Yaoi of Manhattan

W sumie jechał dość szybko. Nie na tyle, by trzeba było mieć zapięte pasy, bo o tych ostatnio za często zapominał, ale wystarczająco, by wyprzedzić wszystkie samochody przed nim. Prowadził sznurek samochodów, a ten kolejny za nim był kilkadziesiąt metrów za nim. Wjeżdżał właśnie na jednopasmówkę, na ktorej powinien teraz znajdować się tylko i wyłącznie on. Okazało się jednak, że było inaczej. Przycisnął hamulce jak najszybciej mógł, aż odrzuciło go do tyłu, a później do przodu, dzięki czemu uderzył nosem w kierownicę; z pod opon wydobył się pisk ścieranej gumy, ale to i tak nic nie dało. Motocyklista sam wpadł mu pod koła. Kurwa. Wysiadł z samochodu, wycierając krwawiący nos w dłoń. Cudownie. Kątem oka spojrzał na swój samochód, który... Boże. Koniec. Nie mógł teraz o nim myśleć. Jakoś dojedzie nim jeszcze, ale potem albo naprawa, albo kasacja. O tym nie chciał nawet mysleć. Teraz jednak skupił się bardziej na poszkodowanym chłopaku. Pochylił się nad nim, a kiedy zobaczył jego twarz, prawie zachłysnął się powietrzem.
-Sylwester?! Czy ty do chuja nie wiesz co to jednopasmówka? - odwarknął, słysząc co ten do niego mówi. W sumie nie to było teraz najważniejsze. Wyjął z kieszeni telefon i zadzwonił po karetkę pogotowia. Pięknie. Po prostu pięknie.

Automatycznie zacisnął powieki, czując jak ten pluje mu prosto w twarz. Z kieszeni wyjął chusteczkę, wycierając ją. Oh, w ksiązkach savoir vivre na pewno wiele pisało o pluciu na ludzi. Chociaż dotyczyło to raczej pięciolatków. Spojrzał na Sylwestra, przewracając oczami. Pewnie, nie żeby nie było po nim widać, że ledwo stoi. Uh, kogoś mu przypominał. Tak, może jego samego? Kiedy złamał nogę, a jego kumpel był przy tym, kazał mu spierdalać, mówiąc, że nie potrzebuje jego "pierdolonej" pomocy. No proszę. Czyżby sytuacja teraz się powtarzała?
-Tak, księżniczko. Schowaj dumę do kieszeni, co? Bo w dupie mam, że nie chcesz mojej pomocy. Znasz mnie na tyle by powiedzieć, że naprawdę lata mi czy jej chcesz czy nie, bo i tak ją dostaniesz.
Ludzie rzadko kiedy od razu łapali, że jeżeli Lucyfer się uprze to nie ma mocnych. On raz na jakis czas komuś pomagał. Działo się to wręcz sporadycznie. Więc, czy człowiek obdarzony tymże zaszczytem nie mógłby raz się cieszyć nie narzekać? No, mógłby też przestać na niego pluć!

Kiedy zadzwonił już po karetkę, zostawił na chwilę Sylwestra żeby przeparkować swój wóz na bok. Blokowanie ruchu nie miało większego sensu. Po chwili usiadł obok chłopaka i spojrzał na niego ze złośliwym uśmiechem. Nie wyglądał za dobrze.
-No patrz. Darzysz mnie uczuciem, czy to nie cudowne? - odparł, przewracając oczami. Gdzieś z oddali słyszał już syreny karetki pogotowia, ale znając życie minie jeszcze kilka minut zanim tu dotrze. System dróg na Manhattanie do najlepszych nie należał. Już się Lucyfer o tym przekonał.
Z każdą sekundą Sylwester wyglądał co raz gorzej i gorzej... uh, no jednak wolał pojazdy z czterema kołami. Były bezpieczniejsze.

