby tak po prostu opowiedzieć o swoich problemach jakiemuś obcemu. Po to miało się przyjaciół. Diego jednak nie chciał obarczać Aresa sprawami, które jego nie dotyczyły i pewnie mało też obchodziły. Poza tym sprzeczność ich poglądów pewnie znacznie zmieniłaby światło w jakie padłyby słowa jego przyjaciela, gdyby spróbował mu coś poradzić. Nie, musiał radzić sobie sam, czyli tak jak do tej pory. To chyba było do zrobienia, bo jakiś żył i sobie radził. A skoro tak, to chyba jednak na coś się zdawał.
-Wzruszające wyznanie, Aresie, muszę to sobie wpisać chyba w kalendarzu - powiedział, specjalnie kończąc zdanie słowami, jakimi powitał go przyjaciel. Wiedział, że karciarz robił wszystko, co w jego mocy by w tym momencie pewnie go nie wyśmiać i Diego to doceniał. Nie każdy miał do niego tyle cierpliwości, żeby w ogóle przebywać w jego towarzystwie, gdy gadał o tej całej dobroci i pomaganiu. Większość po prostu machała na niego ręką, każąc skończyć. I tyle by było z jego znajomości.
-Nie jestem tam zbyt mile widziany - przyznał, co zresztą było całkowitą prawdą. Wiele istot wolało nie oglądać go na oczy przez to jaki tryb życia obrał i trzymało się od niego z daleka. A w piekle spędzali czas, więc prawdopodobieństwo, że kogoś spotka było o wiele większe niż na ziemi. Poza tym, tam czuł się o wiele bardziej wynaturzeniem niż tutaj, ale o tym wolał Aresowi nie wspominać.
Gdyby chłopak rzeczywiście go przytulił, pewnie Diego nieźle by się zdziwił. Dawno nie okazywali sobie już żadnej czułości.

-Nie stawiaj mojego zawodu w takim świetle - powiedział, już odrobinę mniej przychylnie. - Robię to dla ludzi, nie dla istot nocy, które chcą wykorzystać ich życie. To okropne, że nikt nie potrafi uszanować ich kruchego życia, że żerują na nich, jakby byli od nas dużo gorsi. Aresie, sam musiałeś zauważyć, że oprócz tego ich egoizmu i złośliwości, mają w sobie pokłady dobroci. Taka matka Teresa, Jan Paweł II czy nawet pielęgniarka w moim szpitalu. Oni nie są źli, nie zasługują na śmierć, a i tak jakiś demon może ich sprzątnąć za to, że żyją. A więc, kto jest ponad nami? Kto będzie zabijał nas, bo ma na to ochotę? Nikt. Ale to nie oznacza, że mamy prawo uważać się za ważniejszych, bo to czyni z nas głupców.
Mówił przyciszonym głosem, choć i tak było słychać jawną irytację. Nie znosił traktowania ludzi jak puszki z fasolką czy worka treningowego. Oni mieli uczucia, ich ciała były kruche, a serca jeszcze bardziej. Istoty nocy tego nie pojmowały i dlatego Diego nigdy nie nauczył się żyć pomiędzy nimi. Tak po prostu musiało być. Przez to nie był akceptowany, ale czy to robiło jakąkolwiek różnicę? Mogli go nie chcieć w obu tych światach, ale to i tak bez znaczenia. Ważne, gdzie on chciał przynależeć. To nic, że nie mógł mieć przyjaciół między ludźmi, bo co to za przyjaźń, kiedy nie można nawet powiedzieć, co jadło się na obiad. Ważne, że jakoś dawał radę i nie rezygnował ze swoich przekonań.
Diego natomiast wiele razy musiał mówić o uczuciach, nawet jeżeli nie chciał. Kiedy jego pacjenci leżeli na łożu śmierci, chcieli czuć, że jest przy nich ktoś bliski. Czasami ci ludzie nie mieli rodziny, a wtedy pojawiał się Diego. Próbował pomóc, pocieszyć. Rozmawiał i dawał do zrozumienia, że nie są sami, by mogli odejść w spokoju i ciszy. Tylko, że on zostawał. Zostawał sam, przygnębiony śmiercią kolejnej osoby w swoim życiu. Co do "kocham" również nie miał okazji nigdy tego powiedzieć. Chociaż gdyby spytano o to, czy chciałby sobie kogoś znaleźć, pewnie odpowiedziałby, że tak. Musiałby jednak być to ktoś, kto zaakceptowałby go takiego, jaki jest.
