Yaoi of Manhattan

Dla Miszy noc była wiecznie młoda i zazwyczaj umiała na dogadzaniu sobie w taki czy inny sposób. Przywykł do towarzystwa ludzi przy których wręcz emanował roztaczaną wyższością.
I tym razem nie przepuszczał swojego czasu (i pieniędzy) inaczej. Bar, gdzie woń tytoniu mieszał się z najróżniejszymi alkoholami o Bóg raczy wiedzieć co jeszcze. Odkąd przybył do Nowego Jorku trafił już do kilku podobnym miejsc, bo tych było w mieście wręcz przepełnienie.
Zajęty rozmową z przystojnym, dość postawnym mężczyzną, zdołał kątem oka spostrzec postać, jakby znajomą wchodzącą do lokalu. Nie przepraszając wstał z miejsca, wymijając wcześniejszego rozmówcę.
Z zainteresowaniem, niby to jakieś zwierze zlustrował chłopaka wzrokiem, znał go, z całą pewnością go znał.
Uśmiechnął się nikle, aczkolwiek przyjaźnie jak nad siebie. Pokonał dystans kilku metrów, który dzielił go od znajomego.
-Witaj Severrir - wypowiedział, przyglądając mu się z niemałym zadowoleniem i może nawet zaciekawieniem.

Michaił oparł dłonie na biodrach, rozważając za i przeciw dla towarzystwa jakim był Sverrir. Przeważyły za, więc Misza przestał delikatnie marszczyć idealne brwi.
-Przyszedłeś na spotkanie z kimś? - zapytał, dążąc okrężną drogą do sedna. Bo i z tą lwową bezpośredniością różnie bywało. Raz prosto z mostu, raz pomału i ostrożnie.
Zlustrował znajomego wzrokiem zatrzymując się na jego ustach, ładnych, musiał to przyznać, ale swoje wargi i tak uważał za znacznie lepiej wykrojone. Tak, to już było wręcz samouwielbienie, bo jakie byłby inny powód by chcieć pozostać przede wszystkim wiecznie młodym?
Później wzrok Miszy powędrował do oczu Sverrira, patrząc na chłopaka wyczekująco, chcąc odpowiedzi.

Misza przewrócił oczami widząc jak ten odwraca wzrok. Jak zawsze, w tej kwestii u wilkołaka nic się nie zmieniło.
-A któż to był na tyle godny twojej uwagi? - zapytał, unosząc brwi. -Mam nadzieję, iż mogę z nim konkurować - dodał jeszcze zaplatając dłonie na klatce piersiowej.
On po prostu zawsze patrzył na swojego rozmówcę, studiując jego gesty i mimikę, dzięki temu starał się wyłapać niewypowiadane szczegóły. Jednak nie ze wszystkimi to wychodziło, przykładem takiej osoby był Sverrir, jedna wielka niewiadoma.