Yaoi of Manhattan

Lucyfer wypił właśnie kolejny kieliszek Danielsa, kiedy usłyszał to pukanie. Serce podskoczyło mu prawie do gardła. Dwa tygodnie. Dwa! Prawdę mówiąc podejrzewał, że Max już się nie odezwie. Próbował się do niego dodzwonić, ale jak łatwo się domyślić po Maxwellowskim "braku poczucia czasu" ten go po prostu nie odbierał. Dał mu czas. Doszedł do wniosku, że przecież nie zostawiłby go tak bez żadnej wiadomości. To nie miałoby sensu. To nie byłoby w stylu Maxa. Od razu wstał z kanapy i ruszył w kierunku drzwi. Otworzył je i spojrzał na swojego niedźwiedzia, nie mogąc pohamować uśmiechu cisnącego mu się na twarz. Owszem, zauważył te zmiany, które naprawdę mu się podobały, ale nie to było dla niego teraz najważniejsze. Zapomniał o wszystkim, o czym myślał przez ostatnie dwa tygodnie i po prostu dał się porwać chwili. Przywarł do niego całym swoim ciałem, złączając ich usta w pocałunku. A pomiędzy nimi próbował opieprzyć go za to, że się do niego nie odzywał. Nie wychodziło mu to zbyt dobrze. Zachowywał się może mało dojrzale, ale co mógł zrobić? Widział swojego faceta po tak długim czasie... Była to najdłuższa rozłąka jaką zaserwował mu David od kiedy byli razem.
-Max, ty skończony draniu... - warknął na niego, kiedy w końcu nacieszył się już jego ustami.

Westchnął cicho z przyjemności. Przez te dwa tygodnie usychał z braku jakiegokolwiek dotyku. Był wierny Maxowi. I choć ten w pierwszej i w sumie jedynej rozmowie o ich związku dał Lucyferowi tylko tydzień, Lu wytrzymywał o wiele dłużej. Spojrzał mu prosto w oczy, zatapiając się w nich całkowicie. Już prawie zapomniał o tym kolorze, którego magnetyzm był nie do opisania. Przesunął dłońmi wzdłuż klatki piersiowej swojego faceta, zatrzymując się dopiero na jego kroczu. Tam zacisnął mocno prawą dłoń. Lewą zaś powrócił do twarzy Maxa, by złapać nią za jego szczękę. Zmusił go, by ten wbił w niego wzrok.
-Jeżeli jeszcze raz zrobisz coś takiego... to obiecuje Ci, ty pierdolony egoisto, że Cię zabiję - powiedział, chociaż z każdym słowem mógł gniewać się na niego mniej. Wystarczyło spojrzeć na ten uśmiech, którym go właśnie obdarzył, by widzieć, że - mimo, że się do tego nie przyzna - on również tęsknił. Na swój pokrętny, Maxwellowski sposób.

-Zamknij się - powiedział cicho, wpijając się ponownie w jego usta. Zamknął szybko drzwi, po czym wciągnął go do środka. Pociągnął go za sobą w stronę łóżka. Wielkie, wspaniałe, duże łoże, nieużywane do niczego innego poza snem w ciągu ostatnich dwóch tygodni. Popchnął na nie Maxa, chociaż wiedział, że przecież gdyby ten chciał spokojnie, z łatwością pokonałby go w tej konkurencji i zmusił do posłuszeństwa. Był do tego zdolny. Póki jednak nic nie robił, Lucyferowi udało się usiąść na jego biodrach i pochylić się, by po raz złączyć ich usta w pocałunku. Westchnął w jego usta. Jedna z jego dłoni powróciła na miejsce na jego kroczu. Już prawie zapomniał jaki był ogromny, jak wielki ból sprawiało mu, gdy w niego wchodził...  Lucyfer cieszył się, że było już ciepło. Przez to Max nie miał na sobie zbyt dużo. Ściągnął jego koszulkę jednym ruchem i prawie zachłysnął się powietrzem, kiedy ujrzał jego nagi tors. Już zapomniał jaki był piękny. Jego Max... Jego Maxwell. Jego Davis. Dopiero teraz zdał sobie sprawę jak bardzo tęsknił za nim i zanim się obejrzał pocałunek w jakim były złączone ich usta przerodził się w coś głębszego. W pokaz tej tęsknoty, miłości i złości na jego faceta, za to, że nie odezwał się do niego słowem, dopuszczając by Lucyfer usychał z tęsknoty.