-Spokojnie, jeszcze Ci przypierdolę za zniszczenie mojego wozu - powiedział. To ewidentnie była wina Sylwestra, dlatego ten nie powinien mieć wobec Lucyfera żadnych zażaleń! Ba, to Lucyfer mógłby wnieść oskarżenie i takie tam. Dobroć jego serca jednak mu na to nie pozwalała.
Kiedy karetka w końcu podjechała, dwóch sanitariuszy wyszło z noszami, żeby zabrać chłopaka do środka. Lucyfer od razu powiedział, że jedzie razem z nimi. Zapamiętał tylko dokładnie gdzie zostawił samochód. Miał gdzieś czy Rosjanin będzie się buntował czy nie. Jeżeli zdecydował się jechać to jechał i na pewno Sylwester mu tego planu nie zmieni.

Ludzie byli naprawdę dziwnymi stworzeniami. Kiedy Lucyfer i Sylwester spotkali się ostatnim razem, ten pierwszy był pewien, że może spotkał kogoś kto byłby dla niego nawet niezłym znajomym. Wystarczył jeden błąd - i to nawet nie z jego strony - by zostać uznanym za znienawidzonego. Było to jednak najczęstsze uczucie jakim ludzie do niego pałali więc szło się już przyzwyczaić. Brakowało naprawdę tylko łez. Tylko czy one zmieniłyby cokolwiek? Wątpliwe. Lucyfer nadal siedziałby niewzruszony, jak gdyby nigdy nic, bo w końcu po co się denerwować tym, że twój znajomy Cię nienawidzi?
Wzruszył ramionami, widząc że lekarz patrzy na niego z pewnym zażenowaniem. Jakby chciał go wyrzucić, ale nie mógł. Swoją drogą karetka jechała, a skoro jechała to nie zatrzyma się tylko po to, żeby Lucyfer z niej wysiadł. Co to, to nie.
-Uspokój się. Słuchaj pana doktora - powiedział do Sylwestra, opierając się przedramionami o kolana. Pochylony tak do przodu, zastanawiał się jak bardzo wszystko to chłopaka boli.

-Pojęcia pan nie ma jak cieszę się, że mi pan to mówi, bo naprawdę za mało razy usłyszałem od kogoś subtelne "spierdalaj", a teraz proszę o wybaczenie, ale idę po kawę, żeby potem posiedzieć przy moim znajomym - powiedział, patrząc mu prosto w oczy. Miał dość ludzi, którzy myśleli, że mogli mu rozkazywać. Czy miły ton usprawiedliwiał do chamstwa? Zdecydowanie nie. "Na pewno nie będzie potem chciał z panem rozmawiać". Też coś. Znalazł się spec od wszelkich znajomości. Cudownie. Uwielbiał ludzi, którzy wpierdalali się z buciorami w życia innych. Był tylko lekarzem. Lepiej żeby tak pozostało.
Kiedy już kupił sobie kawę, usiadł na korytarzu. Dwie godziny i trzy kawy później Lucyfer dowiedział się w jakiej sali jest Sylwester i tam usiadł sobie na krześle.

No masz. Człowiek raz w życiu chce zrobić coś dobrego, a nawet nie zrobić, tylko posiedzieć bezczynnie przy facecie, któremu przypieprzył autem, a ten tu od razu snuje historie o tym, że Lucyfer pragnie przyjaciół. Czy Lu naprawdę wyglądał na kogoś kto chce jakichkolwiek przyjaciół? Miał siebie. Miał Maxa. Do tego był Matt, kiedy tylko potrzebował czegokolwiek. Sylwester był jakimś tam znajomym, z którym widział się kilka razy. Teraz, jeden raz, chciał usiąść przy nim chwilę, żeby sprawdzić jak się czuje i zaraz się zaczęło. Ludzie jednak są za bardzo wpatrzeni w swoje cztery litery, za bardzo dowartościowani, wszyscy uważają, że ziemia krąży się wokół ich tyłków, że są tacy wspaniali i cudowni, że przyjaźń to pierwsze, co przychodzi innym na myśl, gdy ich widzą. Pewnie. Bo to naprawdę było w lucyferowym stylu.
-Nie nakręcaj się tak - mruknął, przewracając oczami. Niewzruszony siedział sobie nadal na krześle. - Oceniłeś się chyba trochę za wysoko. Albo mnie za nisko. Nie mam ochoty dociekać.