Yaoi of Manhattan

Lucyfer nie musiał nigdy martwić się o swój wygląd. Został stworzony przez Boga jako najwspanialszy, najpiękniejszy z aniołów. To dawało mu przewagę nad wszystkimi istotami chodzącymi po tym świecie. Jego uroda była w jakiś sposób zapierająca dech w piersiach. Specyficzna, mocna, męska, ale powalająca. Nigdy nie zmienił swojego prawdziwego wyglądu. Po pierwsze, na co mógłby zmienić najpiękniejsze ciało? Po drugie, skoro nigdy nie zostało ono zbezczeszczane, zniszczone, to na jaką cholerę? No i po trzecie, co zrobiłby z tym pięknem? Nie mógłby się go pozbyć. To była część jego.
Sunął wzrokiem za mężczyzną przy barze, tym razem odrobinę bardziej się wysilając, tworząc w jego umyślę jedną, na pozór niewinną myśl podejdź do niego. Ten "on" to rzecz jasna on, we własnej osobie. Uśmiechnął sie olśniewająco, czekając na reakcję.

Fakt, śmiertelnik był niczego sobie, jednak Lu odrzucał fakt, że ten wciąż był człowiekiem. Tę rasę od zawsze traktował jak coś gorszego, jak robactwo. Gdyby nie fakt, że mężczyzna nie miał duszy, że żył o wiele dłużej niż przeciętniak, nie byłoby go tutaj teraz. Mógłby go za to zabić w jakiejś ciemnej uliczce.
Przyjrzał mu się uważniej, uśmiechając szerzej, kiedy to zobaczył jak się do niego przysiadł. Pewność siebie zawsze była w cenie, o ile nie szła w parze z natręctwem, jak to niestety często bywało.
-Pośrednio - powiedział, przeczesując smukłymi palcami swoje ciemne włosy. Wbił wzrok w oczy mężczyzny, by w końcu dokończyć swoją wcześniejszą myśl. - W końcu chyba domyśliłeś się, że demon z rozdroży był tylko narzędziem, prawda? To ze mną nawiązałeś... współpracę.

-Właśnie, chociaż muszę przyznać, że twój fakt był jednym z ciekawszych, jakie zawarto.
Wielu, po poznaniu Lucyfera błędnie myślało, że jest o wiele za miły na diabła, że zbyt dobrze wychowany, że nie wygląda jak zło wcielone. Lu lubił sprawiać takie pozory. Niby nic, a potem, kiedy przychodziło co do czego, pokazywał swoje prawdziwe oblicze, a wtedy nikt nie był w stanie go pokonać. Większość ginęła na miejscu, kiedy tylko nadarzyła się okazja do ich zabicia. Nieliczni uzyskiwali przywilej życia na jego warunkach. Nigdy nie pozwalał sobie na zbytnie przywiązywanie się do nikogo. Przez te miliardy lat był samotny, tylko czy można powiedzieć, że mu to przeszkadzało? Wątpliwe. Nigdy nawet o tym nie myślał. To jak strata czasu. Diabeł miałby chcieć bliższego kontaktu z kimkolwiek? Żenujące. Jego zdaniem wręcz obraźliwe, że ktoś mógłby tak pomyśleć.
Uniósł wysoką szklankę do ust i upił łyk wódki, wciąż wpatrując się w oczy Lwa.
-Lucyfer - przedstawił się. Był pewien, że mężczyzna doskonale zna jego imię. Nie znaczyło to jednak, że miałby się nie przedstawić. -...to mnie zawdzięczasz życie.

-Ciekawszych - przytaknął. - Większość śmiertelników czuje przyziemną potrzebę bycia pięknym czy bogatym. U ciebie życzenie miało niesamowite skutki. O dziwo, nikt go nie powtórzył.
Z drugiej strony mogło nie być w tym nic zadziwiającego, biorąc pod uwagę, że większość ludzi nie świeciła inteligencją, a w gazetach nie pisano o nowo zawartych paktach. Cóż, trzeba byłoby nieźle pogłówkować, żeby wpaść na coś ciekawego. No i nie zawsze, demon na rozdrożu się tam pojawiał. Kiedy w grę wchodził kolejny milion czy większe cycki, czasami po prostu nikt nie miał siły, nikomu nie chciało się marnować czasu na silikonowe wstawki.
Dopił do końca swój alkohol, po czym odstawił szklankę na bok, tak by nie leżała pomiędzy nim, a mężczyzną. Przekręcił głowę lekko na bok, niczym zaciekawione czymś zwierzę.
-Przyglądałem Ci się od dłuższego czasu, Michaił. Można wręcz powiedzieć, że od dnia, w którym twoje życie zaczęło być wartościowe.

