Yaoi of Manhattan

Luka odkąd pamiętał pomagał w bardziej widoczny lub mniej sposób, różnym ludziom. Często brał udział w akcjach charytatywnych, czy chociażby odwiedzał sierociniec bawiąc młodszych, a starszym służąc rozmową bądź pomocą w zadaniach domowych, było w nim coś co wzbudzało zaufanie i przyciągało innych.
Nie był aniołem w pełni, był skazą na rodowodzie swojego anielskiego tatusia i czuł się z tym dziwnie, a on po prostu takimi zachowaniami uspokajał swoje sumienie.
Kiedy przyszedł wiedział że pójdą do domu spokojnej starości, a poza tym na miejscu było już kilka osób, większość była znajoma właśnie z takich wydarzeń.
Z rozbawieniem w ciemnych oczach przyglądał się nieco zniecierpliwionemu chłopakowi, kiedy ruszyli podszedł do niego, nie znał go, jeszcze.
-Jestem Luka - przedstawił się, zwracając się do bruneta, ale zawieszając wzrok na jakimś budynku, nie lubił patrzeć na swojego rozmówcę, szczególnie iż od tego czuł... coś dziwnego, jakby znajomego.

-Ładnie - stwierdził dopiero teraz patrząc na chłopaka. Odwzajemnił uśmiech ukazując chłopakami rząd równych, białych zębów.
Do właściwego miejsca było niedaleko, toteż szybko dotarli, wszyscy się rozeszli doskonale znając swoje zadania. Oliver, chyba był tutaj pierwszy raz, przynajmniej Luka miał wrażenie że ten jest nieco zagubiony.
-Chcesz iść ze mną? - zapytał. - Idę do salonu, porozmawiać, zająć trochę czas staruszką - wypowiedział, rozmasowując kark. Staruszką, sam był starszy od niejednego z nich, może dlatego ze starszymi ludźmi potrafił dogadać się lepiej.

Kiedy wkroczyli do salonu atmosfera widocznie się ożywiła, Luka od razu zaangażował się w pogawędki ze starszymi osobami. Ot, tutaj był postrzegany jako dobrze wykochany, miły chłopiec lubiący pomagać.
Jakaś babcia robiła coś na drutach, dziadkowie grali w karty, a Luka pojawiał się to tu, to tam umilając im po prostu czas. Po chwili po prostu opadł na krzesło zajmując się grą w szachy.
Mimo całej swojej, często otaczającej go mrukliwości potrafił zachęcić do siebie innych.

Luka chociaż znał odziedziczone przez siebie umiejętności, nie używał ich, bo były przekazane od ojca, który był na tyle lekkomyślny by go spłodzić, a później zostawić na pastwę polujących na nefilimich boskich Potęg. Bez opieki, chociaż może z drobnym wstawiennictwem, bo ostatnimi czasy miał wyjątkowy spokój.
Podszedł do Olivera, anioła, kiedy tylko zauważył jaką formę pomocy ten niesie. Chłopak akurat siedział na kanapie. Luka podszedł, Oli siedział do niego tyłem, pochylił się nad jego uchem by owiać je ciepłym powietrzem gdy wyszeptał:
-Na nas już pora aniele - oznajmił, wiedząc że zaraz wpadnie tu pielęgniarka z którą lepiej było nie zaczynać pogadanek.

Pożegnał się ze wszystkimi, wychodząc z Oliverem przy boki, nie mógł go nienawidzić za to że był aniołem, ale to jednak było czymś... co odejmowało chłopakowi w oczach Japończyka.
-Hmm, gdzie mieszkasz? Odprowadzę cię, albo możemy iść do mnie - wypowiedział po prostu, nie mając nic złego na myśli. Chciał porozmawiać, albo pomilczeć, cokolwiek, teraz starał się zignorować fakt kim Oliver jest, najpierw wypadało go poznać.

Nie odzywając się poprowadził ich w stronę kamienicy w której mieszkał, rzecz jasna na najwyższym piętrze, jakby to miało pomóc mu być bliżej nieba, jakby chciał codziennie pokazywać że nadal żyje i daje sobie radę bez niczyjej pomocy.
Kiedy otworzył drzwi i przepuścił przed sobą Olivera oczom obojgu mieszkanie w jasnych kolorach, głównie w beżach i szarościach.
-Chcesz się czegoś napić, Oliverze? - zapytał, jak przystało na grzecznego, młodego człowieka.

Pomaszerował do kuchni i przejrzał jej zawartość.
-Sok, sake, woda, ewentualnie herbata albo kawa - wypowiedział beznamiętnie, jakoby to go trochę nudziło, dziwił się sobie iż dał rade tyle żyć na Ziemi, a co dopiero aniołom, te to były stare.
Sam chwycił za butelkę zimnej wody i nalał ją sobie do szklanki by upić łyk i odstawić szkło na blat szafki.
Ma anioła w domu, we własnym mieszkaniu, zastanowił się co powinien zrobić z tym fantem.