Yaoi of Manhattan

Dopiero po chwili dotarło do niego, że w obecnej sytuacji nabrał pewnych informacji, które mógłby gdzieś sprzedać. Skoro istniały upadłe anioły to na pewno zwykli skrzydlaci też. A skoro tak, może mieli zamiar wyrównać rachunki z Azazelem? Albo Aaronem, jak kto wolał...
-Dąsasz się - skwitował, widząc jego minę.
Sam podjechał wózkiem do kanapy, która swoją drogą do najwygodniejszych nie należała, po czym zaczął swoją codzienną katorgę. Najpierw zsunął się z wózka na ziemię, poprawiając nogi, by te się nie zaplątały. Dopiero potem, odwrócił się w stronę kanapy, by wdrapać się na nią i usiąść. Nogi przełożył na stół, po czym sięgnął do kieszeni po leki. Trzy tabletki. Jedna za drugą. Codziennie. Po cztery razy.

-Jestem sławny? - zapytał, unosząc brwi. Na jego ustach pojawił się łobuzerski uśmiech. Czasami wolał po prostu z tego wszystkiego żartować. Gdyby miał na każdym kroku załamywać się ze swojego kalectwa, skończyłby w psychiatryku i to szybciej niż by sądził. A tak, jakoś sobie radził. Nie mówił, ze było łatwo, ale przynajmniej potrafił stroić sobie żarty z faceta na wózku, jak i samego wypadku.
-Szef - odpowiedział w końcu, po jakimś czasie, mimowolnie pozwalając by wspomnienia z tamtego dnia zalały go w całości. Nigdy by się tego nie spodziewał. Nie było żadnych znaków. A i jego pracodawca nigdy się na niego nie skarżył. Mówił, że razem zbiją fortunę, że z jego talentem niedługo przeniosą się do Europy, gdzie będą mogli robić to za jeszcze większą kasę.

Uśmiechnął się sam do siebie z niedowierzaniem, kiedy usłyszał jego pytanie. Oczywiście, że wiedział, że jest nadludzki. Jednak przez bardzo długi czas nie miał pojęcia z kim ma do czynienia. Dlatego, kiedy pojechał go zaatakować, żadna broń nie działała, a tamten ot tak zniknął, wcześniej śmiejąc się perfidnie. Wtedy powiedział mu swoje imię.
-To był Lucyfer - powiedział spokojnie, schylając się, by wyjąć z buta nóż. Zaczął obracać go w dłoniach. Ten był zwykły nie poświęcony. Po chwili spojrzał na Aza i bez słowa wbił go w jego dłoń. Owszem, broń przebiła skórę, a kiedy wyjął ją zauważył krew, ale ta zniknęła tak szybko jak się pojawiła. Wzruszył ramionami. - Byłem ciekaw - skwitował swój ruch.

Jego życie raczej do najszczęśliwszych nie należało. Najpierw pożar, potem dom dziecka, walki, wypadek, brak jakichkolwiek skutków terapii. Nie, nie był szczęśliwy, ale dobrze o tym wiedział. Trudno byłoby wierzyć, że czuwa nad nim jakaś boska istota. Trzymał się go pech, albo komuś bardzo nie podobała się możliwość "szczęśliwy Jesse". Jakby to była zbrodnia.
-Tobie i tak wyleczyło się to w ciągu sekundy, a ja przynajmniej mam radochę - powiedział, jakby miał zamiar dodać jeszcze "i wszyscy zadowoleni". No pewnie prawie wszyscy czuli satysfakcję. Albo żaden z nich. Ta możliwość wydała mu się nawet bardziej prawdopodobna.

-A jednorożcom z dupy leci tęcza, pewnie - odwarknął, odsuwając się od niego.
To bylo dziwne uczucie. Poczuł coś pierwszy raz od wypadku, czyli od czterech lat. Oczywiście, że odczuwał ból mimo paraliżu, dlatego musiał brać proszki, ale tym razem było inaczej. Poczuł dotknięcie, dopiero później ból. Jego wcześniejsza kąśliwa uwaga nie była taka do końca prawdziwa. Owszem, wierzył, że można mu pomóc, ale na pewno nie będzie chciał pomocy od nadludzi. Oni wszyscy nie powinni istnieć, wiedza, że któremuś zawdzięczałby możliwość chodzenia i że ten w każdym momencie jest w stanie to cofnąć, na pewno nie byłaby zbyt pocieszająca. To na sto procent.
-Nie chcę być niczyim dłużnikiem - powiedział zgodnie z prawdą, zaciskając lewą dłoń w pięść, jakby miało pomóc mu to rozładować złość.

-A Lucyfer wcale nie rządzi demonami, a tacy jak ty są tu tylko dla ozdoby - powiedział, wciąż butnie broniąc swoich racji. Jego zdaniem każdy człowiek miał prawo do zycia, a skoro istniały te inne stworzenia, no dobra niech żyją, ale nie kosztem ludzkości. Oni nie znaleźli się tutaj po to, żeby być pożywieniem dla nadludzi, tylko dlatego, że ktoś (dajmy na to Bóg) tego chciał.
Dla niego trudniej byłoby ze znalezieniem forsy niż maga. Znał kilku. Poza tym, nie był głupi. W szperaniu był całkiem niezły, no i znał kilku innych łowców, którzy - uwaga! - mogli poruszać się na nogach i mieli sporo wtyk w świecie nocy.
-Ja Ci się nie podoba ten jazgot to wypierdalaj z mojej głowy, proste - powiedział, uśmiechając się do niego złośliwie.

-Pewnie masz wprawę, co? - zapytał z wrodzoną już złośliwością. Oczywiście chodziło mu o walenie o mur. Nadal bawił się nożem, na którym były resztki krwi upadłego. Przez chwilę zastanawiał się, co by się stało, gdyby posmakował jej, jednak w końcu doszedł do wniosku, że myślenie nic nie da i trzeba działać. Przesunął językiem po ostrzu. W końcu oblizał sobie wargi. Hmm, nie była aż tak zła.
-Nieumiejętny z ciebie bydlak skoro nie potrafisz nawet zatamować myśli jednego śmiertelnika, ale nie martw się, nieudacznicy są w każdej rasie - powiedział, wciąż się uśmiechając. U niego to było wręcz normalne. Raczej nie dało sie zbyt długo nie slyszeć od niego kpin.