-Nie byłem - przyznał. - Ale wiem, że nikt nie przyjąłby mnie tam z otwartymi ramionami, Aresie. Jestem od nich inny. Od wszystkich.
Czuł to w każdej komórce swojego ciała. Wszystko w nim mówiło, że różni się jak cholera od każdego innego wampira, demona, wilkołaka, upadłego, lewiatana, smoka czy innych, co sobie po tym świecie chodzili. On nie mógł się z nimi równać siłą, bo dawno zrezygnował z wielkiej mocy dla możliwości bycia trochę bardziej "normalnym". Ostatnio też starał się przestawić na krew z torebki, jednak nie szło mu łatwo. Nie była już ciepła i smakowała o wiele gorzej. Tylko, że sprawiało mu satysfakcję znajdowanie metod dzięki, którym nie musiał krzywdzić innych. A w piekle by go chyba za to ukrzyżowali. Kto widział wampira, który nie pije krwi od żywego dawcy? To niedorzeczne. Wbrew temu, co można było wyczytać w pisemkach dla nastolatek, zwierzęca krew się nie nadawała. Gdyby tak było, pewnie by na nią postawił. Nie miała jednak tego samego składu, co ludzka, a brakujące czynniki sprawiały, że nie dawały wampirowi energii.
Nie chciał już pić, za to jeden papieros mógł mu dobrze zrobić. Wziął fajkę i wsunął ją między wargi, a potem, również pożyczoną, zapalniczką zapalił końcówkę. Zaciągnął się dymem, przymykając delikatnie powieki. I wtedy Ares zaczął gadać coś, czego właśnie Diego najbardziej nie mógł pojąć. Ares, jak i inne istoty nocy wciąż chcieli wmówić, że to wina ludzi, że sami chcieli to, co mają. Zdaniem Diego to bzdura. Mają wolną wolę. Popełniają błędy. Każdy z nich na pewno kiedyś jakiś popełnił, ale starają się. Jasne, zawsze znajdą się jakieś szumowiny, ale takie są w każdej rasie. Między wampirami (tu przecież on sam doskonale pasował jako przykład) czy między innymi nadludźmi. Każdy z nich miał takie samo prawo do błędów i nikt nie mógł im go odebrać. A jednak Ares i inni uważali, że im wolno.
-Tutaj nigdy się nie zgodzimy - powiedział w końcu, zaciągając się po raz kolejny.

Dziwnie było usłyszeć od Aresa, że ma w czymś rację. Połowiczną, niepołowiczną, ale jednak i to się liczyło. Uśmiechnął się do niego blado, czując się odrobinę lepiej. Chłopak, nawet jeśli nieświadomie polepszył mu humor. Już nawet nie tym, że w końcu ktoś powiedział coś nieobraźliwego dla ludzi. Ale po prostu. Był tutaj, siedział z nim, a przecież zamiast marudzenia Diega mógł sobie wybrać kogoś innego - jakąś ciekawą istotę, która zamiast ględzić, obciągałaby mu. To tak dla przykładu. Był mu wdzięczny. Poklepał go po plecach, właśnie po to, żeby ją okazać, przy okazji uśmiechając się szerzej. Kiedy natomiast usłyszał z jego ust, że ten go lubi, to prawie zakrztusił się powietrzem. Nigdy jeszcze nie miał okazji usłyszeć tego z ust Aresa. Byli przyjaciółmi, ale żaden z nich nie palił się, by mówić o czymkolwiek, co związane byloby z ich więzią. Sami po prostu wiedzieli jak jest. Teraz jednak Ares miło go połechtał. Już prawie zapomniał, że przyszedł tu, żeby się trochę poużalać.
