Yaoi of Manhattan

- Nie ma za co! - odpowiedział, nawet nie uciekając. Położył dłonie na biodrach. W sumie facet go i tak widział, więc jakby doniósł na psy, to i tak by go złapali, więc ucieczka nie miała najmniejszego sensu (a, przynajmniej on tak wtedy uważał). - Liczyłem na to, że jesteś ślepy, głuchy i całkiem zniedołężniały, albo jesteś manekinem, ewentualnie rzeźbą woskową. - dodał, w ramach "pocieszenia". Trochę głupio mu się zrobiło, kiedy zdał sobie sprawę z tego, kogo chciał okraść. Dobra! Przez chwilę miał nawet ochotę przeprosić, ale niemal od razu wybił to sobie z głowy, marszcząc przy tym zabawnie czoło. Nic jeszcze nie ukradł, więc nie było też za co przepraszać.
- Tak na marginesie kasą nie śmierdzisz, więc śmiem twierdzić, że mój łup zbyt duży by nie był. Pewnie portfel wart więcej niż to, co jest w środku. - uśmiechnął się odrobinę złośliwie, po czym okrążył go i zlustrował badawczo wzrokiem.
Pewnie gdyby nieznajomy nie siedział na wózku, to nawet by się do niego nie zbliżył, w obawie, że za taki występek dostanie w zęby, ale gdy go zobaczył; samego, częściowo unieruchomionego, zajętego czymś zupełnie innym niż wypatrywanie potencjalnych złodziei, czy kieszonkowców, to po prostu on wydał mu się idealną ofiarą. To było spontaniczne, a Misiek kraść nie umiał, to był jego pierwszy raz (pomijając kradzież kilku cukierków i lizaka w dzieciństwie, z osiedlowego sklepiku).
- Jak na takiego zniedołężniałego kalekę, to całkiem nieźle sobie radzisz. - stwierdził, co owszem - powinno być odebrane jako komplement.

- Ała! - mruknął z niezadowoleniem, kiedy ten przejechał mu wózkiem po nodze. - Jesteś ciężki jak słoń po sterydach! - zarzucił mu, marszcząc przy tym brwi. Mimo wszystko nie zraził się do faceta, ba! Pokuśtykał za nim, teraz samemu czując się jak kaleka. W dodatku niedorozwinięty, bo nawet portfela osobie siedzącej na wózku nie umiał podkosić.
Kasjerka najwyraźniej nie widziała w zaistniałej między nimi sytuacji niż nowego, czy niezwykłego, bo bezceremonialnie przejeżdżała zakupami po kasie, nadal rozmawiając przez telefon, jak gdyby wcale nie była w pracy, a na spotkaniu towarzyskim, co wyjątkowo się Miśkowi nie podobało. To było dopiero lekceważenie. Ona powinna przyciągać klientów, dbać o nich, a tu co?! Ani podjazdu do wózków inwalidzkich przed sklepem, żeby tacy panowie jak ten tutaj mogli sobie kulturalnie wjechać do środka, ani nawet krzty współczucia, czy jakichkolwiek innych uczuć. Tylko telefon, piłowanie pazurów i pikanie tej cholernej maszyny! No i najważniejsze - żeby dostać za takie coś (bo Misiek nie umiał nazwać tego pracą) kupę szmalu.
Kotołak wcale się nie dziwił, że kasjerki dostawały tak mało pensji i żadnych premii, skoro tylko siedziały na tyłkach i się obijały, co jakiś czas obsługując nielicznych kupujących, którzy jakimś cudem nie byli zrażeni ich zachowaniem.
- Nie rozumiem czemu czepiasz się tylko mnie. - stwierdził nieco oburzony. - Ona też na ciebie zlewa, to dlaczego nie przejedziesz jej kołem po nodze? Jest ode mnie w czymś lepsza, bo piłuje te pazury na kasie przez osiem godzin, pieprzy przez telefon, obija się, ma cycki i nic poza tym?!

Faktycznie, takiego urzędu na dziewięćdziesiąt dziewięć procent nie było, ale trzeba przyznać, że kasjerka musiała mieć w głowie siano, że przestraszyła się takiej groźby. Cóż, tak widać, żeby sprzedawać na kasie nie trzeba mieć wysokiego ilorazu inteligencji, skończonych studiów, dyplomów, ani Nobla.
Chłopak dziwił się jednak szczerze wszystkim tym, którzy mieli słabe wykształcenie, lub nie mieli go w ogóle. Przecież takim osobom było o wiele trudniej znaleźć pracę, jeśli w ogóle próbowali takiego "cudu" dokonać i ruszyć się z domu, wyjść do ludzi. On miał wysokie ambicje, poza tym przebywanie z bratem, rozstanie rodziców i w ogóle... to wszystko go w pewien sposób motywowało, bo chciał być kimś, chciał posiadać kogoś, kogo mógłby pokochać, a na byle żula wielka miłość nie poleci, prawda?
- Taa, to było świetne posunięcie. Szkoda tylko, że nie pomyślałeś, że możesz sobie głowę rozbić i zdechnąć mi na środku chodnika. - stwierdził kotołak, schodząc po schodach niespiesznie. Nikt raczej nie palił się do tego, by pomóc mężczyźnie, więc postanowił zabawić się w anioła stróża i nareszcie zrobić świąteczny, dobry uczynek, który przekładał już chyba od grudnia poprzedniego roku.
Przysunął wózek bliżej nieznajomego i wyciągnął w jego stronę dłoń. Tak, tak. Oferował mu pomoc.
- To nie litość, to wolna wola. - dodał, żeby facet nie wyjechał mu zaraz z tekstem, że nie potrzebuje litości, czy coś takiego. - Poza tym jak znam ludzi, to prędzej wsadziliby cię do muzeum, jako obiekt do obserwowania, niż ci pomogli. Sądzę, że musiałbyś się trochę postarać, żeby wstać samodzielnie i usiąść na wózek, a no i zakupy wcześniej pozbierać, bo ci się wysypały. - zauważył trafnie.
Miał ochotę również odezwać się do tego gówniarza, którego najwyraźniej cała sytuacja rozbawiła, ale powstrzymał się, bo pewnie bachor pobiegłby do mamy i taty się im poskarżyć, a chłopak nie miał najmniejszej ochoty się z kimkolwiek dzisiaj kłócić.

