Yaoi of Manhattan

Matthew miał ochotę wybuchnąć śmiechem z powodu całego zakłopotania jakie wywołał u chłopaka. Otworzył zielone oczy by spojrzeć na Nathaniela nieco rozczulony wręcz. Ojcowskie reakcje i tego typu rzeczy się przyczyniały.
-Nathaniel, spokojnie, to twoje. - Tu ruchem głowy wskazał na szkicownik.- Rób z tym co żywnie ci się spodoba - obojętnie wzruszył ramionami. Przygryzł nieznacznie wargę hamując wypływający na usta uśmiech. -Nie przepraszaj, nie wiedziałem że tak zareagujesz na... nazwijmy to żartem - stwierdził po prostu, jakby nic się nie stało.

Nie wziął zachowania Nathaniela za głupie, po prostu chłopak nie zrozumiał intencji jego wypowiedzi i tyle. Mattowi to nie przeszkadzało, ani też nigdy nie zwracał na takowe sytuacje specjalnej uwagi.
-Ej, w porządku, Nathaniel, jak chcesz możesz rysować dalej - wypowiedział, taktownie zmieniając temat. Posłał chłopakowi miły uśmiech, którym to obdarzał ludzi stosunkowo często.
Matt to człowiek spokojny, dobry i mimo całych stwarzanych pozorów czuły, ale to rzecz jasna wynikało z roli ojca jaka została mu przydzielona i w której szło mu całkiem nieźle.

Matthew przyjrzał się szkicowi. Z uznaniem mógł stwierdzić iż on... wyglądał tutaj jak on w wersji czarno-szaro-białej. Matthew przeniósł wzrok z kartki, podążając po ręce Nathaniela, aż dotarł do jego oczu.
-Chodzisz do jakiejś szkoły plastycznej? - zapytał, nie bardzo orientując się ile chłopak ma lat. Na studenta nie wyglądał, bo jeśli na takowego by Mattowi pasował zapytałby czy studiuje może rysunek lub coś z temu podobnych.

Matt lekko mówiąc zdziwił się, nie tyle co na przeczącą odpowiedź, ale raczej zdumiała go informacja iż Nathaniel w ogóle nie uczęszcza na zajęcia kształcące. To nic że przez większość czasu człowiek uczył się rzeczy które mu ani odrobinę się w życiu nie przydadzą.
Jednak nie powiedział nic, nie był jego ojcem, matką, czy też bratem, albo jakąkolwiek bliską osobą.
Juliet podbiegła do ławki na której siedzieli obaj, z zaróżowionymi policzkami i przekrzywioną kitką stworzoną z brązowych włosów. Spojrzała zaciekawiona to na Nathaniela, to na swojego tatę i uśmiechnęła się, szeroko i szczerze jak tylko dziecko potrafi.
-Idziemy na lody! - zadecydowała, ciągnąc swojego tatę za rękaw koszuli. Później przeniosła wzrok na młodszego chłopaka. - A ty idziesz ze nami! - dodała jeszcze.
Matt spojrzał niemal prosząco na Nathaniela, wiedząc iż z Juliet nawet obaj nie wygrają.

Matthew idąc do budki z lodami zastanawiał się jakim cudem jego córka ma tyle energii.
Ponieważ teraz biegła, kilka metrów przed nimi i wykrzykiwała "Nate", jako swoje nowe zawołanie. Oczywiście przy lodziarzu była pierwsza, by jak zwykle wyrazić swoje niezdecydowanie.
Kiedy już udało im się dojść do rzeczonego miejsca, Matt zapłacił za wszystkich, czując się jak ojciec, tym razem dwójki dzieci. Nie wiedział dlaczego, bo Nathaniela ledwo znał.
-Czemu zrezygnowałeś z nauki? - zapytał z ludzkiej ciekawości, kiedy już maszerowali ścieżką parku.

Mattowe brwi powędrowały ku górze, on sam nigdy nie był w podobnej sytuacji. Mimo iż zawsze starał się być jak najbardziej niezależny, miał poparcie rodziny. No, do czasu. Później była mama Juliet, a Matthew jeszcze ku zgrozie rodziców nie wziął z nią ślubu. Wtedy całe poparcie prysło i Matt, na szczęście już wykształcony, stał się całkiem samodzielny.
Jego życie było znacznie łatwiejsze niż to Nathaniela.
-Niezbyt to łatwe - przyznał niechętnie. Matt był osobą zdecydowanie altruistyczną, a jeśli nie zdecydowanie to takowe zachowania przejawiał. Dlatego już mimowolnie rozmyślał jak zrobić... cokolwiek co byłoby przydatne.

Matt postanowił nie kontynuować tematu. Nie zaprzątać sobie głowy kimś nowo poznanym, nie pierwszy raz z z resztą, więc takie zachowanie nie było czymś nowym.
Juliet podbiegła do swojego taty, wbiegając między niego a Nathaniela. Złapała mężczyznę za rękę i zamachała nią, śmiejąc się donośnie, jakby miała ku temu powód.
Dziewczynka była wesoła, uparta i była oczkiem w głowie taty, doskonale zdawała sobie z tego sprawę.
Matt spojrzał na córkę z łagodnością, jaką jako jedna z nielicznych była obdarzana.

Ostatnio edytowany przez M. Nott (2012-05-24 16:42:35)

Juliet złapała za dłoń również Nathaniela, nie chcąc by i ten był pominięty.
Matt uśmiechnął się do chłopaka promiennie, zupełnie nie wyglądając w tej chwili na swoje trzydzieści jeden lat.
-Miałeś zabrać mnie do Em! - przypomniała dziewczynka wyskakując z tym całkowicie niespodziewanie. Matt zastanowił się czy faktycznie jej to obiecał. Jednak wzruszył ramionami uznając że i tak zapewne jego przyjaciel gdzieś go wyciągnie, jak zawsze.
-Cóż, my z Juliet już pójdziemy - wypowiedział Matt i mrugnął do chłopaka żartobliwie.
Dziewczynka puściła rękę chłopaka by odejść z tatą w ich stronę.