Yaoi of Manhattan

Tylko pokręcił z niedowierzaniem głową. Dla niego było to coś niewyobrażalnego. Życie bez mocy musiało być strasznie nudne. Poza tym, co tam niby można było robić? Pić alkohol przez dwieście lat? Pieprzyć się? To wszystko byłoby świetne, ale na dłuższą metę raczej nie dało się tym wyżyć. Potrzebny był ten dreszczyk, emocje, których dostarczała nadludzkość. Lew widocznie miał więcej samozaparcia albo po prostu lubił nudę, skoro nigdy nawet nie myślał o posiadaniu mocy. Ważniejsze było, że Lucyfer mógłby mu dać choć jakieś drobne moce, gdyby tylko miał na to ochotę. A wszystko, co było wyzwaniem, było interesujące więc może i ochota też by się znalazła.
-A teraz? - zapytał w końcu. W prawdzie wcześniej mógł o tym nie rozmyślać, ale skoro pytanie zostało zadane to przecież jasne, że mózg będzie próbował jakoś przetwarzać te informacje.

Alternatywy to zwykłe czynności, które można mieć nadal, nawet posiadając magię. Trzeba tylko pomyśleć jak ją użyć, by to co nas kręci zamieniło się w coś jeszcze piękniejszego. Nie zawsze trzeba było używać tego jako broń, jako zniszczenie - czasami wystarczyły własne zachcianki.
-Jesteś głupcem - powiedział, patrząc mu prosto w oczy. O tak, to na pewno najbliższe prawdy określenie, jakie przyszło Lucyferowi do głowy, kiedy myślał o Lwie. Kto własnowolnie rezygnuje z czegoś, co może poprawić standard, a także rodzaj życia był głupcem i trudno byłoby go zakwalifikować gdziekolwiek indziej. Obecnie jakoś nic bardziej kreatywnego nie przyszło mu do głowy.

Istoty, które na swoim koncie miały ledwo sto, dwieście, trzysta czy nawet tysiąc lat nie miały pojęcia jak naprawdę wygląda życie przy długowieczności czy nieśmiertelności. Na początku owszem, możemy cieszyć się z głupstw takich jak muzyka czy cokolwiek innego, ale później wszystko to staje się zbytnią rutyną, monotonią by żyć w ten sposób dłużej. Zaczyna się okres, w którym większość decyduje się ze sobą skończyć, a kiedy już wiedzą, że to niemożliwe szukają wszelkich sposobów, żeby jakoś ulepszyć życie. I tu pojawia się to magiczne słowo: moc. Tylko nie każdy ją dostaje. A już na pewno nie od Lucyfera.
-Nie będę się sprzeczał - powiedział, wpatrując się w niego hipnotycznym wzrokiem, chyba całkiem bezwiednie. Zacisnął szczękę, uśmiechając się zdawkowo. - Radzę więc tylko uważać na swoje plecy, bo nie wiadomo kiedy taka moc mogłaby Ci się przydać.

-Pytanie brzmi czy będziesz miał w ogóle okazję, by je zapamietać - powiedział, tylko potwierdzając ponownie swoją groźbę. Wiedząc, że jest silniejszy (co w sumie było bardzo częste, jak nie spotykane wręcz zawsze) nie musiał się obawiać i mógł sobie grozić do woli. Szczególnie, że Lucyfer miał w zwyczaju spełnianie swoich gróźb. A już na pewno po tym jak komuś coś proponował, a ten odmówił. To go denerwowało. Diabeł nie był kimś kto lubił odmowy. W ogóle nie był kimś to lubił gdy coś nie szło po jego myśli i wtedy działał impulsywnie, tak żeby ukarać tego kogoś za swoje zachowanie. Było tak, jak gdyby zawsze musiało wychodzić na jego. No i nie da się ukryć, że najczęściej tak własnie było.
[Nic się nie stało oO Ja też zbyt kreatywnie dziś nie piszę xd]

Prychnął rozbawiony. Nie ma to jak mówić do diabła, by ten się uspokoił. Równie dobrze można prosić kurę, by nauczyła się mówić czy przekonać wampira, że krew smakuje okropnie. Bez przesady, to było po prostu niewykonalne. Był stworzony do bycia niespokojnym, pogrążonym w amoku, wiecznie zdenerwowanym. Często to ukrywał, pokazując że potrafi być i cierpliwy i spokojny, czasami nawet aż nadto. Mimo to, wszystko zależało od jego humoru. Kiedy nie chciał być spokojny nie był, kiedy chciał pokazać, że jest ponad kimś, mógł być spokojny tak długo jak tylko zechciał.
-Jeżeli twoje osądy mają być tak bezsensowne, lepiej nie sądź wcale - powiedział, wpatrując się w niego magnetycznym stworzeniem. - To nie była propozycja dla pierwszego lepszego, tylko dla ciebie. Niekoniecznie lubię kiedy ktoś postanawia ze mną zadrzeć odmową.