Yaoi of Manhattan

Trudno powiedzieć dlaczego Jesse zdecydował się zostać łowcą. Powodów na pewno było kilka, jednak raczej niewiele przemawiało za tym, że ma szanse. O dziwo, do pory jakoś sobie radził, a przecież jego możliwości były raczej zawężone. Tego dnia wybrał sobie na patrol zachodnią część miasta. Wiadomo, że żaden wampir nie będzie przechadzał się po ulicy z urwaną głowa ofiary, jednak on wiedział, co robi. Już dawno zauważył, że najlepszym wabikiem jest on sam. Mimo że rosły, potężny facet, to wciąż siedzący na wózku, więc inni z reguły lekceważyli go i brali za niezły posiłek. Pas na jego biodrach chował w sobie kilka granatów. W butach trzymał dwa sprężynowe noże, a ręce ściskał granatnik, choć raczej trudno to było zauważyć w pozycji jakiej siedział.
Nasłuchiwał. Co chwilę przemieszczał się kilka metrów do przodu, oddalając się co raz bardziej od głównej ulicy, zapuszczając się w tereny, na których z pewnością ktoś grasował. Miał tylko nadzieję, że tym razem nie trafi na jakąś watahę. Ostatnio spotkał cztery wilkołaki i cudem uszedł z życiem. Mało brakowało, a zostałby pożywieniem. Teraz jednak wolał o tym nie myśleć. Miał w końcu do wykonania jakieś zadanie, a tego wieczora nie wykończył jeszcze żadnego tałatajstwa.

I rzeczywiście znajdował się, a twarz Jessa wykrzywił grymas. Do cholery, stąd nie spodziewał się ataku, a jednak jego dłoń automatycznie wyciągnęła nóż w jego stronę, przebijając grubą skórę. Nie trafił w serce, jednak wilk na pewno został ugodzony w bok. On sam spadł na ziemię. Wiedział, że jeżeli teraz zechce odzyskać wózek to skończy się to jego śmiercią, więc zostawił to na później. Lepiej najpierw zająć się wilkiem. Spojrzał na niego ze śmiałością godną głupca.