Yaoi of Manhattan

Sobota. Lucyferowa sobota. Co się z tym wiązało? Oczywiście, gość. Tym razem gość miał metr osiemdziesiąt osiem wzrostu i całkiem niezłe ciało. Był ciasny. Poczuł to kiedy tylko w niego wszedł. Z głową lekko odchyloną do tyłu, potwierdzał właśnie tylko swoją reputację, jednego z najbardziej gorących mężczyzn na Manhattanie. Dawno nie spotkał kogoś, kto byłby wyzwaniem. A nawet kiedy spotkał, w końcu i tak go dostawał. Lucyfer nawet nie przerwał kiedy usłyszał pukanie. Był blisko. Dopiero kiedy skończył, nasunął na siebie bokserki i spodnie, po czym kazał spadać temu chłopakowi, poszedł otworzyć. Bez koszulki, powitał swojego gościa. Poprawka, gości. Uśmiechnął się delikatnie.
-Hej, aniołku - powiedział, kucając przy dziewczynce. Po chwili uniósł głowę na Matta. - Tęskniłeś, co? Tak mi się wydawało, że w końcu zaczniesz jej marudzić, jak bardzo chcesz mnie zobaczyć - powiedział z przekąsem.

-Tak myślałem - powiedział, wstając. Został jeszcze chwilę przy drzwiach, żeby wypuścić chłopaka, który czekał za rogiem, koło kuchni. Kiedy go minął wcisnął mu w rękę karteczkę z numerem telefonu, którą Lucyfer podarł chwilę później i wyrzucił do śmieci. Przeszedł do głównej części mieszkania, łapiąc za swoją koszulkę. Zanim jednak założył ją na siebie, odwrócił się plecami do Matta. - Zrobiłem wczoraj - powiedział, mając na myśli tatuaż na łopatce przedstawiający łapacz snów. Założył koszulkę. - Szykuj się Matty. Szukaj opiekunki. Dziś idziemy do Babylonu.

-Jesteś taki żałosny... - powiedział, patrząc mu prosto w oczy. Powoli, na jego ustach pojawił się delikatny uśmiech. Zbliżył się do niego na tyle, by ten nie miał za bardzo jak się ruszyć, po czym pocałował go w usta, ze znaną tylko sobie natarczywością. - Chodź ze mną, Matty.
Położył dłoń na jego klatce piersiowej, zaciskając palce na koszuli. Zacmokał kilkakrotnie, przekręcając delikatnie głowę na bok. Więź między nim, a Matthew była zdecydowanie najsilniejsza, jaką miał z kimkolwiek. Był jego przyjacielem, choć nigdy nie mówił tego głośno. Bo przecież Lucyfer Lincoln nie mówił takich rzeczy na głos. Czemu by miał?

Lucyfer uśmiechnął się zwycięsko, po czym wycofał się do części sypialnianej, gdzie była jego szafa. Wyciągnął ze środka czarną koszulę, której rękawy podwinięte były aż do łokci. Założył ją na siebie i spojrzał najpierw w lustro, a później na Matta. Uniósł pytająco brwi, choć wcale nie oczekiwał aprobaty. Sam doskonale wiedział jak wygląda.
-Po drodze zawieziemy ją do Emily. - powiedział, a raczej stwierdził fakt. Nie był mężczyzną, którą o cokolwiek pytał. On z góry zakładał, że będzie po jego myśli. Jedni nazwali by to siłą perswazji, on natomiast uważał, że to po prostu Lucyferowatość.

Lucyfer wyjechał z podziemnego garażu i od razu skierował się z piskiem opon w stronę domu Emily. Tam, kiedy już usłyszał od niej, że znowu ciągnie Matta po klubach, mimo że już dawno powinien zrozumieć, że musi przestać zachowywać się jakby miał nigdy nie dorosnąć, w końcu mógł powiedzieć małej Jules krótkie papa, a po chwili wyjść z mieszkania, przeklinając siarczyście, na fakt, że inni mówią mu jaki ma być a jaki nie. Jego przyjaciele, a przynajmniej ludzie, którzy się za nich uważali wciąż wmawiali mu, że robi się za... stary. To słowo nawet nie chciało mu przejść przez gardło.
Usiadł za kierownicą i po jakimś czasie zajechali pod klub, który od zawsze był ich ulubionym. Po wyjściu z auta, rzucił kluczyki Mattowi.
-Chodźmy - powiedział, obejmując go ramieniem.

Grupka mężczyzn, która ich minęła nie została przez niego obdarzona chociażby jednym, pojedynczym spojrzeniem, a gdzie tu myśleć o uśmiechu! Weszli do Babylonu, a "thumpa-thumpa", sprawiło, ze ciało ciemnowłosego natychmiast zaczęło poruszać się w bardziej luźny, bardziej seksowny, ponętny sposób. Zacisnął mocniej dłoń na ramieniu Matty'iego, puszczając go dopiero kiedy doszli do baru. Spostrzegł znajomą twarz, która właśnie pochłaniała Cosmopolitan'a. Nie rozumiał jak można to pić.
-Kamikaze - powiedział, z błyskiem w oku do mężczyzny za ladą. Odwrócił się na chwilę plecami do barmana, by przesunąć wzrokiem po ludziach na parkiecie. Kilku chłopaków już patrzyło na niego jak na coś do schrupania. - Matty... którego wziąć?

Spojrzał jeszcze raz na blondyna, który bez koszulki szedł w jego stronę. Oh tak. Zeszły tydzień. A ten brunet? Chyba nawet wczoraj. Czyżby oczekiwali, że zadzwoni? Zauważył jeszcze trzech mężczyzn, którzy byli niczego sobie. Tańczyli ze sobą i chyba żadnego z nich jeszcze nie miał. Wtedy pomyślał o czymś innym. W sumie, co lepiej działa na faceta niż zazdrość?
-Chodź, Matty... - powiedział, łapiąc go za rękę. Poprowadził go na sam środek parkietu, jakby to miejsce było już zarezerwowane dla niego. Nikt tu nie tańczył, a przynajmniej kiedy on był w pobliżu. Zarzucił sobie ręce mężczyzny na ramiona i jak to miał w zwyczaju, zaczął tańczyć, uśmiechając się do swojego towarzysza w tajemniczy sposób. Odchylił głowę lekko do tyłu. - Już nie pamiętam, kiedy ostatnio tańczyliśmy...