Yaoi of Manhattan

Sala tronowa wyglądała tego dnia inaczej. Zamiast pustej przestrzeni, zmąconej tylko przez obecność tronu, leżało tu teraz mnóstwo martwych ciał. Rzeź, którą wywołał poprzedniego wieczora właśnie dobiegła końca i śmiertelnicy, których tu ściągnął zakończyli swą marną egzystencję. Wszyscy. Bez wyjątku. Właśnie kiedy trzymał ostatnie ciało, chcąc wydobyć z niego tchnienie, które biorąc pod uwagę stan delikwenta również byłoby ostatnie, pojawił się demon, który wyszeptał mu na ucho kilka słów. To tylko przyspieszyło proces i człowiek padł na ziemię, szybciej niż Lucyfer by tego chciał. Po drodze wytarł ręce w jedwabną chustkę, po czym deportował się z piekła. Miał nowy cel. Znaleźć hakera. Zniszczyć hakera. Co ciekawsze, haker podobno był upadłym. Aza. Słyszał o nim. Tyle że nigdy nie czuł większej potrzeby, żeby zacieśniać więzi, więc po prostu zignorował jego obecność na ziemi. Teraz jednak Chandran miał mieć niezłe problemy przez swoją głupotę. Bo tylko głupiec porywałby się na diabła. Pojawił się pod jego mieszkaniem równo o dwudziestej drugiej. Zapukał do drzwi, w tym samym czasie ukrywając swoją aurę, tak by nikt nie mógł jej odkryć. Akurat w czarach był niezły. Był najlepszy. Nie chciał na razie, by mężczyzna wiedział z kim ma do czynienia. To dopiero będzie zabawa.
[I co mówisz, że gniot jak nie gniot, no!]

Oparł się o framugę w niedbałym, nonszalanckim geście, po czym skrzyżował ręce na piersi. Dopiero kiedy mężczyzna otworzył i zadał mu pytanie, Lu wyprostował się i wyciągnął w jego stronę dłoń, chcąc zachować pozory normalności. Teraz mógł udawać normalnego człowieka. Zabójczo pięknego, wręcz trudnego do wyobrażenia sobie, ale wciąż człowieka.
-Wprowadziłem się wczoraj do domu obok - powiedział, wymyślając kłamstwo na poczekaniu. To było proste. - Przyszedłem się przywitać. Jestem Lu.
Gdyby przedstawił się jako Lucyfer mogłoby się to wydać podejrzane. W ten sposób zachował wszelkie pozory i to go cieszyło najbardziej.

-Wynajęli mi jeden pokój - powiedział, całkowicie rozluźniony. Na jego ustach pojawił się wesoły uśmiech, który mimo że był strasznie wymuszony i tak na taki nie wyglądał. - Przyniósłbym jakąś zapiekankę czy makaron z serem, ale uwierz, nie wyszłoby nam to na zdrowie.
On nawet do końca nie wiedział jak smakuje makaron z serem, bo nigdy tak naprawdę tego cholerstwa nie jadł, ale wiele razy słyszał jak rozmawiali o nim ludzie, więc chyba nie mogło być takie złe. Cóż, oczekiwał, że mężczyzna zaraz go wpuści, bo chyba nie wyprosi nowego sąsiada, prawda? To dopiero byłoby niemiłe!

Przez chwilę udał, że się zastanawia, co raczej wyszło mu przekonująco, a potem tylko szerzej się uśmiechnął.
-Jasne, czemu by nie?
To bycie miłym i uśmiechniętym powoli doprowadzało go do szału, ale czego się nie robi dla dobra sprawy? Takie zachowanie w końcu mogło przynieść mu tylko jakieś informacje o nim, o jego życiu, o tym dlaczego zajmuje się jego sprawami. Poszedł za mężczyzną do salonu, gdzie usiadł na kanapie, rozluźniając się jeszcze bardziej.
-Mieszkasz z kimś? - zapytał jak to na nowego sąsiada przystało, rozglądając się dookoła. - Masz dziewczynę?

-Mhym - mruknął, słysząc jego wyjaśnienie, jakby je zatwierdził, słysząc pytanie tylko pokręcił przecząco głową. Nie potrzebował płynów, więc w sumie rzadko kiedy korzystał z tych ludzkich wynalazków. Mógł znieść parę rodzajów alkoholi, ale na dłuższą metę nie mógł znieść niczego, co zostało wynalezione przez to robactwo. Może gdyby nie wiedział, kto stoi za znalezieniem black death byłoby inaczej, tak jednak zazwyczaj obchodził się bez napoi i posiłków.
-Co robisz? - zapytał w końcu, po chwili dodając: - Mam na myśli pracę.

-Ja? Nic szczególnego - powiedział, przyglądając się swoim palcom. - Na co dzień siedzę pod ziemią, żądzę światem, zabijam ludzi... dostałem etat diabła.
Wybuchł śmiechem. Tak, to zabrzmiało jak niezły żart i gdyby nie fakt, że Lucyfer wiedział, że jest on całkowicie prawdziwy, pewnie uznałby się za niezrównoważonego psychicznie. Albo za kogoś kto nie lubi opowiadać o sobie i wymyśla takie bzdury na poczekaniu, uważając, że będzie to zabawne.

W tym momencie mniej więcej Lucyfer stracił zainteresowanie grą, którą rozpoczął. Uśmiechnął się, jednak był to o wiele bardziej uśmiech w jego mrocznym stylu. Odrobinę złośliwy, za to o wiele bardziej seksowny i nonszalancki.
-Nie żartowałem, Aza - powiedział powoli, a z każdą sekundę uśmiech na jego twarzy poszerzał się co raz bardziej. W końcu i jego oczy zapłonęły żywym ogniem za czarnymi tęczówkami. - Naprawdę jestem diabłem.