Yaoi of Manhattan

Ogół społeczeństwa uważał za nieprzyzwoite paradowanie w piżamie poza obrębem własnego mieszkania. Ile razy wysłuchał kazań wiekowej sąsiadki z dołu, że powinien się porządnie ubierać, bo dużemu chłopcu nie przystoi bieganie do sklepu w piżamkę w misie! Caleb przeważnie słuchał innych, bo dobry był z niego dzieciak i potrafił się z ludźmi dogadać, jednak w tym wypadku nie ustępował. Co prawda zrezygnował z koszuli w pluszaki na rzecz t-shirtu z typowymi dla indyjskich strojów wzorami, ale spodni nie miał zamiaru zmieniać. Wciąż też nosił te obrzydliwe, puchowe bambosze, jak to zwykła nazywać je owa starsza pani. I wciąż uparcie wieczorami wychodził do monopolowego. Cóż mógł poradzić na to, że zawsze o czymś zapominał?
I tym razem wybrał się do sklepu, choć pora była późna, bo mu się skończyła ulubiona herbata. Na szczęście nie miał daleko, bo pokonać musiał zaledwie szerokość ulicy. Zajęło mu to więc niecałe pięć minut. W tym jakże krótkim czasie na przystanku, tuż pod jego kamienicą pojawił się barczysty mężczyzna. Caleb naoglądał się swojego czasu CIS i ku jego niezadowoleniu zbyt wybujała wyobraźnia znów podsunęła mu absurdalną myśl, jakoby nieznajomy był jednym z tych psychopatycznych morderców i gwałcicieli (tudzież akwizytorem, których brunet nienawidził, a który odwiedzali go przynajmniej trzy razy w tygodniu). Wyglądał jednak wyjątkowo nieszczęśliwie, na co anielska natura nie mogła nie zareagować. Podszedł więc do mężczyzny, usiadł obok niego i wpierw uśmiechnął się po swojemu, ukazując słodkie dołeczki, a później odezwał się ciepłym, melodyjnym głosem:
- Coś się stało? Może mogę Ci jakoś pomóc?

Subtelnie zmarszczył brwi, kiedy tylko jego oczom ukazał a się poharatana twarz mężczyzny. Dawno nie spotkał nikogo tak poobijanego - o tyle dziwne było to w tej chwili, że nieznajomy aparycję miał potężną. Zwykły śmiertelnik nie byłby w stanie aż tak go uszkodzić. To było pewne, tak samo jak pewne było, że i brunet nie był człowiekiem. Ci zwykli mieć około 190 centymetrów wzrostu maksymalnie (Caleb nie liczył tu koszykarzy - oni zaliczali się do kompletnie innej grupy z tym swoim grubo ponad przeciętnym wzrostem), a przy tym nie byli aż tak szerocy w barkach. Poza tym on nie pachniał jak człowiek. Przyjemny zapach perfum mieszał się ze stęchlizną i kurzem oraz ledwo wyczuwalną wonią siarki. Taka mieszanka mogła towarzyszyć jedynie smokowi, który wracał z nielegalnych walk.
- Trzeba to przemyć, bo może się wdać zakażenie - powiedział, wstając. - Chodź, nie zajmie to dłużej, niż 15 minut, a oszczędzi Ci bólu.

Caleb, westchnął cicho, podchodząc do mężczyzny.
- No daj sobie pomóc - poprosił, łapiąc go drobną dłonią za nadgarstek.
Widniejące na nim zadrapanie w momencie się zasklepiło, zostawiając po sobie jedynie smugę zaschniętej krwi na ręce mężczyzny. Chłopak podniósł na niego błękitne tęczówki, uśmiechając się znów lekko.

