Yaoi of Manhattan

To nie był łatwy dzień dla Jesse'a. Od samego rana czuł nieznośny ból w prawym udzie, którego żadne proszki nie chciały powstrzymać. Rozmasował nogę, ale okazało się to równie zbyteczne. Piekielne, sparaliżowane, cholernie bezużyteczne... a jednak chciał je mieć. Gdyby nie te kończyny byłby tylko połówką siebie. A tak? Może i kaleka, ale przynajmniej w jednym kawałku.
Musiał jechać do pracy. Ubrał się jak zwykle, ciemne jeansy i opinająca jego mięśnie koszulka, po czym jakoś usadził się na wózku. Przed wyjściem sięgnął jeszcze po jabłko, jako że było to chyba ostatnie pożywienie jakie zostało w jego domu. Wyjechał na ulicę i skierował się w stronę sklepu z bronią, gdzie pracował. Kiedy już dojeżdżał do zakrętu, za którym znajdowało się miejsce pracy, usłyszał jakiś szyderczy śmiech, który był skierowany do niego. To ten szczeniak. Ten sam co zawsze. Może gdyby Jesse nie był taki rozdrazniony tego ranka, gdyby noga tak piekielnie nie bolała to zostawiłby go w spokoju, ale tak już odwrócił głowę, by mu coś wygarnąć, gdy nagle poczuł, że na coś wpadła. Obsypały go jakieś kwiaty, a do tego jeszcze ktoś dłonią zmiażdżył mu górną część uda. Jedyne miejsce, w którym miał jeszcze czucie. Syknął, patrząc na delikwenta ze złością, godną... chyba tylko siebie samego.
-Ślepy jesteś? - warknął na osobnika, mierząc go wzrokiem. Zacisnął dłonie na kółkach wózka, wpatrując się w niego wściekle. Strzepnął z siebie te kwiaty, parskając niczym byk, któremu ktoś pokiwał czerwoną płachtą przed nosem.

Ostatnio edytowany przez Jesse (2012-06-03 15:42:12)

-Jestem kaleką, trochę więcej szacunku - burknął w jego stronę.
Oh, miał gdzieś te kwiaty i miał gdzieś swoje kalectwo, mimo to więcej mogło ujść mu na sucho dzięki tym kółkom, więc czemu miałby tego faktu nie wykorzystać. Rozmasował nogi, czując rozlewający się po nich ból. to ciekawe, że jedyne, co w sparaliżowanych nogach dawało o sobie znać to ten piekielny ból, ale żeby przyjemne mrowienie to już za cholerę. Spojrzał na niego i jedyne, co mu mignęło to szpiczaste uszy. Tylko dwa razy w życiu miał okazję zobaczyć coś takiego. Raz, był to facet w jego sierocińcu, z którego wciąż się śmiano. Drugi to elf. Czemu tym razem Jesse'emu jakoś nie chciało wierzyć się w odstające uszy faceta z sierocińca?
-Zraniłeś moje nogi - dodał po chwili, patrząc na niego gniewnie. - Chuj z kwiatami, co z moimi nogami? Nie czuję ich i co teraz?

A mówiono, że elfy to miłe stworzenia! Jesse miał własną teorię. Elfy to wkurwiające stworzenia, które warto unicestwić, chociażby ze względu na ich brak poczucia humoru i mizantropię. No, a przynajmniej tyle można było wywnioskować z zachowania tej istoty właśnie teraz. Prychnął, słysząc uwagę o swoich nogach. Też coś. Jeszcze, by go bardziej skrzywdził. Jesse nie ufał istotom, które nie były ludźmi. Czemu by miał, prawda? Zachowywały się dziwnie i nie miały zahamowań. To niby w jakiś sposób opisywało też Jesse'ego, ale miał to gdzieś. On się od nich różnił. Biło w nim ludzkie serce. Urodził się jako człowiek i jako człowiek umrze. I z tego był dumny.
-Różnicę? - uniósł brwi. - Tak, wyobraź sobie, że robi mi to horrendalną różnicę, bo kwiaty to, wyobraź sobie, tylko kwiaty, a człowiek, nie wiem czy zdajesz sobie z tego sprawę, to człowiek.
Drugie pytanie zignorował. O ile w ogóle można było to nazywać pytaniem. Raczej dziwnym stwierdzeniem, które miało pod pytanie podchodzić.

Raczej trudno byłoby nie zauważyć, że jest człowiekiem. Ktoś kiedykolwiek widział nadludzi kaleków? Ślepy wilkołak? Wampir z arytmią serca? Elf niemowa? A może sam diabeł na wózku? To jasne, że oni wszyscy mieli tą swoją magię, żeby temu zapobiec. W odróżnieniu do nich, Jesse był tylko marnym człowiekiem, mógł liczyć na lekarzy i współczesną medycynę - nic więcej. No, chyba że cud.
-Załóżmy, że nie chowam urazy - powiedział z satysfakcją. Cóż, był kaleką i kiedy mógł wykorzystywał ten fakt. Skoro nie mógł chodzić, to mógł chociaż zrobić z tego pożytek, a takie przeprosiny zawsze są niezłym początkiem. Zdecydowanie.

O nie. To już chyba wolał, kiedy olewano jego kalectwo, niż traktowano w ten sposób! To powinno być dopiero karalne.
-Dlaczego chcesz mi pomóc? - zapytał, a było to jedno z ważniejszych pytań. Jeżeli chłopak odpowie źle, to Jesse pewnie nie będzie za siebie ręczył. Oprócz lekceważenia jego osoby, była jedna rzecz gorsza, która ledwo chciała przejść mu przez gardło.

Litość. Matko przenajświętsza, czy ktoś widział coś gorszego? Jesse uniósł jedną brew, zdziwiony jeszcze bardziej niż wcześniej. Pokiwał głową na boki, jakby już zmęczony tą rozmową.
-Nie mam czucia w nogach - powiedział w końcu, unosząc na niego wzrok.
Spojrzał na jego dłoń, ale w żaden sposób nie zareagował. Chłopak-elf nie musiał znać ani jego imienia, ani tym bardziej nie musiał go dotykać.
-A ja nie jestem - odparł w końcu.

No cóż, tylko on jeden był tu człowiekiem, więc trudno było jednak jego nazywać dziwną istotą, biorąc pod uwagę, ze wypowiedział to elf.
-Dzięki za streszczenie naszego małego zajścia, w końcu pamięć też mam uszkodzoną - powiedział z przekąsem, uporczywie wpatrując mu się w oczy. Na jego twarzy pojawił się uśmiech i w końcu pokręcił z niedowierzaniem głową, kiedy to chłopak powiedział to swoje "I nie musisz być taki niemiły".
-Bycie niemiłym to moje hobby, szczególnie przy elfach - powiedział, unosząc kącik ust w triumfalnym uśmiechu, który mógł oznaczać tylko jedno. On wiedział.