Yaoi of Manhattan

-Dobra - powiedział, po czym się rozłączył. Wiedział, gdzie znajduje się ten hotel. Kiedyś tam był. Raz. Może dwa. Nie pamiętał jednak dokładnej drogi, dlatego wpisał nazwę w GPS'a po czym ruszył. Laurent Jakiś Tam miał całkiem niezły głos. Chyba to kazało mu wybrać jego. Kiedy zaparkował pod hotelem, wszedł do budynki, by podejść do pani w recepcji. Wiedział, że pewnie nie będzie chciała dać mu zaraz wszystkich informacji jakie chciał uzyskać.
-Laurent R... Rosenberg, o ile dobrze pamiętam. Który to pokój? - zapytał, obdarzając ją najpiękniejszym uśmiechem na jaki było go stać w stosunku do kobiety.

Lucyfer skinął jej głową, żeby czasem nie musiał dziękować. To byłoby już za wiele. Wsiadł do windy i kiedy ta zabrała go na trzecie piętro, ruszył w kierunku końca korytarza. Tam spokojnie odnalazł pokój 317. Zapukał, po czym oparł się o ścianę, zakładając ręce na piersi. Miał tylko nadzieję, że tatuażysta nie będzie wyglądał jakby poturbowało go stado wściekłych wielbłądów, bo musiałby sobie znaleźć kogoś innego. Bo jak niby miałby się skupić na otaczającym go świecie, podczas gdy ktoś będzie go dźgał, gdy facet "dźgający" będzie miał urodę... albo raczej brak urody? Na szczęście kiedy drzwi się otworzyły, Lucyfer mógł odetchnąć z ulgą. Niezły.
-Rozmawialiśmy przez telefon - powiedział, unosząc kącik ust.

-To w sumie nic wielkiego. Jeden napis na nadgarstku.
Miał już kilka innych tatuaży, a jeżeli chodzi o dokładniejszą liczbę to pięć. Cztery na rękach i jeden na plecach. Jeden nadgarstek lśnił pustkami i to jego trzeba było troszkę zmienić, a zmiana polegać miała właśnie na tatuazu. Wszedł do środka, przyglądając się uważnie pokojowi. No, do jego mieszkania to temu miejscu było daleko, ale i tak było nieźle.

Ta wypowiedź niekoniecznie spodobała się Lucyferowi. Tatuaże były dla niego. To jemu miały służyć, dla niego miały jakieś przesłanie. Gdyby chciał, żeby był oglądany zrobiłby go sobie na penisie, pewnie więcej osób by go wtedy obejrzało. Nadgarstek natomiast miał to do siebie, że prawie nikt na niego nie patrzył. Poza tym, kiedy miał na sobie garnitur, był w sumie zakryty.
-Serio? Nie wyglądam? - zapytał jakby zdziwiony, unosząc brwi. - A to ci dopiero...
Usiadł na łóżku, wpatrując się wprost w oczy Laurenta.

-Wielka szkoda - powiedział, przewracając oczami. Rzeczywiście, Lucyferowi było tak przykro, że nie jest słodką blondynką! Gdyby był, najpewniej strzeliłby sobie w łeb. Inne możliwości jakoś nie chciały pojawiać się w jego głowie. Bycie kobietą jawiło mu się jako coś strasznego, czego nie da się tak po prostu przeżyć.
Zmarszczył brwi widząc krzątaninę chłopaka. No pięknie.