Yaoi of Manhattan

-Potrzebuję zdjęć, a nie spotkań z tobą. Zrób je i przynieś do mojego biura na... - Tu spojrzał na zegarek, marszcząc brwi. Czasu nie było wiele. - Najpóźniej na drugą.
Gdyby nie fakt, że miał nóż na gardle, bo wszyscy jego fotografowie wyfrunęli gdzie się tylko dało, to może i spotkał by się z Kosmą. Teraz jednak najważniejsze było skończenie dzisiejszego wydania. Sam nie wierzył, że tak myśli. Kiedy jednak coś sobie obiecał to tego nie partolił, choćby nie wiem co się działo. Tak, choć to trudne do wyobrażenia sobie, ale odłożyłby nawet seks - no na jakąś jedną noc, góra dwie, żeby dokończyć to co musiał. Tak przynajmniej mu się wydawało. Miał jednak nadzieję, że nigdy nie zostanie postawiony przed taką decyzja, bo jeszcze by się okazało, że jest słabszy niż zawsze myślał.
-To jak? - zapytał, wypuszczając powietrze z płuc. Przesunął palcami po podłokietniku jego skórzanego fotela, zaciskając je w końcu, wbijając wzrok w tylko sobie znany punkt.

Dziesięć po. Też coś. Chociaż, o ile znał Kosmę, a mimo wszystko odrobinę go znał, spóźni się. Czy to pięć, dziesięć czy dwadzieścia minut. A każda taka minuta będzie kosztowała go kilkanaście dolarów. No, a przynajmniej o te kilkanaście dolarów pomniejszy jego honorarium. Lucyfer ani myślał o kupowaniu jakichś tam donaughtów. Kawa, oczywiście. Jego sekretarka i... jakby nie patrzeć pewnego rodzaju "służąca do zadań specjalnych, czyt. kawy", na pewno zrobi im po filiżance. Dlatego też, równo o czternastej powiedział - nie poprosił, to przecież nie byłoby już Lu - o dwie kawy na jego biurku, za trzy minuty. Pięć po czternastej drzwi do jego gabinetu otworzyły się, a do środka wszedł Kosma. Lucyfer wstał z fotela, oh tak, te jego dobre maniery... albo fakt, że nie lubił siedzieć gdy ktoś stał, bo nie mógł patrzeć na niego jak równego siebie.
-Pięć minut spóźnienia, stówka z twojego honorarium poszła się jebać. Miło robi się z tobą interesy - powitał go, po chwili uśmiechając się kącikiem ust. Wyciągnął w jego stronę dłoń.
Oh, jak on nienawidził tych garniturów! Chociaż... podobno wyglądał w nich zabójczo.

-Mówiłeś coś? Przestałem słuchać przy biegam jak szaleniec - powiedział, wzruszając ramionami, posyłając mu seksowny, lekko złośliwy uśmiech. Lubił się drażnić. Szczególnie z ludźmi, którzy mieli jako takie poczucie humoru. Niestety w dzisiejszych czasach nie było wcale tak łatwo o kogoś kto posiadałby takowe. Dlatego miło było od czasu do czasu spotkać Kosmę. - Pokaż zdjęcia - powiedział po chwili, siadając na swoim fotelu, który - jak łatwo można było się domyślić - był o niebo wygodniejszy od tego, który mieli jego goście. Ci jednak nie mogli narzekać, gdyż z braku pojęcia o luksusach Lucyfera wszyscy, bez wyjątku, byli zadowoleni z tego na którym siedziały ich cztery litery.
Musiał przyznać, że Kosma wyglądał nieźle. Chyba nawet lepiej niż ostatnim razem kiedy się widzieli. W sumie, było to jakiś czas temu, a Lucyfer nie przywykł do rozpamiętywania, może więc wcale się nie zmienił?

Na jego twarzy znudzenie powoli odnajdowało swoje stałe miejsce. Zasiadło w pierwszym rzędzie i nie miało zamiaru sobie odpuścić. Prawie ziewnął. W ostatnim jednak momencie powstrzymał się. Czy Kosma zawsze tyle gadał czy dopiero teraz wziął sobie jako zadanie priorytetowe by tym swoim super-bełkotem doprowadzić go do odejścia w ramiona Morfeusza? Powoli zaczął unosić brwi, słysząc jego ostatnie słowa. Roztarł skronie, po czym wbił wzrok w chłopaka na przeciwko siebie.
-Nie mamy czasu. O trzeciej muszę oddać wszystko, bo inaczej będziemy w dupie. Daj zdjęcia to potem pomyślimy nad twoim wynagrodzeniem - powiedział, unosząc brwi, tym razem w pytającym geście. W sumie, układ był niezły. Chociaż, obaj wiedzieli, że Lucyfer raczej nie miał zamiaru się z niego wywiązać. Da mu pieniądze i tyle.

