Yaoi of Manhattan

jedyne, na czym zależało Oliverowi, to fakt, żeby nie był dla niego utrapieniem, ani problemem. W końcu, nie chciał mu w niczym przeszkadzać. Zwłąszcza, że widać było, jak bardzo smok był zmęczony. A anioł to dostrzegał.
Wysiadł z samochodu, ruszając za nim. Niepewnie wsiadł do windy. Nie lubił klaustrofobicznych pomieszczeń. Miał wtedy wrażenie, że jest w pułapce, jakiejś klatce, z której nie może się wydostać. Tak więc kiedy drzwi otworzyły się ponownie, z chcęcią wyszedł z windy. Rozglądnął się po salonie. O czymś takim to on mógł tylko marzyć.

Oliver za to ściągnął z nóg trampki, nie chcąc mu nabrudzić. Przez dłuższą chwilę patrzył na blizny, które znajdowały się na jego plecach, jednak nie powiedział nic na ich temat. Jedynie ruszył za nim nieco niepewnie, a zielone włosy co chwilę wpadały mu do oczu.
- Może być sok truskawkowy. - odpowiedział z lekkim uśmiechem, splatając dłonie za swoimi plecami, w geście zdenerwowania. Nawet nie wiedział, czemu się tak denerwuje.

- Dzięki. - mruknął, odbierająć od niego szklankę. Usiadł na pobliskim krześle, skinając do niego głową. Upił kilka łyków swojego napoju, patrząc, jak ten zniknął w łazience. Po chwili jednak zaczął przechadzać się po mieszkaniu, oglądając je z ciekawością. Oliver mieszkał w zwykłym mieszkaniu. Zresztą, nie potrzebował nic większego. A jednak, to miejsce, musiał przyznać, nawet mu do gustu przypadło.

Nawet nie usłyszał kroków Drago, bo najwidoczniej był nad czymś tak wyjątkowo zamyślony, że po prostu nie zwrócił na nie uwagi. Widząc go przed sobą, uśmiechnął się lekko i otworzył usta. Już chciał coś powiedzieć, kiedy to szklanka wymknęła się z jego ręki, a jego wybawiciel pochylił się nad nim. Kiedy poczuł ten pocałunek, zupełnie nie wiedział, co powinien zrobić. Jego policzki pokryły się rumieńcami, a on sam zastygł w bezruchu.

- Ja... nie... - wymamrotał, jednak po chwili urwał, wpatrując się w niego. Już sam nie wiedział, co tak właściwie chciał mu powiedzieć. Ta bliskość strasznie go onieśmielała i nie mógł zebrać myśli. Tyle, że on naprawdę nie wiedział. Może i w tych czasach trudno uwierzyć, by dziewiętnastolatek, który tak naprawdę zyje niemalże od początku świata nie wiedział, o co chodzi, jednak... on nie wiedział. Bo nie żył zbyt długo pośród ludzi. Czasem czuł się niczym chory na Aspergera. Bo przecież aspergerowcy często myśleli w podobny sposób. Wszystko brali dosłownie. Nie rozumięli sprośności, którą ktoś mógł przejawiać. Tak po prostu było.

W sumie, nie chodziło tu ani o jego inteligencję, ani niedomyślność. Raczej o sam fakt, kim był. A bycie aniołem do czegoś zobowiązywało, prawda? Poczuł się, jakby policzki zapłonęły mu żywym ogniem, kiedy usłyszał jego słowa. Spuścił wzrok na swoje dłonie, zupełnie mimowolnie lustrując jego ciało. Dopiero po chwili znowu na niego spojrzał. Zakłopotany, zdenerwowany i jakże niewinny.
- D-dobrze...

Westchnął cicho, prosto w jego wargi. Nie zaprotestował, tylko niepewnie i nieco nieporadnie odwzajemnił ten pocałunek. Dłonie oparł na jego klatce piersiowej, palcami przesuwając po niej, chcąc poznać każdy, nawet najmniejszy szczegół. Kiedy tak go całował, oczy miał przymknięte, bo inaczej nie potrafiłby się na tym skupić. Widok Drago po prostu za bardzo go rozpraszał.

Dał mu się pociągnąć do jego sypialni. Zresztą, jakie mógłby mieć szanse, gdyby chciał mu się wyrwać? Ale nie chciał. Coś go do niego ciągnęło, po prostu. Chciał być blisko niego, przynajmniej teraz. Chwilę zapatrzył się na wschodzące słońce, a na jego wargach pojawił się delikatny uśmiech. Przepiękny widok.
Z lekkim zdziwieniem wylądował na materacu, po chwili jednak uśmiechnął się delikatnie, odwzajemniając te pocałunki. Dłońmi objął jego szyję.