Yaoi of Manhattan

MUZYKA

Istnienie przeżarte obojętnością. Skoncentrowane na jednym celu, do którego dąży na wszelkie możliwe sposoby. Zdobyć działkę. Tylko to się liczy. Moment, w którym wciąga biały proszek przez nos, jest kwintesencją szczęścia, a euforia, która nadchodzi chwilę później, dowodzi, że to przecież nic złego. Świat staje się piękniejszy, taki kolorowy. Ludzie okazują się być dobrzy, skorzy przygarnąć niechcianą do tej pory personę. Ramiona, choć obce, tak czule oplatają zagubione dziecko bezsilności. Ono poddaje się im bezwiednie, licząc na choćby szczyptę zainteresowania. Niemyśleniem zagłusza świadomość, że to tylko na chwilę, że to go nie uratuje. Wie, że ginie. Samo sprowadziło na siebie zagładę.

Michael Taylor urodził się w Walentynki. Los zdecydowanie zadrwił sobie z niego tą datą, gdyż życie chłopaka z miłością miało i ma nieprawdopodobnie mało wspólnego. Wychowywany przez niańki, nie zaznał rodzicielskiej czułości. Dlatego też szybko przestało mu na niej zależeć. Dostawał wszystko, co chciał i najpewniej to go właśnie zgubiło. Mając do dyspozycji pokaźne kieszonkowe, zaczął inwestować. Niestety padło na te złe i zakazane rzeczy. Amfetamina szybko stała się dla niego centrum wszechświata. Najlepsza przyjaciółka, zawsze była gdzieś w pobliżu. Czy to w kieszeni dilera stojącego na skrzyżowaniu ulic przy szkole, czy to na imprezie leżała niewinne na wyciągniętej dłoni rzekomo najlepszego przyjaciela. Na początku było od czasu do czasu, chwilowe porzucenie rutyny na rzecz czegoś nowego, nieznanego. Jednak każda kolejna dawka była tylko następnym gwoździem do trumny. Gdy rodzice w końcu zorientowali się, że coś jest nie tak (a raczej zostali uświadomieni przez lekarza, który zmuszony był wyrywać Taylora z łap śmierci), wysłali syna na odwyk. Uciekł. Być może pozbawił się szansy na powrót do normalnego życia, ale nie dbał o to. Biały proszek nadal obiecywał mu, że zazna czegoś o wiele lepszego. Pokierował go do Nowego Jorku.

Mikey nie próbował nawet dostać się na jakiekolwiek studia. Miejskie, nocne życie mu na to nie pozwoliło i nałóg, którego zaspokajaniem chłopak zajmował i zajmuje się nadal każdego dnia. Pieniądze na amfę zdobywa zwykle uczciwą pracą, o ile dawanie dupy na prawo i lewo można nazwać uczciwym zajęciem… Mogłoby to uderzać w godność młodego mężczyzny, jednak Michael już dawno wyzbył się czegokolwiek, co mogłoby choćby w śladowych ilościach przypominać honor i poczucie własnej wartości. Nie jest człowiekiem. Jest śmieciem, którego los uparcie nie chce wyrzucić do kosza. Nie można go opisać, bo jego osobowość gdzieś zanikła pod grubą warstwą nieustającej potrzeby zażywania narkotyku. Drzemie w nim szaleństwo, które lśni złowieszczo w piwnych oczach.

Niekiedy pojawia się pragnienie, by cofnąć czas, odmienić bieg wydarzeń. To nieme błaganie o pomoc, której nikt nie jest w stanie udzielić.

Kilka faktów z żałosnej egzystencji:
- Michaela spotkać można na ulicy, w klubach, różnych spelunach, gdzie złazi się całe robactwo tego świata.
- Chłopak ma jakby dwa oblicza. Po zażyciu narkotyku jest pełen energii, ma dobry nastrój, może tańczyć, śpiewać i jest skłonny robić głupoty. Gdy działanie amfetaminy ustaje, Mike robi się drażliwy, apatyczny, dopada go depresja, a w bardziej krytycznych momentach ma myśli samobójcze.
- Z reguły prowadzi „koczowniczy” tryb życia, ławka w parku czy na dworcu czasami musi mu po prostu wystarczyć, jednakże podobno posiada jakieś dwa pokoiki w opłakanym stanie, mieszczące się w nieciekawej dzielnicy.

Imię i nazwisko: Michael Taylor
Data urodzenia: 14/02/1990
Wiek: 22 lata
Zawód: męska dziwka
Pochodzenie: Seattle w stanie Waszyngton

[Dzień dobry! :) Oto, moi mili, taki ćpunek. Wiem, że karta wyszła niezbyt obszerna, ale nie chcę tak do końca definiować Mikiego. Cała reszta wyjdzie w wątkach, ot co. Arty autorstwa Veggie-burgerqueen]

Ostatnio edytowany przez Michael Taylor (2012-05-18 15:32:41)