Schował łapki za siebie. Nie, to nie! Misiek liczył na to, że facet nie da sobie rady i prędzej czy później będzie zmuszony przyjąć od niego pomoc. Jakież było jego zdziwienie, kiedy mężczyzna jakimś cudem wlazł na wózek i nawet udało mu się tego zakupy pozbierać. Chłopak uśmiechnął się mimowolnie pod nosem.
- Brawo. - mruknął z dumą i nie - nie robił sobie z niego w tym momencie jaj, chociaż różnie można było to odebrać. - Nie myślałem, że tak szybko się podniesiesz. Często spadasz tak ze schód? - spytał. No co? Starał się być miły. To nic, że mogło mu to trochę nie wychodzić... Rzadko miał styczność z ludźmi ograniczonymi w jakiś sposób fizycznie, czy psychicznie.

- Spychają cię ze schód? To chamy jedne. - mruknął, wyraźnie niezadowolony. No dobra, może i na początku chciał go okraść, a że facet kasą nie śmierdział to już zupełnie inna sprawa, ale nie mógł zrozumieć jak można było spychać ludzi na wózkach ze schód. Czy naprawdę społeczeństwo było aż tak popierdolone i brakowało im wyobraźni, żeby skojarzyć co mogło za tym iść? Wystarczyło, że niefortunnie by upadł, albo wózek wylądowałby na nim i już mogłoby być... "pozamiatane".
Może i chłopak był momentami trochę złośliwy, ale takie coś by mu nawet do głowy nie wpadło. Czasem naprawdę współczuł ludziom braku wyobraźni, tego, że nie umieli przewidzieć niektórych skutków swoich wyborów, zachowań. W takich chwilach jak te naprawdę cieszył się, że tylko w połowie można go nazwać człowiekiem. Miał ochotę pokazać teraz całemu światu swoją kocią naturę, ale powstrzymywał się, ponieważ wiedział, że w pobliżu może być jakiś łowca i wykorzystać taką okazję.

- Wierzę na słowo, zresztą zawartość portfela i tak widziałem, więc nie musisz mnie zapewniać. Co do pałętania się za tobą... I tak nie mam nic lepszego do roboty. - stwierdził, wzruszając lekko ramionami. - No, chyba że będziesz tak miły i znajdziesz mi jakieś ciekawe zajęcie, wtedy odczepię się od ciebie od razu! - zapewnił z rozbawieniem. - Tylko weź pod uwagę to, że jestem uparty i bywam wybredny w niektórych kwestiach. - dodał, idąc spokojnie koło wózka. Jakoś nie czuł wyższości nad mężczyzną i chyba nawet przestał go traktować jak kalekę, bo facet nieźle sobie radził jak na inwalidę.
Podjazd był dobrym wyjściem, mimo, że ludzie od razu wiedzieli kto mieszka pod numerem tego domu. Plus był taki, że nieznajomy nie musiał spadać ze schód, tak jak zrobił to przed sklepem.
I nie - wcale nie bał się łazić z obcymi facetami do ich domu. Może i był zbyt ufny, ale nie sądził, że ten wstanie z wózka nagle ozdrowiały, wywęszy, że jest wilkołakiem i da mu kulkę w łeb. Wcale mu to nie przeszło przez myśl, nigdy nie dałby wiary, że ten facet z wózka mógł być kiedyś łowcą, a  może nawet zabójcą jego współbraci.
- Sam mieszkasz? - spytał z czystej ciekawości. Nie lubił kiedy pomiędzy dwojgiem ludzi panowała taka niezręczna cisza.

[ Mogę liczyć na to, że odpiszesz mi jeszcze dzisiaj Luckiem? x3 ]

Ostatnio edytowany przez Michael Nixon (2012-06-02 23:12:47)

O, jak miło! Misiek bardziej spodziewał się trzaśnięcia mu drzwiami przed samym nosem niż takiego zaproszenia do mieszkania. Rozejrzał się bacznie na boki, po czym usiadł obok sofy, na podłodze. Spojrzał na mężczyznę. Sam nie wiedział, ale jakoś nagle zdrętwiał. Nie wiedział czy ściągnąć kaptur z głowy i pokazać swoją "inność", poprzez częściową kocią naturę, czy lepiej wcisnąć mu jakiś nędzny kit o tym, że ma wygolonego kutasa na głowie i woli się tym nie afiszować.
Tak, zdawał sobie sprawę, że to była mega durne i chyba tylko idiota by się na to nabrał, ale nic lepszego nie przychodziło mu do głowy, więc nie zostawało nic innego, niż tylko skłamać metodą "na wstyd".
- Ja mam zwierzęta, wiesz? Roztocza. - stwierdził, podpierając podbródek dłońmi.

[ Właśnie widzę, że na konferencji coś taka cisza nastała. I skoro jest taka możliwość to ja z niej chętnie skorzystam i poproszę o odpis jako Lu x3 ]