-Dziękuję - powiedział tym razem używając mowy, a nie gestów. Może dlatego, że gdyby tak go co chwilę klepał po plecach zrobiłby się dziwacznie. Już lepiej chyba na razie po prostu gadać. - Rzadko kiedy mam okazję coś takiego usłyszeć.
W sumie to chyba nigdy nie usłyszał, że ktoś go lubi, kocha czy co tam innego. Za to wiele razy, że ktoś go nienawidzi, że jest inny, że powinien zginąć, że styl jego życia jest hańbą. I mimo że za każdym razem bolało tak samo, zaczął uczyć się jak przyjmować to ze spokojem. Nie umiał jednak do końca reagować na komplementy czy właśnie wyznania.
-Wyjdziemy stąd? Robi się tłoczno.
Już wcześniej było tu mnóstwo ludzi, ale teraz, kiedy w telewizji wciął leciały mecze, było ich tu więcej niż kiedykolwiek. Poza tym te krzyki sprawiały, ze wrażliwe uszy wampira odrobinę cierpiały. Hałas był chyba jedyną rzeczą, która denerwowała go w ludziach. Wolał jednak nie mówić o tym na głos. Wielu użyłoby tego, tylko po to, by nazwać go hipokrytą. On jednak mówił tylko o tym, że ludzie hałasują, niekoniecznie ich przy tym obrażając. Uwazał to za usprawiedliwienie. I chyba sam nie nazwałby się hipokrytą.

U Diego było podobnie. Omijano go szerokim łukiem, bo już z daleka było wiadomo z kim ma się do czynienia. Mało kto tolerował jego "wybryki", o ile tak da się nazwać ratowanie ludzkiego życia. Starał się jednak nie przejmować tym zbytnio. W końcu wciąż trafiały się takie rodzynki jak Ares, które odrobinę go doceniały takim jakim był. Tak, to była w jego życiu jedna z nielicznych radości. Poczuł uścisk na ramieniu, a po chwili szarpnięcie w okolicy pępka i już byli na zewnątrz. On sam nie mógł się teleportować, za to biegał i to całkiem szybko. Wystarczało mu to. Nie mógł jednak powiedzieć, że takie deportowanie się skądś nie było niezłą frajdą. Zniknąć tylko po to, by pojawić się gdzieś indziej. Prawie jak w świecie Harry'ego Pottera.
-Niby tak, ale nie śmiejesz się z moich poglądów jak zazwyczaj robią to inni. Za to mogę podziękować - powiedział, uśmiechając się do niego szerzej.
Diego, w odróżnieniu do Aresa, starał się zmienić swoje życie w jak najbardziej podobny do ludzkiego sposób. Miał wykupioną kablówkę, jadł na śniadanie jajecznicę, kibicował hiszpańskiej drużynie w piłce nożnej, znienawidził jankesów i czasami zamawiał sobie pizzę, by - mimo tego, że wcale nie robił się od niej syty, tylko po prostu czuł jej smak - zjeść ją, czytając jakąś gazetę. Nie mógł powiedzieć, ze wszystko go tak interesowało, ale starał się. Przynajmniej tyle mógł. Czasami chodził na mecze albo koncerty. Spędzał czas w parku, sprzątał swoje mieszkanie, zwiedzał świat, robił zakupy. Gdyby nie to, że pił krew, a wszystkie jego zmysły były niesamowicie wyczule, że w buzi miał dwa ostre kły, mógł manipulować ludzkimi uczuciami i wspomnieniami oraz, ze był nadnaturalnie szybki i silny, byłby prawie jak ludzie. Prawie niestety robi cholerną różnicę, szczególnie w takich wypadkach.
-Możemy iść do mnie, jest blisko - powiedział, choć wiedział, że przecież Ares mógłby przenieść ich teraz nawet na drugi koniec świata. Tylko po co? Równie dobrze mogli zawędrować do mieszkania Diego, by tak usiąść na kanapie i porozmawiać o głupotach, które zapomną do następnego spotkania. Aż w końcu natrafią na jakiś drażliwy temat, przez który się pokłócą. Miał cichą nadzieję, że tym razem tak się nie stanie, że po prostu będą dla siebie przyjaciółmi.