Ostatnio edytowany przez Lucyfer (2012-06-08 23:11:55)

To dobre pytanie. Lucyfer, gdyby miał zamiar na nie odpowiedzieć, pewnie uznałby, że Michaił powinien być i zaszczycony, i zaniepokojony, i to z wielu powodów. Zaszczycony, bo rzecz jasna nie zawsze interesuje się Tobą sam diabeł, nie zawsze masz możliwość poznania go osobiście i bardzo rzadko obcując z nim na tyle blisko, by w ogóle się do niego odzywać nie kończyło się martwym. To już zaszczyt. Zaniepokojony, bo zawsze gdzie pojawiał się Lucyfer pojawiały się także kłopoty. Trudno było tak po prostu wierzyć, że Lu ma dobre zamiary, chce uścisnąć komuś dłoń, wypić piwo czy poplotkować. On zawsze miał plan i działał według niego, choćby nie wiadomo co. Niebo mogłoby się walić, a on nie zwróciłby na to uwagi. No, chyba, że Gabriel i Michał spadliby z niego wprost do piekła. Wtedy mógłby to wykorzystać.
-Myśl jak chcesz - powiedział z tajemniczym błyskiem w oku, jakby wierząc, że Lew skupi się na jego słowach na dłużej i spróbuje je przeanalizować. Byłoby to chyba mało potrzebne, ale Lu lubił tworzyć wokół siebie tę specjalną aurę, przez którą wszyscy inni myśleli, że ma jakieś ukryte zamiary, a każde jego słowo ma drugie dno. Zagadką wciąż pozostawało, co miało to drugie dno, a co nie. - W każdym razie doszedłem do wniosku, że jak na śmiertelnika żyjesz już trochę za długo.

-To dopiero byłoby naiwne myślenie, prawda? - wymruczał w jego stronę, opierając brodę na dłoniach.
Uśmiechnął się w sposób, który można byłoby uznać za wredny, jednak mimo wszystko piękny, więc po co było zwrócić uwagę na tę złośliwość w mimice? Owszem, w lucyferowej głowie pojawiał się powoli pewien plan, którego Lew był składnikiem. Wystarczyło tylko dać mu ofertę, której nie mógłby odmówić, albo - co bardziej w jego zwyczaju - zmusić kogoś i nie dać mu wyjścia.
-Odpowiedz mi na jedno pytanie, nie uważasz, że życie wieczne bez jakichkolwiek specjalnych mocy jest trochę... bezwartościowe?
[Ło, że znowu nie wiem kto jest po drugiej stronie? oO Wszyscy mają nowe postacie, a nikt mi się nie chwali >.<]

-Czas czasem, ale bez odrobiny mocy po dwustu, trzystu latach najzwyczajniej w świecie robi się śmiertelnie nudno - powiedział, przytakując głową, jakby to miało tylko dodatkowo potwierdzić jego słowa. Sam kiedyś próbował żyć bez mocy. Taki mały eksperyment spowodowany ciekawością, która dla Lucyfera była chlebem powszednim. Nie wytrzymał trzeciej doby, co raczej nie świadczyło o nim za dobrze. Moc dodawała nam tej niesamowitości. Bo co z tego, że żyjemy wiecznie? To jakby wynaleźć lekarstwo na każdą śmierć. Człowiek mógłby tak żyć. Jak teraz, tylko bez ograniczeń wiekowych. To moc, magia sprawiały, że istoty nocy się liczyły i mogły traktować ludność jak robactwo, bo bez niej tym właśnie się stawali.
-Nigdy nie myslałeś, by mieć coś, co sprawiłoby, że byłbyś potężny? Że miałbyś władzę? A nie tylko nieśmiertelność?
[Widocznie dużo osób pisze tak dobrze, bo jednak nie wiem z kim gadam xD I czemu nie masz jak? *-*]