Yaoi of Manhattan

-Zostaniesz upadłym - powiedział, unosząc kącik ust. - A to równa się wielu przywilejom. Poza oczywistym, że będziesz miał możliwość zejścia do piekła, będziesz miał moc. Sporą. Każdy upadły ma jej całkiem duże zasoby, pozwalające na wywoływanie niezłego zamieszania. Rzecz jasna, nie wywołasz klęski żywiołowej tak jak ja mógłbym to zrobić, ale mała powódź nie powinna być problemem. To tak dla przykładu.

-Nie mówię, że to zrobię. I nie mówię też, że jeżeli tak, to bezinteresownie - powiedział zgodnie z prawdą. Jasne, że nie było w nim dobroci, która pozwoliłaby mu rozdawać moc tak po prostu, bo ktoś jest przystojny, bo ktoś coś zrobił, bla bla bla. Zawsze miał cel. Trudno jednak było go odkryć innym, bo jego tajemniczość i intelekt, który rzadko kiedy dał się komuś zwyciężyć wolały ukrywać jego prawdziwe zamiary.

Cena wcale nie musiałaby być sprecyzowana czy nieziemsko wysoka. Czasami po prostu dobrze było mieć sprzymierzeńca.
-Załóżmy, że miałbyś wobec mnie dług wdzięczności.
To działało na korzyść diabła, choć tylko on mógł wiedzieć dlaczego i raczej nie miał zamiaru dzielić się tym z innymi. Nie miał w tym swojego interesu, toteż byłoby to głupotą.

-Zgadasz się? - zapytał, może nawet odrobinę zdziwiony. Rzadko kiedy ktoś się z nim zgadzał czy własnowolnie chciał zawierać jakiś pakt. Lucyfer owszem, nie lubił odmów, ale był dość honorowym mężczyzną i zmuszanie jakoś nie było w jego krwi. Skoro jednak Aza nie lubił swojego dotychczasowego życia, to przecież Lu mógł mu trochę pomóc, a przy okazji powiększyć ilość upadłych aniołów.

Chandran zadziwiał go co raz bardziej, bo po pierwsze, zazwyczaj kiedy do głosu dochodził Lucyfer, zgadzano się, ale ze względu raczej na strach, niż na fakt, że był bardzo przekonywujący, chociaż z drugiej strony może to po prostu jedno i to samo? A po drugie, pozwalał sobie na te śmiałe gesty. Lu przekręcił głowę w jego stronę, tak, że ich twarze prawie się spotkały. Uśmiechnął się chytrze.
-Pozostaje mi więc tylko zaprosić Cię do piekła.

Tym razem to Lucyfer położył dłoń na ramieniu mężczyzny, by wraz z zaciśnięciem na nim palców, przenieść ich obu do sali tronowej. Miejsce było zdumiewające i trudno było objąć je wzrokiem. Złoto i czarne diamenty ozdabiały salę, sprawiając, że ta wydawała się jeszcze większa.
-Witam w moich skromnych progach - powiedział, wpatrując się tęsknie w swój tron. Kiedyś w ogóle nie musiał wychodzić na ziemię. Ostatnio wiele się pozmieniało.

-Ta część jest odjechana, bo jest moja - przyznał, uśmiechając się zawadiacko. - Gorzej z lochami. Tam nie podoba mi się już tak bardzo, ale przynajmniej jest gdzie wciskać te wszelkie szumowiny.
A szumowin, którym należało się wepchnięcie do lochu było mnóstwo. Ciekawe, że nawet jeżeli uciekliby z klatki, to wąż korytarzy chyba by ich zabił.