Yaoi of Manhattan

Aza rzadko się mylił. Szczególnie, jeśli chodziło o anielską aurę. A jednak tym razem się pomylił. Był święcie przekonany, że aura, którą wyczuł w parku należała do anioła, którego znał, tymczasem okazał się być to ktoś zupełnie inny. Choć może nie do końca obcy. Jego syn. Nefilim. Chandran nie przepadał za mieszańcami, nawet bardziej, niż za ludźmi. W dodatku fakt, iż jego towarzysz z czasów służby u Stwórcy dopuścił się grzechu miłości ludzkiej kobiety uderzył go zaskakująco mocno.
Przyglądał się chłopakowi przez dłuższą chwilę, idąc w pewnej odległości od niego, jednak nie zrobił nic poza tym. Inna sprawa, że musiał iść za nim, by trafić do swojego mieszkania. Ach, prawo przypadku, jak nic.

Aza zatrzymał się parę kroków od chłopaka i lekkim ruchem nadgarstka zrzucił z ramienia długie, jasne włosy.
- Z góry? - powtórzył spokojnie melodyjnym głosem i zaśmiał się swobodnie. - Ależ skąd. Nie rozumiem, o czym mówisz. Wracam tylko do domu - wyjaśnił, wpatrując się w oczy równie ciemne, co swoje, choć tęczówki Chandrana wyraźnie zdradzały szmaragdowe zabarwienie, gdy uważniej się im przyglądano. - Jednak wyglądasz, jakbyś się czegoś obawiał - zauważył, przechylając głowę na bok.

- Wzajemnie, Nefilimie - odpowiedział, mrużąc lekko powieki. - Pozdrów ojca, jeśli będziesz miał ku temu sposobność - rzucił za nim, wsuwając dłonie w kieszenie dopasowanych spodni.

- Mierzysz mnie złą miarą - rzucił za nim, podejmując przerwaną drogę, jednak odbijając w przeciwną stronę, niż chłopak. - Radziłbym więcej nie popełniać podobnych błędów - dodał, spoglądając za nim kątem oka.

Aza również przystanął, spoglądając na niego przez ramię.
- Nie jestem takim aniołem, za jakiego mnie masz - odpowiedział z prostotą i nie wyjaśniając nic więcej, podjął przerwaną drogę.

Chandran spokojnie wrócił do własnego mieszkania, znajdującego się ledwie przecznicę dalej. Nie sądził, by w najbliższym czasie znów wpadł na Nefilima, w końcu mieszkali w zasadniczo dużym mieście. A mimo to, zobaczył go znów następnego dnia, kiedy sam siedział w parku, ciesząc się ładną pogodę i spędzając czas na czytaniu książki. W sumie nie było się czemu dziwić, skoro ich poprzednie spotkanie miało miejsce również tutaj, to dlaczego chłopak miałby zacząć unikać parku?
W pierwszej chwili wyczuł jego aurę. Dopiero po kilkunastu sekundach mógł podnieść wzrok znad liter akurat w momencie, w którym padło na niego spojrzenie ciemnych oczu Nefilima. Aza uśmiechnął się kątem ust, zupełnie mimowolnie, jakoś nie mając ochoty samemu odwracać wzroku. To było nawet zabawne, że wpadli na siebie tak szybko. Biorąc pod uwagę, że najwyraźniej obaj za sobą nie przepadali.