Yaoi of Manhattan

Nie, Kosmę Markovicha trudno byłoby burżujem nazwać. Teraz miał to wszystko, o czym marzył jako mały chłopiec, nigdy jednak nie zapomniał kim na prawdę jest. I choć kolejny już wieczór z rzędu grupka tak zwanych przyjaciół próbowała wyciągnąć go do któregoś z popularniejszych nocnych klubów, on jak zwykle z półuśmiechem na ustach zmuszony był im odmówić. Nie potrafił się wpasować, uśmiechać szeroko do każdego kretyna, któremu najchętniej przyłożyłby w tą paskudnie idealną facjatę. Zawsze był zbyt szczery, co w manhattańskim świecie trudno było nazwać pozytywną cechą. Nie widział również sensu w wydawaniu fortuny na wymyślne drinki. Najwyraźniej był Ukraińcem z krwi i kości, zamiast sączyć lekkie modżajta, Markovich wolał skończyć wieczór z flaszką taniej, parszywej wódki. Stare, dobre czasy.
W jednej z okolicznych spelun stawił się kilka minut po dziesiątej. Przesiąknięty do cna papierosowym dymem lokal był dla niego drugim domem. Takim powiedzmy groteskowym miejscem ucieczki od paskudnej szarzyzny dnia codziennego. Bez zwlekania, zszedł po stromych stołach do piwnic lokalu i od razu podszedł do baru, zamawiając u dobrze znanego mu barmana tanie piwo. Zapowiadało się na dobry wieczór.

[Ślicznie dziękuję za zaczęcie]

Ostatnio edytowany przez Kosma Markovich (2012-05-14 22:16:29)

Nigdy Markovichowi przez myśl nie przeszło, żeby bary odwiedzać dla dobrych trunków. Nie, wręcz przeciwnie. Rozcieńczane siury, którymi degustować mu się przyszło tego wieczoru, pozostawały wiele do życzenia. Kosmie to jednak nie przeszkadzało, nie miał zamiaru kłócić się z barmanem. Właśnie taki wodnisty, niemalże pozbawiony mocnej, piwnej goryczki napój idealnie wpasowywał się w klimaty knajpy. Do szczęścia brakowało mu jeszcze tylko mocnego, pozbawionego filtra skręcanego papierosa, który przyjemnie drażniłby mu płuca. I już poczuć się mógł niczym kilka lat temu, jako jeden z wielu donieckich studentów. Jeśli chodzi o to, nigdy nie przekonał się do droższych alkoholi. Pewnie spowodowane to było ówczesnym brakiem funduszy i chęcią szybkiego wprawienia się w dobry nastrój. I nie ważne ile przyszło by mu się z kimś kłócić, cierpki smak carskoji igristoji wolał o niebo nad jakieś wytrawne, bajecznie drogie alkohole. No cóż, siła przyzwyczajenia.
Powoli sączył piwo, delektując się jego paskudnym smakiem. Nie krępował się przy tym specjalnie od przelatywania wzrokiem po wszystkich zgromadzonych w lokalu. W pewnym momencie napotkał spojrzenie stalowych tęczówek. Nie spuszczając wzroku, odpalił sobie skręta.