Yaoi of Manhattan

-Masaż to niezły pomysł - zgodził się z delikatnym uśmiechem. Przymknął oczy, zastanawiając się nad tym, co właśnie powiedział. "To właśnie przyjaźń". Czy aby na pewno? Rzeczywiście, ze strony Matta na pewno była to przyjaźń. Mimo że Lucyfer tego nie doceniał, na pewno tak go właśnie traktował. Uważał go za swojego jedynego przyjaciela. Wiedział o nim praktycznie wszystko. To on zawsze mu pomagał i próbował zrobić to, czego inni nigdy by nie zrobili. A co Lu robił na Matta? Demoralizował, zabierał czas... Mimo to, w głowie diabła wciąż pojawiała się myśl, że kiedyś mu się za to odwdzięczy, że nastąpi odpowiedni moment. W końcu kiedyś Matt też będzie potrzebował pomocy, a wtedy Lu mu jej udzieli. Nie dlatego, że będzie mu to winny. Tylko dlatego, że byli przyjaciółmi, a przyjaciele tak właśnie robią.
-Matt... czy ja jestem, boże jak to durnie zabrzmi, nieczuły?

-Brednie - mruknął pod nosem. Był Lucyferem. Czy to jakiekolwiek usprawiedliwienie? Do tej pory wystarczyło. Kiedy ktoś coś do niego mówił, a on nie słuchał, mówił, że taki już jest. Kiedy ktoś coś od niego chciał, mógł to olać bo taki był. Małostkowy, egoistyczny, zapatrzony w czubek własnego nosa, porządnie wredny. I zawsze uchodziło mu to płazem. Bo był Lucyferem. Jakimś cudem to tylko przyciągało do niego ludzi, mimo że powinno być przecież odwrotnie. Dlaczego, gdyby Matt i Lucyfer stanęli obok siebie, większość facetów wybrałaby jego, mimo że to Matt był tym czułym, odpowiedzialnym, dobrym facetem, a on zwykłą szują? Chyba nigdy nie zrozumie zasad tego świata.
-Dobra, to pozwól, że przez chwilę nie będę Lucyferem, żebym nie zszargał sobie swojej reputacji. A więc... przepraszam.
Zamilkł. Koniec bycia nie sobą. Sam dokładnie nie wiedział za co go przeprasza. Chyba za wszystko. A było tego sporo. Tyle rzeczy jakie mu zrobił, za które nigdy nie przeprosił. Teraz jednak miał to już gdzieś. Powiedział to. Mógł spać spokojnie. W zasadzie, i tak by spał. Ale tak przynajmniej może smaczniej?

-Ha, ha, ha... - powiedział, przewracając oczami. - Ale zabawne. Nieważne, Nott. Zapomnij.
Uśmiech na jego twarzy zniknął. Został zastąpiony jakimś grymasem usmiechopodobnym, który jednak musiał mężczyźnie wystarczyć. Spojrzał mu w oczy, żeby sprawdzić jego reakcję. A może ta wzmianka o chorobie to tak naprawdę? W sumie, co się dziwić? Rzadko słyszy się coś takiego od Lincolna. Nie. W sumie nigdy się czegoś takiego nie słyszy. Więc... skąd wzięło się to tym razem?
-Naćpałem się, to dlatego - powiedział, szukając usprawiedliwienia. Boże, co się z nim działo? Czyżby naprawdę umierał na jakąś chorobę? Bardzo możliwe.

