Yaoi of Manhattan

Misza w efekcie po prostu wzruszył ramionami, mając nadzieję iż znajoma twarz była omamem, zwidem wywołanym chociażby zmianą pogody, chociaż nawet jemu się to nigdy nie zdarzało. Gryzł się ze sobą, czy też raczej ze swoją dumą, jednak ciekawość jak zazwyczaj bywa po prostu przeważyła.
Odwrócił się na pięcie, wzrokiem szybko odszukał znajomego-nieznajomego i ruszył w jego stronę, zrównał z nim kroku, by spojrzeć na niego kątem oka.
Znał go, znał, doskonale pamiętał twarze i nazwiska z imionami zawsze było gorzej, jednak nie w tym wypadku.
-Witaj Azazelu - powiedział, gdy już był całkowicie pewien iż ten jest jednak kimś już kiedyś widzianym, dawno temu, ale faktycznie jednak.

Zmarszczył subtelnie idealnie wykrojone, nie za ciemne i nie za jasne brwi. Do tej pory nie przywykł do spotkań osób które widział gdzieś tam, ale w zeszłym stuleciu. On zawsze był Michaiłem, Miszą, lubił swoje imię i był do niego przywiązany na tyle ile może być do czegoś przywiązana osoba bez duszy.
W myślach, co było aktem rzecz jasna dociekliwości, zapytał sam siebie czym też Azazel jest. Jego wygląd nic się nie zmienił, podobnie jak wyczuwalna, niemal bijąca od niego władczość.
-Chciałbyś może pójść do mnie? - zapytał gdy pierwsza kropla deszczu spadła na jego prosty nos, bez odrobiny tych ohydnych piegów.

Lew bez słowa wyprzedził o kilka kroków kompana, prowadząc go uliczkami i skrótami których zdążył się już wyuczyć i dzięki którym dotarli do jego apartamentu już po dziesięciu minutach, czyli na tyle szybko nim na dobre zdążyło się rozpadać.
Wszystkie pomieszczenia przywodziły na myśl przybytek w dziewiętnastowiecznej Anglii, bo to były czasy Miszy. Na ścianach wisiało wiele obrazów, jednak portret przedstawiający Michaiła był skrupulatnie ukryty przed wzrokiem ciekawskich.
Lew przeczesał kilka wilgotnych, jasnych loków nadających mu nieco delikatnej chłopięcości.
-Czy chciałbyś się czegoś napić? - zapytał, gdy już przeszli z korytarza do imponującego salonu, pierwsze co przykuwało wzrok był duży, drewniany fortepian, stojący w niemal centralnej części pokoju.

Faktycznie Michaił opuścił salon, by przejść nieco dalej, do kuchni gdzie przede wszystkim były przechowywane trunki. Wyjął szkło z szafek by do jednego naczynia wlać whiskey, a do drugiego czerwonego wina.
Wrócił do swojego gościa, nie chcąc go zostawiać zbyt długo samego, przecież byłby to szczyt złego wychowania. Oczywiście gdyby Misza przejmował się swoim wychowaniem.
Podał Azazelowi szklankę z bursztynowym płynem, przypadkiem muskając przy tym jego dłoń.
-Grasz na fortepianie Azazelu? - zapytał, od razu zauważając jego zainteresowanie instrumentem. Jak zawsze spostrzegawczy Lew.

-To nie cud, to spełniona prośba - odpowiedział niesamowicie ogólnikowo, jak zawsze gdy jego rozmówcy wkraczali na ten temat, jakże przez Miszę nielubiany. -Poza tym, sądzę iż mógłbym zapytać cię o to samo, Azazelu - wypowiedział przechodząc lekko te kilka kroków dzielących go od kanapy pełnej wzorzystych poduszek.
Spojrzał na Azazela swoimi, uwielbianymi przez swoją osobę, zielonymi oczami, nieco wyczekująco. Upił łyk szkarłatnego trunku, by zamieszać nim w kieliszku, przyglądając się okrężnym ruchom cieczy.

Misza uśmiechnął się nieznacznie, nadal nie podnosząc wzroku na Azazela. Ludzie nadawali swoim dzieciom różne imiona, nie wyłączając z tego imion aniołów, czy w tym przypadków upadłych aniołów.
-W takim razie cieszę się iż w pewnym sensie wiem kim jesteś, po części - stwierdził, upijając kolejny łyk trunku by odstawić szklany kieliszek na stolik stojący przy kanapie.
Strzelił palcami wreszcie spoglądając na Azazela ukradkiem.

Pan Lew lubił opowiadać o czasach gdy jego Anglia była taka jaka powinna być, jeszcze przed powstaniem obrazu, kiedy to gdy unosił się dumą, nikt nie miał mu tego za złe. Jednak nie mógł o tym rozpowiadać ludziom, kto uwierzyłby iż ten pochodzi z XIX wieku.
-O więcej nie miałem zamiaru pytać - wypowiedział całkowicie beznamiętnie, śledząc każdy ruch swojego rozmówcy rejestrując ten uśmiech. Nie wiedział czy ten zapowiada coś dobrego czy złego, jednak najczęściej nie zwracał uwagi co jest jakie, u niego funkcjonował podział na przyjemne dla niego samego i nieprzyjemne dla niego samego.