Yaoi of Manhattan

Oliver uwelbiał długie spacery po mieście, kiedy tylko miał na to czas. Poznawał nowe to zakątki miasta, znajdując nowe, ciekawe miejsca. W swoim mieszkaniu przebywał tak naprawdę jedynie w nocy, a od rana do wieczora chodził gdzie tylko się dało, odwiedzał nowe miejsce, próbował nowych rzeczy, nowych smaków. Po raz pierwszy był na ziemi tak długo, więc była to dla niego prawdziwa rozrywka. Mógł sobie spokojnie żyć pośród ludzi, obserwować ich zachowania. Bo ludzie, w gruncie rzeczy, byli dla niego niezwykle intrygujący.
Tej nocy, już dawno stracił rachubę czasu. Szwędał się po kolejnych to ulicach, obserwując przechodzących obok ludzi, próbując zgadnąć, gdzie idą, czemu tak bardzo się śpieszą. Nawet nie zawuważył, kiedy to zawędrował do niezbyt ciekawej dzielnicy. I wystarczyło parę minut przebywania tam, a już zebrała się grupka mężczyzn, którzy stwierdzili, że fajnie bedzie się tak powyżywać na słabszym, bezbronnym aniołku. Już po chwili został pchnięty na ziemię, a któryś z nich kopnął go w brzuch. Wydał z siebie zduszony jęk, nie mogąc złapać tchu.

Zacisnął mocno powieki, kuląc się na ziemi. Z trudem powstrzymał łzy, które napłynęły mu do oczu, przywołane bólem. I kolejny kopniak, tym razem jeszcze mocniejszy. Mimo, że próbował się osłonić, bolało. Stanowczo zbyt mocno. Zwykle z łatwością wyczuwał obecność kogoś innego, jednak teraz po prostu był skupiony raczej na czymś innym, więc nie dostrzegł Drago. Dopiero, kiedy to ten się odezwał, zauważył go. Mężczyźni, którzy się nad nim znęcali jak na razie stracili nim zainteresowanie, więc chciał wstać z ziemi. Ot, jakoś się stąd ulotnić. Jeden z nich jednak to zauważył i popchnął go znowu na ziemię.
Oliver patrzył prosto na Drago. Patrzył na niego z błaganiem, wzrokiem, który mówił, że ten jest jego ostatnią deską ratunku. Żeby go tu tak nie zostawiał, po prostu.

Patrzył na to wszystko, zupełnie nie wiedząc, jak ma na to zareagować. Wszystko działo się tak szybko, że dopiero po chwili zdał sobie sprawę z tego, że już po wszystkim. Że nie ma już czego się bać, że nikt nie zrobi mu już krzywdy. Widząc jego dłoń, uśmiechnął się lekko, z widoczną ulgą i wdzięcznością.
- Tak, chyba tak. - powiedział cicho, niepewnie łapiąc jego dłoń. Wstał ze ziemi, otrzepując się z kurzu i próbując pozbyć się błota, które miał na sobie. Ponownie spojrzał na Drago, uśmiechając się, tyle, że tym razem przyjaźnie i w ten jego uroczy sposób, który zawsze łapał wszystkich za serce.
- Dziękuję. Naprawdę, nie wiem co by było, gdybyś mi nie pomogł... - mruknął, zupełnie niespodziewanie przytulając się do niego. Oparł głowę na jego piersi. Był po prostu kierowany impusem, a nie miał pojęcia, jak mógłby mu się za to odwdzięczyć.

- Wiem. - odpowiedział krótko, ze skruchą. Wolał nawet nie myśleć, co mogłoby go spotkać, gdyby smok mu nie pomógł. Raczej nie skończyłoby się to zbyt miło. - Gdyby nie ty to nie wiem co... - dodał jeszcze, zerkając na mężczyznę na ziemi. Skrzywił się delikatnie, nie dlatego, że ten chciał go skrzywdzić, ale dlatego, że cierpiał. Aniołowie, zwłaszcza tacy jak Oliver, byli wyczuleni na ludzki ból bo i mięli ludziom pomagać. Na razie mu kiepsko szło, jak widać.
Ruszył za nim, dość niepewnie. Zresztą, czy aniołek kiedykolwiek był czegokolwiek pewien? No cóż, niestety nie. Zawsze strachliwy, ufny, radosny, a po chwili zaczynają go tłuc bez powodu. Zupełnie jak teraz.

No cóż, Drago wyraźnie powiedział "chodźmy stąd". Tak więc, Oliverowy wniosek to oczywiście taki, że smok chciał, by ten za nim poszedł. Proste. Cóż mógł poradzić, że właśnie w takich barwach widział świat?
W sumie, to często wszyscy porównywali go do kociaków. Taki sobie niedopieszczony i biedny. Zupełnie, jakby ktoś go porzucił, zupełnie jak starą zabawkę. Zresztą, czy właśnie nie tak w tej chwili wyglądał?
Posłał mu lekki uśmiech, po czym wsiadł za nim. Nie widział powodu, by mu się przeciwić.

Obserwował jego poczynania z zainteresowaniem. Sam nigdy nie próbował nawet prowadzić żadnego samochodu i podziwiał ludzi, którzy potrafili skupić się na tylu rzeczach na raz. Bo było to naprawdę niesamowite, tak jego skromnym zdaniem.
- Niedaleko. - zapewnił go z lekkim uśmiechem. - Nie chcę ci robić kłopotu. I tak naprawdę mi pomogłeś. Wyrzuć mnie na następnym skrzyżowaniu. Nie mam stamtąd daleko. - powiedział, wzruszając ramionami.

- Do ciebie? - powtórzył, zdezorientowany. Oliver nigdy nie potrafił złapać jakichkolwiek aluzji, czy czegoś podobnego. Dlatego, nie miał wobec niego żadnych podejrzeć, co do tego, co też mężczyzna chciałby z nim robić. Aj, taki sobie niewinny mały aniołek. - Jeśli chcesz... Mi to bez różnicy, naprawdę. Nie chcę siedzieć ci na głowie, czy coś takiego...