Yaoi of Manhattan

Wybuchł śmiechem, słysząc jego wypowiedź. Kiepskie aktorstwo dostawali chyba w pakiecie z uszami. Doprawdy, przezabawne. Spojrzał na niego, jakby chciał tym samym powiedzieć, żeby nie sprawiał, że ta sytuacja stanie się jeszcze bardziej żenująca.
-Wierzę - powiedział, unosząc kącik ust. - Na przykład w to, że masz tam ukrytą parę szpiczastych uszu.

-Gdybyś był wampirem gapiłbym się na zęby - powiedział, tłumacząc swoje zachowanie. To chyba jasne, że jeśli stworzenie ma coś charakterystycznego, to na to będzie się zwracało uwagę, a nie na inne, nie połączone w ogóle szczegóły. "Defekt w genach", też coś. Ciekawe ile osób uwierzyło w tę bajkę.
-Nie musisz wszystkiego wiedzieć - odparł. Jego zdaniem nikt nie powinien wiedzieć o tym, co robi ani kim jest. Na szczęście, będąc na wózku było to raczej niemożliwe, by domyślić się jego zajęcia poza godzinami pracy. Jesse był tajemniczy. Mówienie o sobie nigdy zbyt dobrze nie szło, poza tym wprawiało go w niezłe kłopoty, których wolałby jednak unikać, o ile to tylko możliwe.

-Ludzie i elfy nie muszą mieć proporcjonalnej ilości informacji - powiedział, nie czując potrzeby dzielenia się swoimi tajemnicami. To była jego sprawa. A elfowi nic do tego, dopóki Jesse nie zechce go zabić. A i tak mogło się zdarzyć.