Yaoi of Manhattan

Było zimno. Tak, tego zdecydowanie mógł stwierdzić. Chłód, który poczuł u dużego palca lewej stopy z każdą chwilą przenosił się coraz głębiej jego ciała. Przewrócił się na bok. Nie pomogło. Normalnie pewnie zastanowiłby się, dlaczego tak pizga, ale w obecnym stanie po prostu podkurczył nogi i zwinął się w pozycję embrionalną. Niby ręką próbował chwycić jakąś niewidzialną kołdrę, ale na wiele to nie pomogło. Westchnął przeciągle, nie otwierając oczu i licząc na to, że jeszcze zaśnie. Nie miał zamiaru się budzić, to zwykle wiązało się z upierdliwymi konsekwencjami. Zamiast tego poddał się helikopterowi, który czuł w głowie i nie przejmując się niczym innym, starał się na nowo zasnąć. Niestety na wiele to mu nie przyszło.
Obudził się jakoś po piętnastu minutach, czując na całym ciele powiew zimnego wiatru. Chcąc, nie chcąc, zmuszony był otworzyć oczy. Ku jego nieszczęściu, świat nadal wirował niczym na karuzeli. W dodatku z początku światło oślepiło go na dobre i dopiero po kilku chwilach zarejestrował otoczenie. Rozejrzał się w prawo, w lewo, nie będąc co końca pewny. Szlag, jednak rzeczywiście znajdował się na szczycie jakiegoś budynku. Tylko cholera jasna, jak on się tu znalazł?
Jego przemyślenia skończyły się w chwili, gdy po lewej zarejestrował ładne ciało. Męskie ciało. Przesunął wzrokiem przez nogi, kończąc na twarzy zainteresowanego. Oczywiście przyrodzeniu nieznajomego poświęcił dłuższą chwilę, nie mogąc się przy tym powstrzymać od rozmarzonego uśmiechu.
- Przepraszam bardzo, nie wiesz co my do chuja pana robimy na szczycie jakiegoś wieżowca? – krzyknął odrobinę za głośno w jego stronę, chcąc mieć pewność, że nieznajomy usłyszy.

Ostatnio edytowany przez Kosma Markovich (2012-05-18 16:42:28)

Zdecydowanie budzenie się nagim na szczycie wieżowca mogło być niesamowitym doświadczeniem w niejednym filmie. Niestety, sytuacja przedstawiała się zupełnie inaczej w rzeczywistości. Kosma miał okropnego kaca, głowa niemiłosiernie go bolała. Słońce raziło ostrymi promieniami, nie pozwalając mu nawet dobrze się otoczeniu przyglądnąć. Najgorszy był jednak ten cholerny chłód, za sprawą którego od kilku minut głośno szczękał zębami. Co on by teraz nie zrobił, by móc napić się grzanego wina, lub po prostu przywdziać na siebie jakieś ubrania. Co on do cholery z nimi zrobił?
- Nie gadaj, Szerloku - mruknął w jego stronę, nie mogąc powstrzymać się od nutki ironii. Westchnął przeciągle, złapał się dłoniami za głowę, jakby to mogło pomóc na jego zamgloną pamięć. - Szlag by to, nic nie pamiętam. No oprócz faktu wieczornego opuszczania mieszkania po całym dniu harówy. A co potem się ze mną stało jest dla mnie kolejną zagadką. Moje pieprzone szczęście! - warknął w nieokreślonym kierunku, rozładowując większość swojej frustracji. Czy on na prawdę nie mógł choć raz jak porządny amerykański obywatel iść o jedenastej do łóżka?
Przez chwilę wpatrywał się z otępieniem w towarzysza, dopiero po chwili poszedł w jego ślady. O dziwo, nowa pozycja, przyniosła niespodziewane przez niego skutki.
- No niestety, nie mam pojęcia. Pomogłem? - wzruszył ramionami, odwracając wzrok i przyglądając się otoczeniu. - Osobiście proponowałbym ruszyć dupska - mruknął bez większego przekonania, wstając ociężale.