Yaoi of Manhattan

Szpital był miejscem, w którym Diego znikał prawie na całe dnie. Od rana do wieczora pomagał ludziom, nigdy się na to nie skarżąc. Nie brał wolnego, bo nie potrzebował odpoczynku. W końcu, miał dla siebie całe noce. Kiedy człowiek musiał spać, on spokojnie wymyślał sobie różne zajęcia. Czasami gotował, innym czasem oglądał powtórki meczów czy robił zdjęcia. To ostatnie zdarzało się rzadziej od jakiegoś czasu, bo mało kiedy wychodził z domu, gdzie mógłby fotografować ludzi. Co nie zmieniało zupełnie faktu, iż jedna ze ścian w jego mieszkaniu zapełniona była czarno-białymi fotografiami jego autorstwa. Każda z nich przedstawiająca inną osobę. Jedni byli smutni, inni weseli, jeszcze inni zadziwieni.
Tego dnia skończył wcześniej, sam nie wiedząc dlaczego. Znalazł się w domu o wiele za szybko i nie wiedział, co ze sobą zrobić. W końcu zdecydował się ugotować coś dobrego, czego pewnie nawet nie tknie. Lubił zapachy. Jedzenie smakowało tak samo jak kiedyś, kiedy jeszcze był człowiekiem, jednak fakt, że nie syciło, znacznie zmniejszało radość jedzenia. Z książki kucharskiej wybrał przepis na tort Dobosza i zaczął czynić przygotowania. Wyjął na blat wszystkie potrzebne składniki. Dawno nie robił ciasta, więc była to niezła zabawa. Wlączył muzykę i w sumie nie spodziewał się tego dnia nikogo. O dziwo, miał dobry humor. Akurat w momencie, kiedy zaczął robić krem czekoladowy, rozległo się pukanie. Brak znajomych skutecznie zmniejszał szanse na gości, więc twarz Diego wygięła się w zdziwieniu.
Z rękawami białej koszuli podwiniętymi do łokci, brudnymi od mąki rękoma, czarnymi, odrobinę przybrudzonymi jakimś innym cholerstwem spodniami, otworzył drzwi. Słysząc pytanie chłopaka, zaśmiał się pod nosem i popchnął drzwi, by wpuścić go do środka.
-Wchodź. Okna będące niżej da się otworzyć. Te z góry, niestety nie, ale do nich chyba i tak byś nie dosięgnął - powiedział, uśmiechając się przyjaźnie. Nigdy nie rozumiał, dlaczego ma taki stosunek do obcych. Zamiast podejrzewać, że ten chce go okraść, wpuścił go do mieszkania, jak gdyby byli starymi znajomymi.
[I tak będę Cię wielbić.]

Jedno spojrzenie zarezerwował dla puchatych kapci. Widząc je uśmiechnął się pod nosem. Podziwiał ludzi, którzy mieli do siebie dystans i nie przejmowali się tym, co działo się dookoła. Kiedy chłopak skupiał się na jego mieszkaniu, Diego skupiał się na nim i ku jego zdziwieniu od razu wyczuł obcą aurę. Jego wampiryzm nie pozwalał mu jednak rozpoznać do jakiej rasy należy jego gość. Czasami lepiej nie wiedzieć, choć tym razem czuł, że młody fotograf nie zrobi mu krzywdy. Z drugiej strony spotkał się już ze stworzeniami, które wyglądały niepozornie, a okazywały się piekielnie groźne. Wyrzucił z głowy te obawy, machając nią. Chyba nigdy się tego nie odzwyczai.
-Cieszę się, że Ci smakuje - powiedział z serdecznym uśmiechem, podchodząc do kuchennej części mieszkania. Schylił się, by wyjąć z piekarnika pierwsze dwie warstwy ciasta. Użył materiałowych łapek tylko po to, żeby nie narobić żadnych podejrzeń. Poza tym, wolałby na jego skórze nie pozostały oparzenia, nawet jeżeli miałyby zniknąć po kilku sekundach. Zaśmiał się dźwięcznie, słysząc jego przeprosiny. Też coś. Wątpliwości Diego, co do rzekomej możliwości wpuszczenia do domu łotra jakoś automatycznie zniknęły. - Jak już zacząłeś się tak panoszyć to nie mam nic przeciwko dalszemu kontynuowaniu tego. Poza tym, posmakowałeś krem. Wypadałoby też posmakować ciasto, tylko na to musisz trochę poczekać.