Puścił jego dłoń i skierował się w stronę najbliższych drzwi, prowadzących na klatki schodowe. Jego mieszkanie mieściło się na pierwszym piętrze, więc już po chwili się w nim znaleźli. Było niewielkie, ale bardzo przytulne. Już na pierwszy rzut oka widać było, że jego właściciel fascynował się kulturą indyjską. Wystrój był niemożliwie kolorowy, a w powietrzu unosił się delikatny zapach kadzidełek. Wchodziło się od razu do salono-kuchni, która oddzielona była kontuarem, pełniącym funkcję stołu.
- Usiądź, zrobię herbaty - brunet wskazał na jedną z miękkich puf, nakrytą kolorową, wyszywaną narzutą.
Wstawił wodę i przygotował dwa kubki, a potem podszedł do mężczyzny i nakazał mu zdjąć ubranie, by mógł obejrzeć rany.

Aż syknął cicho, kiedy mężczyzna pozbył się również bandaża. Między innymi dlatego nie popierał nielegalnych walk - wyjście z nich bez szwanku graniczyło z cudem, a Bóg przecież wyraźnie zakazał komukolwiek decydować o życiu innych. Na chwilę zniknął w łazience, by wrócić z wilgotnym, kolorowym ręcznikiem. Woda na herbatę się zagotowała, więc zalał oba kubki i postawił je przed nimi na niskim stoliku, na którym, w centrum, stał kaktus z jednym niewielkim, różowym kwiatkiem. Była to jedyna żywa, poza samym Calebem i śpiącą Vitani, istota w całym mieszkaniu. Brunet non stop zapominał o tym, by podlewać kwiaty i w końcu każdy z nich kończył tak samo marnie, jak jego poprzednicy. Kaktus o dziwo trzymał się już prawie pół roku i jak na razie nie zapowiadało się na to, by miał zdechnąć.
- Nieźle Cię urządził - zauważył, najdelikatniej jak potrafił przecierając jego ramiona, by zmazać z nich krew. Przyłożył później ciepłą dłoń do pierwszego z zadrapań, a to - identycznie jak to, które mężczyzna miał na nadgarstku - w mgnieniu oka się zasklepiło.

Caleb szybko uporał się z ramionami bruneta. Później zabrał się za plecy, gdzie niestety sprawa wyglądała nieco gorzej. Rany były zdecydowanie głębsze i po kilku z nich niestety zostały blizny.
- Caleb. To rzecz jasna imię ziemskie. Anielskiego dawno nie używałem. Zapewne i tak o mnie nie słyszałeś, bo nie robiłem nic szczególnego. Nie pozwolono mi być nawet aniołem stróżem. Twierdzili, że się do tego nie nadaję, bo fajtłapa ze mnie. Poza tym uznali, że zagadałbym podopiecznego na śmierć. Wcale przecież nie mówię tak dużo, prawda? Znam ludzi, którzy mówią znacznie więcej, ode mnie, a nikt z ich otoczenia jeszcze nie umarł. Wielu uważa, że gadatliwość to wada. Ty też tak uważasz? Wydaje mi się, że czasami dobrze jest spotkać kogoś, kto ciągle mówi. Może to być uciążliwe, co prawda, zwłaszcza, jak chce się mieć chwilę spokoju, ale niekiedy dobrze, jak ktoś ci taką paplaniną poprawi humor.
Jak to Caleb rzecz jasna nie mógł siedzieć cicho. Wydawało się, że zupełnie zapomniał o tym, że mężczyznę spotkał chwilę temu i na dobrą sprawę nie miał nawet pojęcia, jak ten ma na imię. No ale czego można było się spodziewać po kimś, kto mając kilkaset dobrych lat wciąż spał w piżamie w misie?

Pokręcił przecząco głową, zabierając się za okaleczone dłonie.
- Nie mam, nie palę. Głównie dlatego, że mi nie wolno, chociaż generalnie kiedy tylko czuję dym, zaraz zaczynam kaszleć. Wiesz, że od takiego silnego, niestającego kaszlu można się udusić. Gdzieś o tym czytałem. Podobno jakiś mężczyzna w Anglii właśnie od tego zmarł. Dym papierosowy bardzo nieprzyjemnie pachnie i przesiąka wszystko. Potem nie możesz się tego pozbyć, bo przecież całej kanapy do pralki nie włożysz, a ekipy, które zajmują się czyszczeniem mebli sporo kosztują. Nie każdego na nie stać i potem od razu da się wyczuć, że ktoś pali nałogowo.