Yaoi of Manhattan

Obudził się w nie najlepszym humorze, co u niego tak czy owak było prawie że normalne. Wylazł z łóżka i udał się do łazienki. Oczy miał podkrążone, jakby nie spał całą noc, usta spierzchnięte, a włosy stały we wszystkie strony świata. Kolejnym "szczęśliwym" spostrzeżeniem było to, że lodówka świeciła pustkami, a więc było trzeba się wyrwać z domu, na zakupy, czego szczerze nie znosił. Stanie w kolejkach, wysłuchiwanie o tym, że jakaś pani spod siódemki znowu się puściła, albo, że jakiegoś mohera boli głowa, było ostatnią rzeczą o której marzył. Burczenie w brzuchu było jednak silniejsze i po chwili ciemnowłosy lazł już ulicą, z posępną miną, która odstraszała wszystkich wesołych ludzi, którzy cieszyli się tym, że słońce świeciło, a ptaszki ćwierkały jak naćpane.
W związku z tym, że utykał już kilka lat, zdążył się już do tego przyzwyczaić i nauczył się poruszać bez kuli, czy laski, ale dobrze wiedział, że mijające go osoby współczują mu, czego nie chciał. Nie potrzebował litości, nie był kaleką. To, że kuśtykał było tylko drobną usterką, która mu nie przeszkadzała, chociaż na początku nie było się łatwo do niej przyzwyczaić.
Kiedy usłyszał za sobą złośliwy komentarz miał ochotę odwrócić się i przywalić osobie która go powiedziała, ale gdy zobaczył Sylwestra porzucił szybko ten pomysł. Jak śmiałby uderzać człowieka, z którym robił kutasy z piasku za dzieciaka?
- Och, jak miło cię widzieć. - mruknął z lekką ironią w głosie. Widać było jednak, że to spotkanie to pierwsza rzecz, która przyprawiła go o lepszy nastrój w ostatnim czasie. - To bardzo ładnie z twojej strony, że tak się o mnie martwisz. Z moją nogą wszystko dobrze, podobnie z resztą, jak z innymi częściami ciała.

Owszem, to było popierdolone. Do tego stopnia, że rodzice Laurenta zawsze witali go po powrocie do domu słowami "Znowu spotykałeś się z tym Rosjaninem?! Mówiliśmy ci, żebyś poszukał sobie innego towarzystwa. Jest wiele innych dzieci, z którymi możesz się bawić. Musiałeś sobie wybrać akurat niego? Stać cię na kogoś lepszego!".
Sęk tkwił w tym, że Sylwkowe zachowanie bardzo pasowało Lau. Zresztą nadal pasuje, mimo upływu kilku(nastu) lat, licznych kłótni, złośliwych komentarzy i tym podobnych przygód.
Kiedy Belajev klepnął go w plecy chłopak poleciał nieco do przodu i obrzucił przyjaciela wymownym spojrzeniem. Nie skomentował jego wypowiedzi, jedynie się uśmiechnął. I za to lubił Sylwestra; przynajmniej nie traktował go jak kaleki.
- Przestań pieprzyć i powiedz lepiej co cię tu przywiało. - mruknął, zaczesując włosy do tyłu.

Brwi Laurenta zsunęły się w grymasie niezadowolenia. Nosz by to cholera wzięła i gdzie pojawiła się ta kochana, Sylwkowa ironia, złośliwe docinki, które tak lubił? Czyżby kolejna osoba chciała się nad nim litować.
- Nie, nie za lekarzami. Z nogą wszystko dobrze, już mówiłem. Poza tym mam pieniądze, jeśli chciałbym się leczyć, to poszedłbym za swoje. Wyprowadziłem się, bo miałem dosyć rodziców. - oznajmił, praktycznie na jednym tchu, po czym spojrzał przed siebie. Tutaj wcale nie było pięknie, słodko i idealnie, ale na pewno lepiej niż tam, gdzie codziennie musiał widywać się z matką i ojcem, a na dodatek mieszkać z nimi pod jednym dachem.
- Powinieneś podziękować mojej lodówce, wiesz? Jakby była pełna, to nie zobaczyłbyś mnie tutaj. - stwierdził, chcąc wyraźnie odbiec od tematu nogi, oraz przeprowadzki. Nie lubił gadać na te tematy.

- A więc to tak! Pewnie wcale nie chodziło o żadne studia, przyjechałeś tutaj żeby mnie przerżnąć i miałeś jeszcze zatarg z moją lodówką. Jak śmiałeś ją tak wykorzystać, ty brutalu?! - spytał, podniesionym głosem. Ludzie którzy przechodzili obok patrzyli na nich jak na wariatów, którzy uciekli z zakładu psychiatrycznego pod kilku latach odsiadki.
- No, a teraz muszę i coś szalenie ważnego powiedzieć! - stwierdził, podnosząc głowę do góry, żeby móc spojrzeć mu w oczy. - Otóż... Jestem głodny, a nic rano nie jadłem. Pójdziesz ze mną do sklepu? Dasz się wykorzystać do taszczenia siat z zakupami? - spytał z płonną nadzieją.

- Dobra, nie ma problemu. - stwierdził. - Za dodatkowe szeptanie tekstów w stylu "kocham cię, jesteś tak przyjemnie ciasny" mogę dać ci nawet premię. - zaczął wolno kuśtykać do przodu, ciągnąc za sobą Sylwestra, którego chwilę wcześniej chwycił za rękę. - A pracujesz już gdzieś, mój ty Rusku od siedmiu boleści? - spytał, zerkając na niego kątem oka. W pewnym momencie zatrzymał się, a tuż przed jego nosem przejechało jakieś sportowe auto. - No patrz, jaki cham! Nawet się nie zatrzymał, a widział że kaleka z dzieckiem idzie!

- Jakoś mi się w to nie chce wierzyć, synu marnotrawny. - mruknął. - Zostawiasz mnie z trójką dzieci i czwartym w drodze, a potem wracasz po kilku miesiącach jak gdyby nigdy nic i udajesz, że wszystko jest dobrze! - zarzucił mu, wczuwając się w rolę poszkodowanej kobiety. Splótł ich palce razem i przelazł z Sylwkiem na drugą stronę ulicy. Po chwili wypatrzył jakiś w miarę godny uwagi supermarket i znowu pociągnął bogu winnego chłopaka w stronę sklepu, który zachęcał przechodniów licznymi promocjami.

- Czwarte w drodze, a ty już chcesz mi piąte robić? Bezczelny jesteś. - fuknął, niczym rozzłoszczona kotka, rzucając do koszyka makarony, serki, jogurty, bułki i wszystko inne co uważał za potrzebne. Już po kilku minutach kosz okazał się był do połowy pełen. Dlaczego Lau robił tak duże zakupy? Zapewne dlatego, że był dosyć leniwy, a poza tym nie lubił wyłazić na miasto i kuśtykać przez nie w poszukiwaniu jakiegoś sklepu z w miarę przyzwoitymi cenami, a jak sam twierdził takich na Manhattanie ze świecą szukać.