Yaoi of Manhattan

Popołudniowe słońce wpadało przez kościelne witraże, nadając chłodnemu wnętrzu bazyliki swoiste ciepło. W powietrzu dało się wyczuć delikatną woń stęchlizny, staroci, która mimo usilnych, ludzkich zabiegów, nie zamierzała opuszczać świętego miejsca. Skąpana w promieniach figura Maryi uśmiechała się lekko w kierunku nielicznych wiernych, wlewając w ich grzeszne dusze ukojenie i spokój. Wszystko aż emanowało świętością, podniosłej atmosferze miejsca nikt nie byłby w stanie zaprzeczyć. Ciężko uwierzyć, że stojący od setek lat kościół, teraz znajdował się w samym sercu miejskiej dżungli, na Manhattanie. Od miejskiego zgiełku sakralne miejsce oddzielały grube, kamienne mury, choć przez witrażowe rozety nie trudno było zauważyć pnących się do nieba wieżowców. Z pewnością z zewnątrz musiał być to wygląd komiczny. Oto w drodze w niebiosa wielkie, nowoczesne budynki zdecydowanie tłamsiły kościół.
Będąc w środku trudno byłoby stwierdzić, że oto znajduje się w środku wielkiej metropolii. Frekwencja wiernych z roku na rok malała. Piątkowego wieczoru w świątyni było zaledwie kilka osób. Starsza kobieta modląca się na klęczkach tuż przy głównym ołtarzu. Zakonnica podlewająca dawno zwiędłe już kwiaty. Proboszcz przysypiający sobie w otwartym na oścież konfesjonale. I on. Zupełnie nie pasujący tu osobnik. Żyd. Niewierzący.
Kosma siedział w jednej z ostatnich ławek, bez większej uwagi wpatrując się w ołtarz. Nie miał pojęcia, co go naszło, by w piątek zamiast iść do jakiegoś baru, nogi zaprowadziły go do katolickiego kościoła. I choć pewnie wyszedłby po kilku minutach, ku zdziwieniu samego siebie, niczym zaklęty rozkoszował się ciszą i spokojem tego miejsca. Bynajmniej nie wątpił w jego świętość.

[No to mnie wena wzięła, pomysł zaiste zacny, milordzie]