Dobrze było mieć go przy sobie. Blisko. Czuć jego zapach, który już teraz porządnie mieszał mu w głowie. Widzieć go - ten uśmiech, te mięśnie, te oczy i usta. Wszystko, co mógł zobaczyć i dotknąć, wywoływało w nim całą masę sprzecznych ze sobą emocji. Z jednej strony chciał po prostu być blisko, może nawet się przytulić. Z drugiej jednak kompletnie nie mógł pozbyć się pragnienia czegoś więcej. W końcu, do kurwy nędzy, nic w jego życiu seksualnym nie działo się przez dwa tygodnie! Po jednym już ledwo mógł zachowywać się normalnie, a po dwóch? Był jak wariat. Jak narkoman przed, którym właśnie postawiono działkę. Nie mógł się powstrzymać. W końcu, ta jego działka była taka kusząca, ogromna i na pewno chciała go równie mocno, co on jego.
Przytaknął tylko, słysząc jego pytanie. Zaśmiał się chwilę później nie mogąc tego powtrzymać. Tak dawno nie śmiał się już w ten zwyczajny sposób, do którego tak często zmuszał go Max swoimi pytaniami i stwierdzeniami. Odchylił głowę do tyłu, przesuwając paznokciami wzdłuż jego ramion, by kolejno, położyć palce na davisowej piersi. Lucyfer marzył teraz, żeby składać na niej pocałunki, żeby poczuć pod palcami jego męskość. Bo w końcu spodnie, które wciąż mieli na sobie, odrobinę to wszystko psuły. Może dlatego Lincoln nie chciał już czekać? Odszukał jego rozporek, a po chwili i guzik, by odpiąć obie rzeczy, które zostały stworzone tylko po to, żeby przedłużać okres oczekiwania. Bokserki. To już tylko cienki materiał. Myśl, że tylko on dzieli Lucyfera od męskości Maxwella tylko jeszcze bardziej zamieszała mu w głowie.

Czując jak pod jego dotykiem męskość Maxwella rośnie w prawie że magiczny sposób, aż zadrżał. Już miał wsuwać rękę w te bokserki, już miał dobrać się do jego męskości, gdy poczuł jak Max staje się tym, kim potrafił być najlepiej, sobą. Mógł się domyślić, że zbyt długo nie pociągnie w takiej bezczynności. W końcu, do cholery, to był Davis, a on sobie nie odpuszczał, a już na pewno nie w takich sytuacjach. To był ich drugi raz na łóżku, o dziwo, wcale mu to nie przeszkadzało. Chodziło o to z kim, a nie gdzie. Słysząc słowa Maxwella, na jego ciele pojawiły się ciarki. Uwielbiał kiedy mówił do niego w ten sposób. Czuł się wtedy zupełnie inaczej niż ze wszystkimi facetami, z którymi kiedykolwiek się pieprzył. Po pierwsze Max mówił "znów", co przecież samo w sobie sugerowało, że nie będzie to ich pierwszy raz, co ważniejsze nie ostatni.
-Przerżniesz? - powtórzył po nim, wykręcając lekko głowę na bok. Uśmiechnął się do siebie, po czym przesunął językiem po jego policzku zahaczając o kącik ust. - Jak...?
[Ah, uwielbiam jak Maxio jest taki napalony *-* Wbij na pocztę, to powiem Ci coś, może ty mi pomożesz xd]

Sama obecność Maxa sprawiała, że Lu był podniecony. Działał na niego lepiej niż Viagra, gdyby jej oczywiście potrzebował. A mając takiego Davisa przy sobie przez jeszcze długi, długi czas na pewno nie będzie musiał o niej myśleć. Czując zęby chłopaka na swoim karku wydał z siebie zduszony jęk. Dawno nikt go nie gryzł. Dwa tygodnie temu, jeżeli miałby sprecyzować. A teraz zrobił to bardzo porządnie, czyli tak jak miał wyglądać ich seks. O ile da się to wciąż nazwać seksem. Pewnie pieprzenie albo jebanie byłoby o wiele bardziej trafne. Odchylił głowę mocniej do tyłu, przygryzając dolną wargę, żeby nie wydać z siebie więcej kompromitujących dźwięków. Kiedy jednak Maxwell przesunął językiem po jego penisie nie mógł zahamować tego krótkiego sapnięcia. Nie potrafił sobie przypomnieć, ale czy to aby nie był pierwszy raz, kiedy usta Maxwella znajdowały się tak blisko męskości Lucyfera? Jeżeli nie, to wcale się nie dziwił, że tego nie pamiętał, teraz również był kompletnie zamroczony. A jeżeli tak, to do kurwy nędzy, czemu trwało to tak długo?!
-Max, szybciej... - Pośpieszył go. Chciał po prostu czuć go w sobie. Był już tak stęskniony za momentem, kiedy ich ciała są złączone!
[Dlatego to taki udany związek xD]

Słuchając jego słów o mało nie wybuchł. Spojrzał na niego wilkiem, krzyżując ręce na piersi.
-Pewnie, jasne - jęknął zrezygnowany. Był tak ogłupiony wszystkim co się działo, że kompletnie nie wyłapał sarkazmu w wypowiedzi Maxwella. Zbyt długo go nie widział, żeby teraz myśleć racjonalnie, a co dopiero coś więcej! - Tylko tego mi brakowało. Nie widziałem mojego faceta przez dwa bite tygodnie, a on mi do kurwy nędzy chce obciągać! - warknął wściekle, wbijając w niego wzrok. Zacisnął palce na ramionach Maxwella, próbując pociągnąć go ku górze. Jak tak dalej pójdzie Lucyfer mu przyłoży albo jeszcze lepiej pójdzie, zamknie się w łazience i sam zrobi sobie dobrze. Chociaż taka możliwość nieźle go przeraziła. Posłał Maxwellowi kolejne spojrzenie, które tylko co raz bardziej musiał go kompromitować. Gdyby tylko Lincoln wiedział jakiego idiotę robił z siebie w tym momencie pewnie zapadłby się pod ziemię. W sumie, wróciłby tam gdzie miejsce prawdziwego diabła.