-Jeszcze jedno słowo i tak Ci przypierdolę, że ani diabeł ani Bóg Ci nie pomogą - warknął na niego. - Raz w życiu powiem coś miłego i wielkie halo.
Przewrócił oczami, czując się jak "półgłowek albo gorzej". Podniósł się z jego kolan i, kiedy już zmierzył go przez kilka sekund wzrokiem, wstał z kanapy. Podszedł do lodówki by wyciągnąć z niej wodę. Pozwolił sobie, żeby wypić całą półlitrową butelkę, a kiedy ta została opróżniona, spojrzał ponownie na Matta.
Nic nie mówił. Może rzeczywiście zadzwoni po lekarza? Jak tak dalej pójdzie to skończy u psychiatry z jakimś ciśnieniomierzem, a to nie byłoby już zbyt zabawne. Jego myśli zaczeły go przerażać. Jasne, że nigdzie nie wyląduje! Jest zupełnie zdrowy. To, że jeden jedyny raz chciał przeprosić swojego przyjaciela za bycie najgorszym przyjacielem na świecie to nie powód, żeby posądzać go o problemy. A przynajmniej takie miał wrażenie.

-No, nie przyzwyczajaj się tylko, bo to był ostatni raz - powiedział, ruszając w kierunku kanapy. Nie usiadł na chłopaku, natomiast rozłożył się na ziemi, opierając głowę o bok Matta.
W sumie ich przyjaźń była jedną z tych relacji, których nie da się wyjaśnić tak po prostu. Byli zupełnie inni. Jeden odpowiedzialny, drugi nie. Jeden kochający, drugi... no nie oszukujmy się, z kochaniem raczej mało miał wspólnego. Jeden dorosły, drugi Piotruś Pan. A mimo to trudno im było jakoś bez siebie przetrwać. Mimo tragedii jaką przeżył Lucyfer kiedy zmarł jego syn, mimo tego że Matt musiał dzielić czas pomiędzy niego, a Juliet, to jakoś zawsze dawali radę.
-Dziwne to zioło - mruknął bardziej do siebie niż do niego.

Nie skomentował jego słów, jakby uważając, że ciągnięcie tego tematu nie jest już po prostu na tyle interesujące, żeby zaprzątać lucyferową głowę. Przesunął wzrokiem po swoim mieszkaniu, w nadziei, że nagle zdarzy się coś arcyciekawego, ale niestety wszystko pozostawało takie samo. Mimo że przez zioło odrobinę poweselał, to dawno jego odlot nie był tak pozbawiony... odlotu.
-Nigdy więcej z tobą nie biorę - powiedział, jakby to była Matta wina. Całkiem typowe jak dla Lucyfera.

-Mówisz jakbym miał to zrobić ze względu na Ciebie - powiedział, po chwili parskając śmiechem. Przesunął wierzchem dłoni, jakby był spracowany i chciał zetrzeć stamtąd pot, jednakże nie było go tam nawet kropelki. Lu nie zwrócił na to uwagi. - Albo dla Emily...
Lu nie był nawet pewny czy lubi tę kobietę. Po pierwsze... no do kurwy nędzy, po pierwsze to ona była kobietą, a to już wystarczający powód, by jej nie zdzierżyć. Poza tym, za każdym razem miała do Lucyfera wąty. A raczej nie do Lucyfera, a do jego stylu życia. A jak łatwo odczytać z "jego stylu", oznacza, że to lucyferowe życie, a nie lucyferowe życie z możliwością ingerowania panny Emily. Dlatego właśnie go denerwowała. Myślała, że skoro ona i Matt są całkiem dobrymi znajomymi, to Lucyfer musi szanować jej zdanie. Gówno prawda.

-Nigdy nie zrozumiem dlaczego nie mógłbyś wykupić sobie niańki. Tyle kobiet szuka pracy... Albo mógłby to być jakiś facet. Tylu facetów szuka pracy!
Spojrzał na niego wymownie. Cóż, inni ludzie przynajmniej go nie osądzali, o. A ta cała Emily, jedyne co dobrze robiła, to opieka nad Juliet. No i to ciasto z truskawkami, ale tylko wtedy gdy był z Mattem. Kiedyś, kiedy chciał, by ta zajęła się Kate, gdy on i Max mieli zamiar się pieprzyć, kobieta poczestowała go tym swoim ciastem. Nieźle potem chorował. Od tamtej pory już jej tak nie ufa.
-To jędza - mruknął pod nosem.