Yaoi of Manhattan

- Nie chcę nic więcej - odparł tylko Mike, po czym przymknął oczy. Cicho westchnął. Następne słowa Nate'a podziałały na niego niczym płachta na byka. Taylor niezbyt delikatnie strzepnął dłoń Nathaniela za swoich włosów i mrużąc oczy z poirytowania, powiedział:
- Posłuchaj, tak w zasadzie to się nie znamy. Michaela, którego pamiętasz, nie ma. Nie jesteśmy już naiwnymi szczeniakami, którzy myślą, że mogą zdobywać szczyty, jeśli tego zapragną. Przynajmniej ja już taki nie jestem. Tkwię w gównie i nic ci do tego! Nie zgrywaj więc miłosiernego Samarytanina, przyjaciela czy kogokolwiek innego, skoro przez siedem lat nic nas nie łączyło! - Brązowowłosy odetchnął głęboko, a jego trupiobladą twarz wykrzywił nieprzyjemny grymas. Mike podniósł się z fotela w momencie, gdy do stolika podeszła kelnerka.
- Ochota na kawę mi przeszła, do widzenia - burknął jedynie Mikey i pomknął ku drzwiom, by w następnej chwili zniknąć za nimi, nie oglądając się za siebie.

Obserwował go i słuchał uważnie. Wydawał się być zupełnie niewzruszony. Twarz mu stężała w wyrazie kompletnej obojętności. Rozumiał, że każdy ma problemy i to naprawdę poważne. Dlatego właśnie nie chciał obarczać kogoś dodatkowo swoją osobą.
Mike był gotów odwrócić się i odejść, ale w tym momencie Nate zaczął płakać. Michael od dawien dawna nie widział łez, czy to swoich czy to cudzych. Przygryzł wargę, nie wiedząc, jak się zachować.
- Prze-estań płakać - wyjąkał nieskładnie Michael, wyciągnął dłoń i przesunął opuszkami palców po policzku chłopaka, zbierając ciepłe łzy ze skóry. - Nate... - Michael czuł się dziwnie. Pojęcia nie miał, co w takiej sytuacji zrobić. Święci pańscy... nie chciał przecież kogokolwiek do płaczu doprowadzić.
- Uhm... przepraszam - mruknął.

Na początku nie wiedział, co ma zrobić z rękoma i stał w bezruchu, czując, że poziom stresu przekroczył wszelkie możliwe granice. Mike przygryzł mocno dolną wargę. Po kilku dłużących się minutach otoczył Nathaniela swoimi wątłymi ramionami i przycisnął go do swojego torsu. Na tyle był w stanie się zdobyć. Stał trochę sztywno i trzymał chłopaka w swoich ramionach.
- Już nie płacz, Nate, proszę - szepnął Michael. - Nie warto płakać przeze mnie - dodał jeszcze i nieco się odsunął, by spojrzeć w załzawione i zaczerwienione oczy swego towarzysza. Otarł kilka słonych kropel z jego twarzy rękawem swojego swetra. - Ja... nie traktuje cię jak obcego... po prostu lepiej dla ciebie, żebyś omijał mnie szerokim łukiem tak, jak to czyni większość ludzi w tym mieście. - Taylor uśmiechnął się gorzko i przymknął oczy. Naprawdę nie chciał, żeby potem Nathaniel jakkolwiek przez niego cierpiał czy coś w ten deseń, a przecież istniała duża szansa, że Mike go prędzej czy później zrani w ten czy inny sposób.

Michael przez dłuższą chwilę w milczeniu po prostu spoglądał w oczy Nate'a. Może analizował w głowie wszelkie za i przeciw, albo też starał się ogarnąć swoje chaotyczne myśli. W końcu na moment przymknął oczy i odetchnął głęboko.
- No dobrze - mruknął tylko, rozchylając powieki. W jego bursztynowych ślepiach jarzyło się zrezygnowanie. Nie potrafił tak po prostu nakazać Nathanielowi spierdalać. Coś mu tego kategorycznie zabraniało. - Tylko naprawdę już nie płacz. Taki zasmarkany i załzawiony tracisz na uroku - dodał i uśmiechnął się słabo. Nachylił się i delikatnie ucałował policzek chłopaka, tak na pociechę, żeby już się nie zadręczał całą tą sprawą. I choć w głowie dźwięczał mu alarm, Mike jakoś nie chciał się ewakuować. Na razie nie. Przecież mógł spróbować nie uciekać, prawda...?

