Yaoi of Manhattan

[Pewnie, że może być, dzięki za zaczęcie]
Jesse poczuł gorące powietrze na swoim karku i machinalnie położył dłonie na kółkach wózka. Wilkołak. Powoli, jednym, niezbyt gwałtownym ruchem odjechał na pozornie bezpieczną odległość, by odwrócić się do mutantów przodem. Na jego twarzy pojawił się uśmiech, a przynajmniej był tam, dopóki nie sięgnął w dół, do swojego buta, w którym znajdował się nóż ze srebrnym ostrzem. Cóż, poprawka - powinien znajdować się nóż ze srebrnym ostrzem. Próbował przypomnieć sobie, co się z nim stało, dlatego do cholery nie jest uzbrojony, ale groźne kłapnięcie paszczy zbyt blisko jego ciała znacząco wyrzuciło powód z jego głowy. Liczył się efekt. Siedział otoczony przez trzy wilkołaki bez żadnej broni. Jak mógł do tego dopuścić? Wiedział, że przyjdą, spodziewał się tego, po akcji z poprzedniego wieczora. Zabił jednego z ich sfory, a teraz były rządne zemsty. Jesse jednak nie spodziewał się, że przyjdą po niego tak szybko, a już tym bardziej, że nie będzie miał przy sobie wtedy żadnej broni. Mógł nie jechać do tego baru, mógł odpuścić sobie to cholerne piwo.
Rozejrzał się dookoła w poszukiwaniu jakiegoś srebrnego narzędzia, ale na próżno. W końcu, skąd nagle na ulicy miałoby znaleźć się srebro? Nie, on nie miał przecież takiego szczęścia, by leżał tu przypadkiem jakiś nóż czy spluwa. To dopiero byłby... cud. A cuda się nie zdarzały.
-No dalej, pchlarzu - mruknął, do tego najbliżej niego. Nie bał się. Już dawno zapomniał, co to za uczucie. Co mogły mu zrobić? Zabić go? Też coś, jego ciało i tak w połowie było martwe. Mimo to, wolałby dożyć poranka i jednak wypić tamto piwo. - Pokaż ząbki.
Jak na zawołanie wilkołak kłapnął zębami, a piana z jego pyska skutecznie zajęła miejsce na jego brodzie. Cóż, higiena nie była chyba ich najmocniejszą stroną.

Jesse przeszło przez myśl, że tego dnia nie wróci już do domu, że już nigdy tam nie wróci. Będąc łowcą zdawał sobie sprawę z niebezpieczeństwa, szczególnie biorąc pod uwagę stan jego zdrowia fizycznego, jednak i tak ryzykował, by bronić innych przed istotami ciemności. Teraz nie było inaczej. Musiał walczyć, choćby miał upaść na ziemię i przypieprzyć tym wilkołakiem swoim wózkiem. Zagryzł dolną wargę, próbując wymyślić jakiś plan, jednak na co można wpaść, kiedy przerośnięty wilk kłapie zębami o wiele za blisko twojej głowy? No właśnie, nic, czyli tyle samo, co udało się mężczyźnie.
Odsunął się od wilkołaków o jakieś dwa metry, jednak i one podążyły za nim, jeszcze bardziej zmniejszając odległość. Jesse widział, że się porozumiewały, a fakt, że nic nie rozumiał jakoś nie polepszał w niczym jego sytuacji. Musiał radzić sobie inaczej. Tylko wyjście jakoś nie chodziło.
Nagle jednak pokazała się przed nim kobieta. Zmarszczył brwi, machinalnie się odsuwając. Co to do cholery było? Miał zwidy? Przez chwilę tak mu się własnie zdawało, jednak w końcu zdał sobie sprawę, że wilkołaki również ją widzą. Nie oszalał. To było prawdziwe, bez względu na to, co to było. Przełknął głośno ślinę, po czym po prostu przypatrywał się kobiecie, jakby w oczekiwaniu. A ta zaczęła śpiewać. Najpierw pięknie, w sposób jaki Jesse pamiętał jeszcze z dzieciństwa, gdy matka śpiewała mu do snu - tylko do cholery w czym miało mu to pomóc? Co ta babka robiła w środku bitwy, śpiewając jakieś kołysanki? Wtedy właśnie krzyknęła po raz pierwszy. To rozzłościło wilkołaki. Jeden z nich już szykował się do skoku. Ugiął tylne łapy i skupił się, by w końcu zaatakować. Jesse przyglądał się temu w osłupieniu, w ostatniej chwili ruszając się w miejscu. Wjechał w nogi kobiecie, powodując tym samym, że na niego upadła. Wilk otarł się o jego wózek, jednak nie zadrasnął ani jego, ani kobiety.
-Za cholerę nie mam pojęcia, co tu robisz, ale to nienajlepsze miejsce na jebane śpiewki - warknął, po czym odchrząknął. Kiedy leżała na jego kolanach, ograniczała mu widzenie, a to nie było zbyt korzystne w walce z trzema wilkołakami.

