Yaoi of Manhattan

Diego raczej od razu zorientował się, że nie jest zbyt miło widzianym gościem. Dało się to rozszyfrować ze spojrzenia mężczyzny. Biorąc pod uwagę, że w Nowym Yorku raczej nikt inny nie mógł mu pomóc, mężczyzna był raczej skazany na jego obecność. Nie chował urazy. Nauczył się żyć pośród istot, które go nie tolerowały. Za to, że był wampirem, za to, że wciąż robił to co ludzie, za to, że nie zachowywał się jak na istotę nocy przypadło.
Skupił się na skrzydłach mężczyzny, bo to one najbardziej rzucały się w oczy i wyglądały na takie, co to potrzebują fachowej pomocy. Wszedł do środka, rozglądając się dookoła, po czym koło kanapy pozostawił swoją aktówkę.
-Jestem Diego - przedstawił się, po czym sięgnął po stołek, który zauważył w salonie. - Usiądź na nim, będę miał łatwy dostęp do skrzydeł.

Diego był raczej drapieżnikiem tylko z nazwy, bo nie miał z nim zbyt wiele wspólnego. Nie polował, nie unosił się, miał piekielne wyrzuty sumienia, za kazdym razem, gdy przez niego ginął człowiek - pośrednio czy bezpośrednio - bez większego znaczenia. Kiedy smok rozwarł skrzydła, wampir tylo zacmokał z dezaprobatą. Widok nie był zbyt ciekawy.
-Najpierw zdezynfekuję rany - powiedział. Musiał pozbyć się zaschniętej krwi, której mężczyzna raczej sam nie mógłby stamtąd zabrać. Poza tym, lepiej żeby nie wdało się żadne zakażenie. Wątpił, żeby organizm smoka sobie z nim nie poradził, ale taki był jego zawód i zawsze czuł potrzebę zrobienia wszystkiego, co mógł, żeby pomóc.

Musiał przyznać, że smok miał naprawdę imponujące skrzydła. Mimo że teraz w nie najlepszym stanie przez walkę jaką stoczył, to nadal bylo, co podziwiać. Diego liczył, że po jego interwencji bedą równie piękne, co przed potyczką.
-Nie, jeszcze nie - odpowiedział zgodnie z prawdą. Mało kiedy w ogóle spotykał istoty nocy, a jeśli już były to demony lub inne wampiry. Kilka razy spotkał też elfy i upadłych, jednak nie miał nigdy styczności z żadnym ze smoków. - Nie ma was chyba jednak zbyt wiele, prawda? - założył z góry. Chyba w końcu spotkałby jakiegoś gdyby było ich sporo. A tak, mało kiedy nawet się o nich mówiło. Kiedy rany były już obmyte, łatwo można było zobaczyć, że kilka z nich było naprawdę głębokich i wymagało szycia. - Myślisz, że będę potrzebował specjalnych nici do twoich skrzydeł? Wydają się dość grube.

W sumie nawet nie musiał go o to pytać, bo wyczuł już pod palcami, że skrzydła mają o wiele grubszą nawierzchnię niż ludzka skóra. Pogrzebał chwilę w aktówce, by wyjąć potrzebne materiały. Dość gruba igła i nić znalazły się w jego dłoni. Już miał zacząć szyć, gdy rozległ się huk bitego szkła. Zmarszczył brwi, patrząc mu przez ramię.
-Opatrzę to potem - odparł, przypatrując się rozciętej dłoni. - A teraz się nie ruszaj, może trochę zaboleć.
Szycie było jedną z wielu rzeczy, które robił jako chirurg. To nic, że zazwyczaj jego pacjent leżał nieruchomo, pod narkoza, a wszystkie jego flaki prawie że wylatywały na zewnątrz. Wbił igłę w odpowiednie miejsce i zaczął zaszywać pierwszą ranę.

Robił to delikatnie, a przynajmniej tak miało być, ale biorąc pod uwagę grubość skrzydeł nie było to wcale takie proste. Dłonią, którą przytrzymywał skrzydło, lekko rozmasowywał skórę dookoła, żeby go rozluźnić. Nie spieszył się, bo wiedział, że czym ruchy szybsze, tym bardziej ból się wzmaga.
-Prawie trzysta lat - powiedział, nie tracąc kontaktu wzrokowego z szytym miejscem. Wolał się nie rozpraszać. Mówienie jednak nie sprawiało problemu. Już tyle lat zajmował się leczeniem, szyciem, gmeraniem w mózgu czy mówieniem komuś "masz raka", że dało się przyzwyczaić. A i tak każdy nowy przypadek był inny i inaczej Diego na niego reagował. Raz ze złością, raz wesoło, a kiedy indziej wracał do domu całkowicie przybity. Już dawno zauważył, że o wiele za łatwo pozwala sobie na ludzkie odruchy.

Tak, to trzysta brzmiało właśnie tak, jakby chciał spytać ile ma lat. Mimo to, Diego zignorował ten fakt. Nie lubił mówić o tym jak bardzo nieludzki jest, a to że żyje ponad pięćset lat jest tylko tego potwierdzeniem. Uśmiechnął się blado, słysząc kolejne pytanie. Skończył zaszywać pierwszą ranę. Zdezynfekował jeszcze szycie, a potem zabrał się za drugą.
-Na początku było mi bardzo ciężko. Zajmowałem się tylko przypadkami, w których nie musiałem patrzeć na krew, więc automatycznie nie mogłem zajmować się chirurgią. Potem jednak zacząłem nad sobą pracować i po wielu latach udało mu się panować nad swoim głodem.

To było dobre pytanie. Była chyba cienka linia między czuciem powołania, a lubieniem czegoś. Poza tym w grę wchodziły też wyrzuty sumienia za to, co robił w przeszłości. Pomijając to, chyba zaczął to lubić. Może nie na początku, ale teraz z pewnością.
-Tak - powiedział pewnie. - Kiedy widzę, że moja praca przyniosła komuś coś dobrego, nie pozostaje mi nic innego jak się cieszyć. Poza tym powołanie jest czymś rzadko spotykanym u nas, stworzeń nocy. A u mnie i tak się ukazało.
Już chciał dodać, że ukazało się tak samo jak inne cechy, które jako drapieżnik powinien już mieć, a jednak miał, ale ugryzł się w język i postanowił milczeć.