W sumie to on był w dupie. Nie Kosma. On. Lucyfer Lincoln. Następnym razem sam zrobi te zdjęcia. W końcu ma A levels z fotografii i jakoś by tam sobie poradził.
-Moja kreatywność kończy się w momencie wymyślenia nowej pozycji seksualnej więc nie wymagaj ode mnie zbytniego wytężenia umysłu. Powiedz mi czego chcesz i będziemy mieli spokój, hmm? - powiedział, patrząc na niego z delikatnym uśmiechem.
Naprawdę chciał już po prostu nie myśleć o tych cholernych zdjęciach, a jednak wciąż musiał, bo Kosma wymyślił sobie jakieś "tik tik tok", chuj wie co się za tym kryło, oprócz mijającym czasem. A w tym wypadku był on niestety bezcenny. Przynajmniej dla Lucyfera.

Zanim jednak drzwi od jego gabinetu się zamknęły, Lucyfer, z nadzwyczajną zwinnością wyminął biurko i wciągnął Kosmę z powrotem do swojego gabinetu, zamykając drzwi. Przycisnął go do ściany, zaciskając palce na jego koszuli. Uśmiechnął się łobuzersko. Ten uśmiech niektórzy uważali za jego najatrakcyjniejszy, on miał na ten temat nieco inne zdanie. Ten seksowny, odrobinę nonszalancki był chyba lepszy... To jednak nie było teraz najważniejsze. Przechylił delikatnie głowę i spojrzał ma mężczyznę z niekrytym pożądaniem.
-Mam lepszy pomysł... Ty. Ja. Babylon. - przybliżył się do niego jeszcze, tak, że ich twarze dzieliło tylko kilka centymetrów. - Co ty na to?

Kosma był zbyt... porządny. Zbyt poukładany. Co też stanowiło dla Lucyfera pewną odskocznię od normalności. Chciał go rozbestwić. Chciał zobaczyć go dzikiego, kiedy jest pchany przez podniecenie, przez pożądanie, przez nic innego. A do tego musiał zgubić ten rozsądek, tę nadprogramową ilość słów, która wciąż, i wciąż wypływała z jego ust. Lu postanowił po prostu być sobą. Tą częścią siebie, która na mężczyzn działa najbardziej. Nie potrzebował wiele. Jego aparycja, jego sposób bycia, ogólna niedostępność i chłód do osób, z którymi po prostu nie chciał obcować, przyciągały, dawały ludziom możliwość wykazania, sprawdzenia się, czy "może ja będę tym, którego Lucyfer Lincoln nie odrzuci...". Lucyfer, wbrew pozorom, wcale nie był zadufany w sobie czy próżny. On po prostu znał swoją wartość. Kiedy patrzył w lustro, owszem, widział przystojnego faceta, ale żaden mężczyzna nie jest warty wypluwania sobie flaków (jego zdaniem nawet on sam), dlatego, niektórych z panów wręcz nie rozumiał. A ich zachowania tym bardziej. Teraz jednak jego priorytetem stał się Kosma. Przystojny fotograf, którego właśnie przygniatał do ściany. Zasady dobrego wychowania? Są. Kiedy tylko uważa je za potrzebne. W kontaktach z mężczyznami nie uważa ich za najważniejsze. Szczególnie, że nonszalancja i pewnego rodzaju olewatorstwo, jak i brak barier, granic działa na nich wszystkich jak... wabik.
-Kosma... - wymruczał mu uwodzicielskim barytonem wprost do ucha, owiewając je uprzednio gorącym oddechem. Wciągnął po chwili jego zapach do płuc. - Chcę zobaczyć jak się ruszasz.
Odsunął się od niego i idąc tyłem doszedł aż do swojego biurka o które się oparł. Założył ręce na piersi.
-Dziś. O dwudziestej drugiej. Przed Babylonem. Znajdź mnie.
Odwrócił się od niego i zasiadł na swoim fotelu, by sprawdzić zdjęcia, które mu przyniósł, a potem zanieść je do ludzi, którzy już dokładnie wiedzieli, co muszą z nimi zrobić.