Jesse miał naprawdę ważniejsze problemy na głowie, niż jakaś nawiedzona, latająca laska, toteż starał się nie zwracać na nią większej uwagi. Tylko jak tu nie zwracać uwagi na kogoś, kto zaczyna świrować i to w środku takiej małej, osobistej wojny mężczyzny? Przeklęte istoty nocy zawsze wpieprzały się w jego sprawy. Odwrócił głowę w stronę wilkołaka, jednak właśnie w tym momencie kobieta poderwała się do góry, a po chwili wybuchła, bo chyba tak trzeba było to nazwać. Zdziwiony, ale chyba pchany nagłym instynktem, zamiast oderwać się od wilkołaka, przycisnął go mocniej. Skoro i tak ma tu umrzeć, to chociaż pozostawi na nim jakiś ślad. Dziwna, upiorna laska, mimo wybuchu chyba trochę mu pomogła, bo po chwili wilczysko padło martwe. A przynajmniej tak mu się wydawało, dopóki nie poderwało się do góry. Co to kurwa miało znaczyć...
Jesse nie lubił takich niespodzianek, a już na pewno nie, kiedy walczył i starał się skupić. Zwrócił się w stronę martwego-niemartwego wilkołaka, patrząc gdzie ten zmierza. Wtedy dopiero błysnęły mu oczy nieznajomego i ujrzał istotę, która musiała przyglądać się ich walce od jakiegoś czasu. W tym momencie naprawdę chciał mieć tu jakąś broń i jeżeli nie miałby nią wycelować w wilkołaka, to zrobiłby to w tego gnoja, który zamiast zrobić cokolwiek stał tam jak gdyby nigdy nic. Co innego utracona męska duma podczas gdy w piłkę, a co innego w obliczu śmierci, do cholery! Teraz jednak nie tylko on zwrócił większą uwagę na tamtego niż obecnego wroga, toteż szybko przypomniał sobie, że teraz liczy się coś innego. Złapał za metalowy podłokietnik i jednym ruchem oderwał go od wózka. W miejscu, w którym wcześniej były śruby, teraz ziała dziura, a brzeg poręczy był całkiem ostry. Wiedział, że wielu szans nie ma. Złapał mocniej swoją prowizoryczną broń, a w końcu wymierzył wilkołakowi będącemu bliżej jeden cios prosto w serce. Dobra, może to nie było srebro, ale przynajmniej unieruchomi go na trochę, a dopóki tamten będzie cierpiał, drugi się nim zajmie. Piekielny jęk wilkołaka, dał Jesse'owi znak, że powinien stamtąd spieprzać i to jak najszybciej. Wózek i tak pójdzie na złom, więc może chociaż zedrzeć koła...

