Yaoi of Manhattan

Nic się nie zmienił. I nie chodziło wcale o wygląd, bo to było po prostu nie możliwe. Miał taki sam ton głosu. Z takim samym poddenerwowaniem reagował na jego osobę. To wywołało na twarzy Lucyfera uśmiech pełen satysfakcji. Stał w miejscu, czując dookoła wzrok tego robactwa na sobie. Zignorował to jednak i usiadł na przeciwko Azazela. Nawet jeżeli ten się go spodziewał, jego reakcja była raczej mało do przewidzenia. Cóż, Lucyfer lubił robić takie niespodziewane niespodzianki.
-Szukałem Cię, Azazelu. Opuściłeś moją prawicę - powiedział spokojnym tonem, przyglądając się upadłemu. Nie zwracał najmniejszej uwagi na postacie dookoła. Lucyfer nigdy nie zamierzał się tutaj wpasowywać. Ton głosu, sposób poruszania się, to wszystko było bardzo nie ludzkie, z tego powodu jednak Lu był dumny. Był sobą. Diabłem.

-Zostawiłeś mnie, a po kilku dniach dostałem wiadomość od Gabriela i Michała, że wielkie starcie się zbliża. Do głowy przyszło mi jedno wytłumaczenie: zdradziłeś mnie, Azazelu.
Przez wiele lat myślał o tym jakim cudem jego brat mógł tak po prostu go zostawić. Byli rodziną. Ci, którzy odeszli z nim z nieba, powinni najlepiej wiedzieć, jak Lucyfer cenił sobie rodzinę. Rodzinę, a nie to robactwo u jego stóp. Dlatego to, że Azazel opuścił go w takim momencie było dla niego zdradą. A kto wie, czy jego własny brat nie chciał go wydać zastępom?

-Uważasz, że powinienem wierzyć w twoją szczerość i braterską więź ze mną, skoro nie raczyłeś nawet poinformować mnie o swoim zniknięciu? - syknął w jego stronę. Było w nim teraz wiele diaboliczności. Czasami łatwo było stwierdzić w jakim jest humorze. - Byłeś mi najbliższy, Azazelu! Najbliższy. I zostawiłeś mnie, mimo że miałeś stać po mojej prawicy do końca świata. Jakie więc zostawiasz mi powody, żeby Ci ufać?
Spojrzał na niego uważnie, czując narastającą złość. Oczywiście, że wolałby wierzyć w niewinność Azazela, ale on nie pozostawiał mu żadnego wyboru. Zniknął. Bez słowa. A potem liczy, że Lucyfer, władca piekieł, tak po prostu się z tym pogodzi.

Czy to by coś zmieniło? Oczywiście, że tak. Nie musiałby przez tyle lat uważać, że jego własny brat zdradził go na rzecz tej bandy Gabriela i Michała! To, byłoby sporo.
-Więc powiedz mi, bracie, gdzie byłeś? Dlaczego uciekłeś z piekła? - zapytał, ignorując całkowicie jego pytania. Odpowiedź na nie była zbyt banalna. Chciał go ukarać za nieposłuszeństwo. Teraz jednak miał zamiar dowiedzieć się prawdy, a jeżeli byłaby ona zadowalająca, cóż... może pozwolić Azazelowi wrócić. Na razie jednak wpatrywał się w niego już spokojniej. To nadal był jego brat.

-Powiedz mi dlaczego uciekłeś, a przyjmę Cię z powrotem - powiedział. Jego oferta była dobra. Była najlepszą na jaką było go stać. W końcu przecież nie mógłby go tak po prostu poklepać po plecach i powiedzieć, że wszystko gra. Bo nie grało. Minęło zbyt wiele lat, żeby wymazać odejście Azazela. Zgodził się jednak, by za powód nie wyciągać z tego konsekwencji. Było to już chyba wystarczająco łaskawe jak na Lucyfera, prawda?
Spojrzał na Azazela wyczekująco, unosząc delikatnie brwi.

-Znasz mnie - przyznał. Tu akurat nie doceniał Azazela. Ilość lat, jakie spędzili osobno powinna znacznie zmniejszyć ilość wspomnień, mimo to Az doskonale pamiętał jaki był i czego nie znosił Lucyfer. A więc to była go sprawka? Owszem, doszły go słuchy, że anioły mają zlikwidować jego armię, jednak sam Gabriel się nie pokazał. Przybył Rafał, który jednak zwiał, gdy tylko zobaczył jaką siłą dysponuje Lucyfer. Wiele zmieniło się od ich poprzedniego spotkania. Wszyscy byli pewni, że Lu będzie słabym przeciwnikiem, że skoro był pierwszym wygnanym, nie pozbiera się. On jednak poradził sobie doskonale.
-Azazelu, mój bracie, jaką karę wymierzyłbyś komuś, kto z czystego tchórzostwa ucieka z domu, po zrobieniu czegoś, co mogło mieć efekt na śmierci wszystkim moich demonicznych dzieci...?

Cisza podobała się Lucyferowi. Była taka czysta i klarowna, niczym zło w jego niebijącym sercu. Taka sama panowała, kiedy stał przed swoim ojcem, oznajmiając mu, że nie będzie służył robactwu. A potem został wygnany i upokorzony. Wszyscy myśleli, że zginie, że Michał i Gabriel zabiją go przy pierwszej okazji. Cóż, ta się nie nadarzyła.
Co do demonów, owszem, niektóre nie wykazywały się wielką bystrością, były jednak takie, które spokojnie mogły konkurować z aniołami. Lilith. Na wspomnienie tej demonicy, na twarzy Lucyfera pojawiło się coś na kształt grymasu. Była silna. Wiedziała czego chce. Nie była zwykłym demonem. A teraz siedzi zamknięta, tuż obok zwykłych śmiertelników, jak śmieć.
-Obaj wiemy, bracie, że wcale nie chcę Cię krzywdzić. Zabicie Ciebie byłoby marnotrawstwem talentu i umiejętności, jakie z pewnością posiadasz. Jednakże... nie mogę tego tak zostawić.