Yaoi of Manhattan

Elwood nie jadł najgorzej. Cóż, żył już tych parę(naście?) milionów lat, więc zdobył jako taką wprawę i dzięki temu obserwowanie jak spożywa posiłki nie było aż tak obrzydliwe, jak mogło być w przypadku patrzenia na młode lewiatany, dużo bardziej żarłoczne, które z trudem opanowywały głód i chęć posilania się ludźmi.
- A co, jakby mu tak połamać większość kości? - podrzucił Lucyferowi pomysł, który w sumie nie był taki zły. Dzieciak wtedy dużo bardziej by cierpiał, tylko trzeba byłoby uważać, żeby za szybko nie zdechł.

- A co, jakby tak założyć firmę robiącą podroby z noworodków i niemowlaków? - wpadł mu do głowy kolejny poroniony (jak dla niektórych) pomysł, którym postanowił pochwalić się Lucyferowi.
Elwood był dzisiaj wyjątkowo cierpliwy, jeśli chodzi o oczekiwanie na posiłek, bo normalnie zabawa z ofiarą która trwała więcej niż pięć minut była zbędna i denerwująca. W końcu jedzeniem się nie wypada bawić, jeszcze spadnie i pobrudzi ci ubranie.
- Ludzie zeżrą wszystko, wystarczy im to ładnie opakować. Czyż to nie kuszące... jednego dnia matce umiera dziecko na rękach, a na drugi dzień konsumuje je jako hamburgera w bułce. - wymruczał niskim tonem głosu, wpatrując się w małego człowieka, który właśnie był trawiony od środka przez płomienie.

- Ja jestem tylko chory psychicznie, reszta przyszła mi chyba w genach. - stwierdził z ćpunowatym uśmiechem. - Demony powinny być złe i okropne, nie? - mruknął, mając ochotę zabrać dzieciaka i już go pożreć. - Większość ci się udała, nie to co ja. - dodał, z miną, która wyrażała aktorską dezaprobatę. - Co do tego, czy ktoś mi mówił, że jestem ohydny... - zaczął liczyć na palcach, ale już po doliczeniu do sześciu mu się znudziło. - "Kilka" osób by się znalazło. - odparł beztrosko.
- Oj, nie rób takiej miny, bo się rozczulę. - mruknął, opierając się tyłkiem o stół. - Nie zabrałem ci cukierka, żebyś musiał się tak na mnie patrzeć. Zaraz się poczuję winny za coś, o czym nie wiem.

Dla lewiatana najlepszym posiłkiem była dorosła osoba, najlepiej zdrowa, w pełni sił. Wtedy taki posiłek mógł trawić się nawet do tygodnia. Noworodek, w dodatku wyglądający jakby wpadł do ogniska, nie był zbyt dobrym kąskiem, ale Elwood nie gardził jedzeniem, tym bardziej, jeśli w pobliżu był Lucyfer. Wiedział, że brak posłuszeństwa u jego ojca jest surowo karany, a nawet przypłacany życiem, a to znaczy, że odmowa również mogłaby się dla niego źle skończyć.
- Wyrywać serca nie chciałeś, bo za duże ręce, ale do łamania kości to zawsze chętny. - stwierdził z rozbawionym uśmiechem.
Co do tych kości, to owszem było piękne, ale zdaniem lewiatana dużo większe wrażenie robił sam dźwięk pękającej kończyny. Podejrzewał, że Lucyfer może się trochę zbytnio napalić i włożyć "odrobinę" za dużo siły w to całe łamanie, a wtedy z dzieciaka zostałyby same strzępy.

Elwood mimowolnie oblizał się, na widok wystającej kości. Przez chwilę miał ochotę ją wyciągnąć, ale wolał za chwilę sam nie być z połamaną nogą i kością na wierzchu. Spojrzał na Lucyfera, a potem na malca.
- Jak ją wyciągnę, to umrze? - spytał. Wolał się upewnić, zanim Lućko zrobi z nim to samo, co z dzieckiem, którego właśnie maltretował.
Głód u lewiatanów objawiał się coraz większą paranoją; wszyscy wydawali się im być wówczas potencjalnym jedzeniem, ponadto wygłodniały lewiatan podobnie jak wilkołak stawał się agresywny, zanikały u niego ludzkie odruchy. Jeśli lewiatan nic nie jadł przez dłuższy okres oczy bez przerwy jarzyły mu się czerwienią, aż w końcu zdesperowany zaczynał zjadać sam siebie, co było już ostatecznością.
Głodny lewiatan nie cofał się nawet przed zjedzeniem współbratymców, Elwood widział nawet jak dwa lewiatany pożywiały się sobą nawzajem by przeżyć. To było takie... żałosne.

Elwood wcale nie wyciągnął całej kości na wierzch, on tylko za nią pociągnął, przez co ta wyszła jeszcze kilka centymetrów na zewnątrz. Widok kuszący, przynajmniej jak dla niego. Uśmiechnął się, jakby go taki widok bawił. Dzieciak nie miał już siły machać grubymi rączkami, ryczał tylko jak syrena strażacka i dusił się co chwila łzami.
W sumie mógł już dawno umrzeć. Mógł przecież przestać oddychać, albo znowu machać tymi łapami. Wtedy szybciej straciłby energię i padłby nie tylko z wykrwawienia, poniesionych obrażeń, ale i wyczerpania na deser. A tak? Elwood musiał czekać.