Yaoi of Manhattan

Widząc, że ten chłopak patrzy na niego, zamarł. Zawsze wiedział, że przyciąga wzrok, ale że aż tak? Uśmiechnął się nieco nieśmiało, odgarniając niebieskie kosmyki włosów, które opadały mu na oczy. Ten wzrok działał na niego niczym magnes. Chciał do niego podejść, porozmawiać. Pogratulować, że tak dobrze gra. Jednak, wciąż stał w tym samym miejscu, z rękoma w czarnej, obszernej bluzie, z rekawami pokrytymi czerwoną i zieloną farbą, w dżinsach ze śladami tych samych kolorów, jak i rozpadających się trampkach. Prezentował się dość fatanie w porównaniu do reszty zebranych. On nie miał markowych ciuchów, a jedynie stare i wynoszone, do tego, stanowczo dla niego za duże.

No cóż, przetarte rękawy tak bardzo, że prawie widać było jego skórę raczej mówiły same za siebie. Nie jego wina, że całe życie spędził właśnie w biedzie.
- Cześć. - odpowiedział, uśmiechając się tym swoim uroczym uśmiechem, który naprawdę potrafiłby zmiękczyć nawet największego twardziela. - Nieźle grasz... - dodał jeszcze, nie bardzo wiedząc jak odpowiedzieć na to, że chłopak w ogóle do niego podszedł.

Chwila wahania i... chłopak skina głową, uśmiechając się, wciąż w ten sam sposób.
- Jasne. - odpowiedział, wzruszając ramionami. - I tak nie mam nic ciekawszego do roboty, więc chętnie ci potowarzyszę. - stwierdził jeszcze, nieco nerwowo poprawiając brzeg swojej bluzy.

A Nate idzie za nim, czując się nieco zagubiony, niepewny. Irracjonalny strach, jak zwykle. Ale co on mógł poradzić na to, że inaczej po prostu nie potrafił? Usiadł naprzeciw niego, ściągając swoją bluzę. Pod spodem miał koszulkę ze swoim ulubionym zespołem, która nie wyglądała znowu tak tragicznie, jak reszta jego stroju. Na jednym z nadgarstków, widniało mnóstwo rzemyków i zawieszek, a na drugim zawiązaną miał niebiesko-czarną bandanę.
- Lubię, dziękuję. - odpowiedział, uśmiechając się. Upił łyk kawy, po czym zmarszczył zabawnie nosek i wsypał sobie trzy łyżeczki cukru.

- Nic takiego... - odpowiada nieco niepewnie, wzruszając ramionami. Raczej znowu zakopie się pod swoją stertą płócień i nie wyjdzie stamtąd przez tydzień, a jak wyjdzie, będzie wyglądał jak żywy trup, albo i gorzej. Czyli, rutyna.
- Tak właściwie, nie przedstawiłem się. Jestem Nathaniel, możesz mówić mi jak tam chcesz. - dodał jeszcze. Kiedyś ktoś nawet zwracał się do niego Natty... Jakoś nigdy nie zwracał większej uwagi na to, jak ktoś do niego mówi. Byle tylko nie były to obelgi.

Zamrugał ze zdziwieniem, czując ten pocałunek. Nie lubił niespodziewanego dotyku i miał na tym punkcie lekką paranoję, jednak udało mu się opanować swoje odruchy, by go oderzyć, czy się odsunąć i po prostu uśmiechnął się delikatnie.
- Dzięki. - odpowiedział, wzruszając ramionami. Widząc tą zalotność w jego ruchach, już skojarzył fakty, choć po dłuższym zastanowieniu, gdzie większość wiedziałaby już od początku, o co jego towarzyszowi chodzi.
Oparł rękę na blacie stołu, podpierając na niej głowę. Uśmiech nie schodził mu z twarzy.
- Wiesz, ja też gram na perkusji. Nie jestem jednak tak dobry jak ty... - powiedział po chwili, by po prostu rozmawiać. Odłamał sobie kawałek ciastka.

- Bardzo chętnie. - stwierdził, wzruszając ramionami. - Mógłbyś mnie nauczyć... kilku rzeczy. - dodał jeszcze, upijając kolejny łyk swojej kawy. Mrugnął do niego nieco zadziornie, odłamując sobie kolejny fragment ciastka, który po chwili wylądował w jego ustach. Nie spuszczał z niego wzroku brązowych tęczówek.