Yaoi of Manhattan

Z Caleba dobre dziecko było - tak mu powtarzał sąsiad z naprzeciwka, któremu dzień w dzień użyczał dwóch łyżeczek cukru do kawy. Może nieco roztargnione i zapominalskie, ale pomocne, co w nowym jorku było rzadkością. Talentami dysponował, ku swojemu zadowoleniu, oprócz tych anielskich również zupełnie przyziemnymi. Śpiewał ładnie, brzdąkał na pianinie i gitarze i malował. To ostatnie lubił chyba najbardziej, co zaowocowało własnoręcznym odmalowaniem mieszkania oraz zapisaniem się do grupy wariatów, którzy z braku lepszych zajęć pomagali w remontowaniu starych bloków. Zajmowali się oczywiście pracami wykończeniowymi, a jako że władze miasta sponsorowały to wszystko, zaopatrzyli się w litrowe wiadra z farbami wszystkich dostępnych na rynku kolorów. Powłazili na rusztowania i codziennie malowali fikuśne wzroki na miejscu szarej elewacji. Calebowi praca ta bardzo przypadła do gustu, choć chodził przez to wiecznie upaprany farbami. Przyczyniał się jednak ludzkości, co było przecież jego anielskim obowiązkiem.
Zdarzały się jednak przykre wypadki. A to skończyła mu się farba i nie mógł czegoś skończyć, a to wpadała mu do wiadra jedna z bransoletek, a to przypadkiem potrącił wiadro nogą, a to z hukiem spadało na chodnik. Tak zdarzyło się i tym razem. Na nieszczęście dołem spacerował jakiś bogu ducha winny obywatel i cała farba wylądowała na jego ubraniu. Caleb w mgnieniu oka zlazł z rusztowania, już w połowie drogi zaczynając przepraszać. Potok słów zalał mężczyznę, a drobne dłonie bezskutecznie starały się zetrzeć z ciemnego t-shirtu kanarkową farbę, jedynie bardziej ją rozmazując.
- Niech mi pan wybaczy, naprawdę nie chciałem - tłumaczył, co chwila spoglądając na mężczyznę.
Chłopięca twarzyczka i niesforne włosy gdzieniegdzie nosiły ślady wykonywanej obecnie pracy, identycznie jak nietypowy strój.

Odetchnął głęboko, kiedy tylko dotarło do niego, że nieznajomy nie ma zamiaru go grzebać żywcem.
- Chodź, mieszkam niedaleko - powiedział i nim mężczyzna zdążył zareagować, złapał go za nadgarstek i pociągnął w stronę oddalonych o jakieś 200 metrów kamienic.
- Jeszcze raz najmocniej Cię za to przepraszam. Straszna ze mnie niezdara - powiedział, posyłając mu lekki uśmiech, kiedy ciągnął go po schodach na pierwsze piętro. Z kieszeni szerokich, kolorowych spodni wyciągnął klucze i otworzywszy mieszkanie, gestem drobnej dłoni zaprosił mężczyznę do środka.
Mieszkanie było niewielkie, ale bardzo przytulne. Już na pierwszy rzut oka widać było, że jego właściciel fascynował się kulturą indyjską. Wystrój był niemożliwie kolorowy, a w powietrzu unosił się delikatny zapach kadzidełek. Wchodziło się od razu do salono-kuchni, która oddzielona była kontuarem, pełniącym funkcję stołu. Z pomieszczenia odchodziło dwoje drzwi. Jedne prowadziły do łazienki, a drugie do sypialni.
- Zdejmij koszulkę. Jak od razu się tym zajmę, to powinno puścić.