Yaoi of Manhattan

Lucyfer zmarszczył brwi, opierając się o ścianę jednego z budynków. Ręce skrzyżował na piersi, pozwalając by z jego gardła wydobyło się ciche westchnienie. Spojrzał na swój zegarek. Dochodziła dwudziesta trzecia. Pięknie, jeszcze trochę i stanie się skamieliną. Nienawidził bezczynności, na którą był w tym momencie skazany. Cóż, może to złe słowo, biorąc pod uwagę, że sam wybrał sobie taki los, ale lepiej zrzucić to na kogoś innego. W końcu go zobaczył. Wyglądał jak typowy nastolatek. Czy naprawdę anioły zeszły już kompletnie na psy? Nie ważne. W tym momencie interesował go tylko fakt, że ten dzieciak był słaby, a on potrzebował informacji. Ukrył swoją aurę, po czym powoli poszedł za nim. Owszem, chłopak zamknął drzwi na klucz, ale czy to naprawdę był problem dla Lucyfera? Skądże. Aportował się po drugiej stronie. Podążył za chłopakiem aż do sypialni, gdzie pstryknął palcami, by zapalić światło.
-Masz wadliwe zamki w drzwiach - powiedział, posyłając mu pełen diaboliczności uśmiech. Mimo to, jego aura wciąż była ukryta. Chłopak nie mógł mieć pojęcia z kim ma do czynienia.
[Ło. Tylko nie spodziewaj się po moich umiejętnościach zbyt wiele oO]

Lu uniósł brwi w geście zdziwienia. Co to był za dziwny anioł, który chciał zapalić światło metodami dla śmiertelników? Skoro miał moc, to dlaczego jej nie używał? Przecież to takie marnotrawstwo! Lucyfer uśmiechnął się kącikiem ust. Owszem, uśmiech był cholernie seksowny, ale było w nim tyle zła, które spokojnie mógłby i wyczuć człowiek.
-Bardzo podchwytliwe pytanie - powiedział z udawaną powagą. Potarł wierzchem dłoni swoją żuchwę, by w końcu powiedzieć: - Stoję. Satysfakcjonująca odpowiedź?
[Ja to egzaminy mam ciągle i już mi bokiem wychodzą oO]

Oh, nie... Lucyfer by się na niego nie rzucił. Gdyby chciał go zabić, nawet by go nie dotknął. Po prostu, spojrzałby na niego oczami wypełnionymi diabolicznym ogniem albo na przykład pstryknął palcami, albo użył tego nędznego mieczyka, który chował w bucie, a przynajmniej tak podejrzewano.
Usiadł na łóżku, podpierając się dłońmi, by mógł przenieść na nie ciężar ciała. Lu przewrócił oczami, słysząc jego kolejne pytanie. Usunął zaporę, by chłopak bez problemu mógł zobaczyć jego aurę. Czarną. Może i upadłe anioły swoje aury miały ciemne, ta Lucyfera była wręcz przesiąknięta złem, była czarna do "szpiku kości", o ile oczywiście zakładać, że aura ma szpik.
Uniósł brwi.
-Da dam - mruknął, czując że ma do czynienia z bardzo durnym aniołem. Skąd Ci się teraz biorą? Niby wszyscy byli stworzeni w ten sam sposób, oczywiście oprócz Lucyfera, który miał się przecież wyróżniać i Bóg stworzył go z ognia bez dymu, ale gdzie do cholery podziała się odwaga?

Gabriel. On wcale nie był silny. Tak naprawdę był tchórzem. O wiele więcej Lucyfer zawsze obawiał się Michała. No, a przynajmniej kiedyś dopóki jego moc nie wzrosła do poziomu, którego żaden anioł ani inna istota nie mogła mu już dorównać. Był wszechmocny. Zdobył tyle... miał armię, ani Gabriel ani Michał nie byli już w stanie go pokonać. To przykre, ale w ogólnym rozrachunku to zło wygrywało. Bo w końcu mimo istnienia miłości, matki zabijały swoje dzieci. Mimo istnienia przyjaźni, najlepsi przyjaciele podrywali swoje żony, mimo istnienia tak zwanego "bezpieczeństwa" na drogach wciąż ginęli ludzie. Taka była rzeczywistość. To właśnie wywołał Lucyfer.
-Gratuluję, właśnie poznałeś imię swojego nowego pana - powiedział, klaszcząc w dłonie w leniwym geście. Kiedy przestał, wbił wzrok w chłopaka. Cóż, na razie był miły, aż za miły jak na siebie, jednak to mogło się szybko skończyć, jeżeli chłopak nie będzie powazny. - Co planuje Michał?
Ciekawe, że większość o wiele bardziej liczyła się ze zdaniem Gabriela, mimo że temu, z tą swoją wieczną pychą i chęcią bycia "najlepszym aniołem" bliżej było do upadłego, niżego archanioła.

-Jak możesz nie być moim sługusem, skoro własnie zdradziłeś mi wielki plan swojego pana? Uwierz mi, jeżeli on dowie się, że mi o tym powiedziałeś... - Zamilkł. Cóż, niedokończona groźba działała niesamowicie na wyobraźnię. A Lu doskonale pamiętał, co Michał potrafił. Co wcale nie oznaczało, że nadal mógł w taki sposób pogrywać z Lucyferem, jak to zrobił przed miliardem lat. Była wielka różnica, pomiędzy tym, co było kiedyś a teraz. Owszem, Michał był tak samo silny. Różnica tkwiła w Lucyferze, to on się zmienił, to on w akcie złości i desperacji mógłby zniszczyć ziemię. Żaden anioł nie był w stanie tego zrobić.

-Wybrałem anioła, który ledwo wie, co to znaczy być aniołem - powiedział. - Ale to dobrze, da się jeszcze Ciebie wyszkolić. Trochę pracy i będziesz mógł być moim szpiegiem.
Przyda mu się ktoś taki. Lucyfer nie prosi, nie żąda, on to po prostu wie. Bez względu na to, co chłopak powie, co będzie chciał zrobić, już jest jego. Lu wybiera swoje ofiary w sposób ciekawy. Tym razem zadecydowała właśnie mało-anielskość tego chłopaka. Nic nie wiedział i nic nie mógł poradzić. Bał się.

Zaśmiał się. Głośno, z wyraźną kpiną. Czy ten mały skrzydlaty własnie zaproponował mu by znalazl sobie kogoś innego? A to ciekawe, doprawdy.
-Wątpię - powiedział, wymierzając chłopakowi pierwszy cios. Oh, nie, na pewno nie fizycznie. Psychika była o wiele ważniejsza. Miał zamiar rozsadzić mu mózg. Zwiększał częstotliwość drgań, które wysyłał w jego stronę. Jeszcze, jeszcze. W tym momencie człowiek byłby martwy. Anioł? Jeszcze chwilkę pociągnie.