[Dla takich momentów się żyje oO Pojęcia nie masz jak miło to słyszeć. A ja nadal będę mówić swoje, że wielbić Cię będę, bo jak mnie styl urzekał w karcie tak i teraz urzeka]

Diego zachowywał się inaczej niż reszta społeczeństwa, bo w końcu był od nich trochę inny. Po pierwsze był wampirem, co trudno było powiedzieć o jego sąsiadach. Po drugie, był dobry, a niestety większość ludzi już dawno zapomniała czym jest dobroć. Dla przykładu, mężczyzna mieszkający pod nim zwyzywał go kiedyś, gdy chciał pożyczyć trochę mąki ziemniaczanej, myśląc, że skoro i on wiele razy coś mu pożyczał to może ten odwdzięczy się tym samym. Przeliczył się. A mimo to nie mógł zrezygnować z pomagania ludziom, bo jego zdaniem to wciąż była rasa, zasługująca na mieszkanie tutaj, na ziemię. W końcu zawsze jeszcze mogli się zmienić. Taka nadzieja pomagała Diego przeżyć każdy kolejny dzień. No i po trzecie, i po ostatnie, wampir był samotny. Nie miał zbyt wielu znajomych, a już na pewno nie poza szpitalem i widząc możliwość spędzenia z kimś popołudnia była dla niego nowością, toteż bez problemu mógł mu zaproponować to ciasto, chociażby, żeby mieć z kim porozmawiać.
-Zmusić Cię nie mogę, ale jeżeli masz ochotę to zostań - powiedział opanowanym głosem, sięgając po kolejne porcje ciasta, które włożył do piekarnika.

W sumie Diego nawet nie zastanawiał się nad wiekiem chłopaka, choć rzeczywiście przeszło mu przez myśl, że jest od niego młodszy. Nie ocenił ile, ale po prostu - młodszy. Jako że był jednak postacią nocy, mogło się okazać, że ma na karku miliony lat i przy nim żywot Diego był niczym, zwykłym pstryknięciem palców, które zresztą mógłby zmieść właśnie takim ruchem. Słyszał na przykład o Lucyferze. Diable, który taką moc posiadał i nie robił sobie nic z czyichś błagań, był bezlitosny. Diego miał szczęście nigdy go nie poznać, bo gdyby tak się stało, pewnie byłby już martwy za to swoje niesienie dobra. Natomiast jego jedyny przyjaciel z Lucyferem miał całkiem niezłe stosunki, co samego wampira odrobinę przerażało.
-Możesz pomóc zrobić mi karmel - powiedział. To nic, że ten kleił się do zębów. Był pyszny, szczególnie domowy, kiedy to nie dodawało się do niego żadnej chemii. - Wyjmij z lodówki śmietanę kremówkę i miód.

Położył przed nim przepis. Trudny to on nie był. Wystarczyło wodę, cukier i miód wymieszać ze sobą dokładnie, a później przykryć i wstawić. Kiedy masa zacznie się gotować, zdjąć pokrywkę i trzymać tak dziesięć minut. Zdjąć z ognia i stale mieszając, dodawać śmietanę. W razie czego Diego wciąż był obok, więc mógł mu pomóc bez większych problemów. Sam zajmował się kolejnymi warstwami biszkoptu. Zostały jeszcze cztery i będzie można przekładać je czekoladą.
-Jestem Diego - powiedział, unosząc kącik ust. - Podałbym Ci rękę, ale jestem cały brudny. - dodał po chwili, patrząc wymownie na swoje dłonie, żeby potwierdzić słowa. - A Ciebie jak zwą, panie fotografie?