Jesse spojrzał kątek oka w stronę faceta, który wyszedł z cienia, ale nie został mu dany na to zbyt długi czas, bo chwilę później usłyszał już wilcze łapy tuż za sobą. Przeniósł ciężar ciała na stronę, która jeszcze posiadała rączkę, po czym odwrócił się w stronę przeciwnika. Oh, te obroty zawsze były takie imponujące! Przynajmniej gdy się ich uczył, żeby szybko mógł reagować - nawet na wózku. Teraz miał jednak większe problemy niż fakt, że nie miał widowni dla swoich popisów na wózku. Już zabierał się za oderwanie drugiej rączki, gdy dziwny martwy-niemartwy wilk zaatakował tego, który miał zamiar rozszarpać go na kawałki. Jesse uniósł głowę, gdy tylko usłyszał wycie. Zaklął siarczyście, odwracając głowę w stronę faceta, który bez wątpienia był magiem. Czasami jeszcze jego łepetyna działała i potrafił łączyć ze sobą podstawowe fakty. Stąd własnie ten niesamowity wniosek. Sam był pod wrażeniem.
Mag jednak nie patrzył na niego tylko czarował. Po chwili oczom Jesse'ego ukazały się trupy. I to sporo trupów. Zmrużył oczy, ruszając w stronę mężczyzny. Wiedział, że trupia armia nie zatrzyma wilkołaków na zawsze, a że facet, który ich przywołał sam padnie szybciej niż one, jeżeli będzie musiał jeszcze chwilę czarować. Miał jedną szansę, tylko jeden podłokietnik, by zrobić z niego jakąkolwiek broń. Spojrzał na maga, kiedy ten się do niego odezwał. Wielki wybawiciel się znalazł!
-Naślij swoją trupią armię na trzynastą ulicę, niech będzie zaraz za mną i mnie broni, jasne? Odciągnę ich, a ty lepiej miej jebany samochód i złap mnie na dziewiętnastej.
Ostatnie słowo brzmiało już odrobinę dziwnie, bo nie mówił głośniej, a już zmierzał w odpowiednim kierunku. No, to czas sprawdzić jak szybko może jechać na tym cacku. Może "cacko" to lekka przesada, ale przecież miało kilka ulepszeń, które wprowadził Jesse. Przyspieszył ruchy dłoni, by w końcu znaleźć się przy zakręcie. Zagwizdał na palcach, zwracając na siebie uwagę sfory. Cóż, raz kozie śmierć!

No dobra, plan może i nie był zbyt przemyślany, ale mając pięć sekund, ludzki mózg i niekoniecznie zajebistą wiedzę na temat magów i ich zdolności, można było się odrobinę przeliczyć. Tylko czy gdyby Jesse o tym wiedział, zmieniłby swoją taktykę? Pewnie nie. Zawsze był wariatem, lubił porywać się z motyką na słońce, nawet jeżeli oznaczało to zbytnie ryzyko. Zagwizdał ponownie, by wilkołaki nie straciły nim zainteresowania, po czym skręcił w kolejną ulicę, ledwo wyrabiając na zakręcie. Do tego nie miał jednego podłokietnika, co skutecznie zmniejszało jego przyczepność. Dwa razy prawie wypadł. Dłonie miał obtarte, ale w tym momencie nie miało to żadnego znaczenia, bo przecież i tak nie zwolni, czy by mu się to podobało czy nie. Przechylił głowę do tyłu, nie zwalniając, by zobaczyć jak daleko są wilkołaki. Niedaleko. Przy okazji zobaczył też trzy wielkie pająki i o mało nie spadł z wózka. Przez chwilę miał wrażenie, że to nowi kumple wilków, ale do cholery, trupów nigdzie nie było, więc może to po prostu sztuczka maga? Nieważne. Teraz i tak nie miało to żadnego znaczenia. Musiał jechać, a nie myśleć. Jeden z wilkołaków zaczynał zmniejszać odległość między nimi, a dłonie Jesse'ego ledwo dawały radę tarciu, a mimo to pędził ile sił w...kołach.
Wjechał na dziewiętnastą ulicę i tylko uśmiechnął się do siebie (a może był do zwykły grymas bólu?), widząc auto. No niechże tylko otworzy te piekielne drzwi! Pędził prosto na samochód i raczej wielu wyjść nie było. Drzwi miały być otwarte, a Jesse miał jebnąć w samochód, wpadając do środka. Oczywiście, jeżeli mag ich nie otworzy to na cholerę w ogóle próbował ratować ten swój tyłek. Przecież sam sobie ich nie otworzy, bo od razu go złapią. Do tego, musiałby jeszcze zejść z wózka i przesiąść się na fotel. Tak, liczył na fart. Liczył na to, że kiedy wpadnie do środka, wózek nie zmiażdży nic poza nogami, a mag będzie mógł jechać z połową jego ciała na zewnątrz. Byle tylko jak najdalej od tych istot...

