Yaoi of Manhattan

Rzadko kiedy był koło kogokolwiek tak blisko, ale nie mógł powiedzieć, że mi to przeszkadzało. Było nawet miło. Inaczej niż zawsze. Ten facet wcale nie uważał go za gorszego. Wtedy zdał sobie sprawę, że nadal nie wie kim tak właściwie jest. Ruszył w stronę swojego mieszkania, kątem oka spoglądając na Chandrana.
-Jaką rasę prezentujesz? Wciąż nie mogę odczytać twojej aury - pożalił się, spoglądając na niego, jakby ten był temu winny. Wciąż jednak widać było po nim rozbawienie.

Spojrzał na niego ze zdziwieniem, ale i zaciekawieniem. Spotykał już anioły i upadłych, jednak z kimś takim nie miał nigdy styczności, to też budził jego zainteresowanie. Uśmiechnął się do niego, kiedy spotkali się spojrzeniem. Odwrócił jednak szybko wzrok. Nie przywykł do długiego wpatrywania się komuś w oczy. Chyba, choć nie był pewien, trochę go to krępowało.
-A więc też możesz uważać się za interesujący przypadek - powiedział, używając prawie tych samych słów, co Aza użył, opisując jego.

-I weź nie nazwij tego przeznaczeniem - powiedział, unosząc wymownie brwi rozbawiony. Rzeczywiście, było to dość ciekawe. Ich znajomość na pewno nie miała należeć do zwyczajnych, o ile w ogóle miałaby być kontynuowana. Aza przecież po wypiciu herbaty równie dobrze mógłby wrócić do siebie.

-Kurczę, wydało się - mruknął do siebie, cmokając z dezaprobatą, a potem roześmiał się wesoło. Dawno już nie miał tak dobrego humoru. Gdyby tylko Aza wiedział jak cenił sobie w tym momencie ten ich spacer, jak dawno nie czuł się taki lekki, taki nabuzowany pozytywną energią...

-Czego ja się tu dowiaduję - zagwizdał pod nosem, przenosząc na niego wzrok. Pociągnął go w odpowiednim kierunku. - Nie. Już prawie jesteśmy. Mieszkam w tamtym apartamentowcu - wskazał brodą budynek oddalony od nich może o jakieś trzysta metrów.
[Dobranoc!]

Ostatnio edytowany przez Diego (2012-06-15 02:49:23)

-Nie zarobiłem na niego kradzieżą samochodów więc nie czuję wyrzutów sumienia z powodu luksusu - powiedział. Czasami przytłaczała go wielkość mieszkania, ale tam czuł się naprawdę jak w domu. Wiele razy szukał dla siebie czegoś odpowiedniego, a kiedy tam wszedł, po prostu poczuł, że tutaj własnie chce mieszkać. - Poza tym, gdybym mieszkał w jakiejś klitce to wstydziłbym się ciebie zaprosić - zasmiał się pod nosem.

Poza tym liczyło się wnętrze. Od tego jak urządzamy własne mieszkanie można dowiedzieć się kim jesteśmy. Jeśli ktoś z mebli ma tylko kanapę i telewizor to znaczy, że w jego życiu nie dzieje się raczej zbyt wiele, bo całe dnie ogląda mecze (albo discovery, kto co woli).
Kiedy doszli do budynku, Diego otworzył frontowe drzwi, by kolejno wezwać windę, która zabrała ich obu na samą górę apartamentowca.

-Dwa lata. Wcześniej mieszkałem w Toronto, Chicago, Seattle, Ohio, Portland, Phoenix - zaczął wyliczać kolejne miasta. - Dużo czasu spędziłem też w Anglii, gdzie się urodziłem. Dopiero po kilkuset latach wyniosłem się do Stanów.
Winda stanęła, a on mógł otworzyć drzwi kluczem i wpuścić Azę do przestronnego mieszkania. Jedno duże pomieszczenie zastępowało mu gabinet, salon i sypialnię. Kuchnia również była połączona ze wszystkich, choć znajdowała się na podwyższeniu. Tylko do łazienki prowadziły osobne drzwi. Wszystkie meble pochodziły z Włoch. Kilka czarno-białych fotografii na ścianach przedstawiało nieznanych mu ludzi. Lubił je. Pokazywały uczucia. Jedne złość, inne radość czy rozczarowanie. Pokrywały całą ścianę. Sam już nie pamiętał dlaczego akurat tych ludzi fotografował. Chyba po prostu znaleźli się mu na drodze.