Yaoi of Manhattan

Markovich nie cierpiał poniedziałków. Weekend dobiegał końca, a następnego dnia mężczyzna zmuszony był leczyć skutki nocy poprzedniej. Owszem, za każdym razem wmawiał sobie, że to tylko jedno piwo, że zaraz wróci do domu i pójdzie grzecznie spać. Ekhem, nigdy nie zdarzyło mu się wywiązać ze swojego postanowienia, zwykle po skończonym piwie zamawiał kolejne. I tak całą noc.
Poniedziałkowy poranek spędzał w Central Parku, otoczony całą ekipą. Jego najnowszym zleceniem były zdjęcia do kampanii FW 12/13 Marca Jacobsa. Chcąc, nie chcąc musiał wziąć się w garść i dać z siebie wszystko. O dziwo poszło mu to całkiem dobrze i o czternastej był już wolny. Miał już iść do domu, walnąć się na łóżko i iść spać, gdy nagle przypomniał sobie coś ważnego. Cholera, przecież umówił się z Erikiem, na śmierć o tym zapomniał. Czym prędzej wsiadł do żółtej taksówki i pojechał w wyznaczone miejsce.

[Andrejek *-*]

Erik nie zdążył nawet do końca wytłumaczyć mu, dlaczego go tu ściągnął. Zamiast tego pozostawił go bez słowa, musiał pędzić na sesję. Najchętniej zirytowany Kosma powiedziałby mu coś niemiłego, zamiast tego wziął jeden głębszy oddech. Po kilku sekundach ruszył w poszukiwaniu automatu do kawy. Wyposażony w kubek z paskudnymi, czarniawymi sikami udał się w kierunku pomieszczenia, w którym odbywała się sesja. Przystanął przy wejściu, opierając się o framugę drzwi i z zainteresowaniem przyglądał się zaistniałej tam scenie.

Markovich od zawsze posiadał irytujący zwyczaj wtrącania do każdej kwestii swoich trzech groszy. Walił prosto z mostu, nie przejmując się zbytnio cudzymi uczuciami. I choć może nie była to najlepsza jego cecha, przyczyniła się ona do niemałej sławy w środowisku fotografów. Każdy kto chciał mógł liczyć na szczerą krytykę Kosmy. Podejrzewał, że tak było i teraz. Erik liczył pewnie na jego opinię na temat sesji. Po zakończeniu zdjęć podszedł do niego i z wyczekiwaniem czekał na jego zdanie. Markovich nie omieszkał pogratulować mu pomysłu, wspomniał jednak o dość skrępowanych modelach. Kosma wcale im się nie dziwił, atmosfera panująca na planie nie była najlepsza. Na miejscu Erika pewnie wyprosiłby całą ekipę, nie przejmując się protestami stylistów czy makijażystów. W końcu co za dużo, to nie zdrowo. Nawet jeśli chodziło o ludzi.

Kosma najchętniej poszedłby już z planu zdjęciowego, ale Erik zatrzymał go gestem dłoni. Teraz to Markovich nie miał zupełnie pojęcia, o co mężczyźnie może chodzić. Stał więc z boku i bez większego zainteresowania wpatrywał się w roznegliżowanych modeli. Już miał iść na dwór zapalić sobie, gdy jakiś blondyn zszedł sprzed obiektywu i usunął się z widoku. Nie mając nic lepszego do roboty, Kosma przybliżył się do niego.
- I jak poszło?

Wzruszył ramionami, nie za bardzo wiedząc co powinien odpowiedzieć.
- Nie znasz się na tym, jesteś modelem? - spojrzał na niego zaskoczony. - Coś mi tu chyba nie gra, Erik chyba nie ściągnął cię tu siłą z ulicy, co? Wybacz mi, że tak się czepiam, taki po prostu jestem - uśmiechnął się lekko. - Kosma Markovich - przedstawił się, wyciągając w kierunku blondyna dłoń.

- Ja tam za tego typu propozycję obiłbym mu mordę, ale najwyraźniej mamy chyba różne definicje przyjaźni - parsknął śmiechem, wpatrując się w niego z wyraźnym zainteresowaniem. - Nie powiesz mi chyba, że taka uczynna i miłosierna z ciebie duszyczka? Mam nadzieję, że przynajmniej robisz to za grubą kasę. Chyba, że oczywiście się mylę i powinienem nie tracić wiary w ludzi.

Nie mógł powstrzymać śmiechu, widząc zaskoczenie na jego twarzy.
- Nie wierzę, chyba właśnie jestem świadkiem cudu. Oto właśnie spotkałem na Manhattanie osobę, dla której priorytetem nie są pieniądze. Niesamowite - jego wargi wygięły się w lekkim uśmiechu. - Skąd w ogóle znacie się z Erikiem?