Jesse zobaczył po chwili otwarty bagażnik i skręcił, by wjechać tam, a nie w drzwi po stronie pasażera. Wiedział też, że nie da rady wczołgać się tam z wózkiem, dlatego, kiedy był już na tyle blisko, by znaleźć się w środku, odepchnął się dłońmi od wózka i wskoczył do auta. W ostatnim momencie, udało mu się przesunąć nogi rękoma, by klapa bagażnika ich nie przytrzasnęła. Przez szybę obserwował jak wilkołak uderzył w jego wózek. Pięknie, bo przecież miał tyle zapasowych, żeby pozwolić sobie na straty... Zaklął siarczyście, rozmasowując dłonie, które obecnie ledwo mógł zginać w palcach. Nieźle się namęczył. Wciąż był tylko człowiekiem, a takie akcje nie należały do codzienności. W sumie, to był pierwszy raz gdy stracił wózek. Będąc łowcą, brzmiało to dość durnie, biorąc pod uwagę, że w ogóle wchodziła w grę strata wózka, a nie na przykład butów do biegania. Mimo trudności nie mógł się przecież poddać. Walczył. Przynajmniej tak jak potrafił. Miał kilka zadrapań, jednak to nie było nic poważnego. Bardziej martwiło go to w jaki sposób będzie się przemieszczał.
Kiedy w końcu zaparkowali, Jesse utworzył bagażnik, przytrzymując klapę. Jakoś nie wierzył zbytnio temu samochodowi. Zaufanie nie wchodziło tym razem w grę. Złapał paczkę fajek drugą ręką, po czym rzucił ją na chwilą na ziemię, by samemu wyczołgać się z pojazdu. Usiadł na ziemi i ponownie złapał papierosy. Wyjął z paczki jedną fajkę i wsunął ją do ust. Wolną ręką zaczesał włosy do tyłu i odetchnął głęboko, kiedy tylko odpalił papierosa.
-Mało brakowało - zaczął. - Skurwiele prawie mnie dopadły...

Nie ma mnie na gg, bo mi padło i za cholerę nie mogę go przywrócić do życia, nawet reanimacja nic nie daje! I w ogóle, czy ja powinnam wiedzieć czyja to postać? xD]

Jesse nie zwracał większej uwagi na kobietę. Starał się ją raczej ignorować. Przypominała mu o śmierci, o tym jak blisko niej był. Może nie tym razem, ale na przykład cztery lata temu ledwo jej uniknął. Skończyło się paraliżem, ale przecież mogło być gorzej. Cóż, przynajmniej tak mu się wydawało czasami, kiedy to jeszcze próbował wmówić sobie, że jego życie ma sens. W końcu widzi, słyszy, czuje... po prostu bajka. Większość czasu jednak czuł się bezużyteczny i tylko walka z istotami nocy jakoś pozwalała mu wierzyć, że wciąż na coś się przydaje, że nie jest do końca bezużyteczny.
Zaciągnął się dymem, opierając łokciami o kolana. Spojrzał na mężczyznę, kiedy ten odezwał się po raz pierwszy. No proszę, nie tylko on zauważył brak wózka pod swoim tyłkiem. To już coś. Owszem, były straty, ale nadal uważał, że lepiej stracić dwukołowy pojazd lub jak kto woli nogi inwalidy niż życie i to w starciu z jakimiś tam wilkołakami. To dopiero byłaby żenująca śmierć!
-Sporo. Więcej niż moje miesięczne wynagrodzenie, mniej niż mieszkanie, a jednak bez istotnego znaczenia w tymże momencie. Poradzę sobie, najwyżej będę się czołgał - powiedział, unosząc kącik ust w kpiącym uśmiechu. Cóż, humor rzadko kiedy go opuszczał.

[Możemy, możemy, wszystko jest do zrobienia xd Poza tym to i tak ponad tydzień czasu jeszcze]