Michael skinął głową
- Tak, jest okej - powiedział, uśmiechając się. lekko. Przeciągnął się, aż mu coś w kościach strzeliło. - Och, oczywiście, jesteś bardo urokliwym małym szantażystą i natrętem, jak za dawnych dobrych lat - odparł Mike i uśmiechnął się jednym kącikiem ust. Oczywiście droczył się, co pokazało zaczepne szturchnięcie w bok Nate'a.
Za moment jednak Mikey zdecydowanie sposępniał.
- Muszę iść, Nate - mruknął niechętnie i potarł skronie. Nie miał zamiaru mówić, dokąd iść zamierza, bo to mogłoby zrodzić kolejne komplikacje. - Możemy... się kiedyś spotkać, tylko nie wiem, jak cię znajdę. Nie mam telefonu ani nic...

Michael uśmiechnął się blado na te żarty o kochaniu. W każdym razie ulżyło mu, że Nate się już nieco rozpogodził. Dostrzegł jednak to lekkie posumutnienie na wieść, że zbiera stąd swój tyłek. No niestety, całego dnia Mike w parku spędzić nie mógł, przed sobą miał jeszcze kilka godzin, w których mógł cokolwiek zdziałać, może zdobyć jakąś kasę czy coś.
Z wahaniem wziął karteczkę z naskrobanym na nań adresem, rozszyfrował literki, a potem wcisnął zwitek do kieszenie spodni.
- Ehmm... no ja może wpadnę... kiedyś - mruknął tylko i odwrócił się na pięcie. - Miłego dnia! - zawołał jeszcze, nie zerkając nawet przez ramię. Wolał, żeby Nathaniel nie dostrzeł cienia kłamstwa czającego się w bursztynowych oczach. Przykra prawda była taka, że Mikey nie planował kiedykolwiek pojawić się w progu mieszkania swego dawnego przyjaciela
Po chwili Michael zniknął za zakrętem.

Minęło kilkanaście dni i Mike w zasadzie jak przez mgłę pamiętał spotkanie z Nathanielem. Gdzieś pomiędzy kolejnymi dawkami amfetaminy, a zaspokajaniem żądzy różnych ludzi za pieniądze, czasami zdarzało mu się wydobyć skrawek papieru z adresem i tępo się w niego wpatrywać nawet przez kilka godzin. Miął go potem i znowu wciskał w głąb kieszeni.
Ten dzień od samego początku był parszywy, tak po prostu. Jakby los chciał jeszcze bardziej uprzykrzyć Mike'owi życie. No i skończył się cokolwiek nieprzyjemnie. Teraz Taylor stał przed kilkupiętrową kamienicą z podbitym okiem i krwią cieknącą z rozciętej wari, a także łuku brwiowego. I zastanawiał się czy stosownym będzie się tak narzucać...

- Nie rób z siebie większego idioty, niż jesteś - rzekł do siebie Michael i odwrócił się na pięcie z zamiarem odejścia. To był naprawdę beznadziejny pomysł, żeby tu przychodzić. Niestety, kiedy tak Mikey się odwrócił, to w zasadzie stanął oko w oko z Nathanielem. - O kurwa... - wymsknęło mu się. Jego ekspresowy odwrót został udaremniony. - Ehem... to znaczy... uhm... - wymamrotał Taylor po raz kolejny unosząc rękę, by otrzeć krew ściekającą mu po skroni. - Ja tu tak... spaceruję... - dodał jeszcze i pokręcił głową z politowaniem nad samym sobą.
Czuł się nieciekawie. Po tym jak jeden taki osiłek go sponiewierał (o czym świadczyły te wszelkie urazy na jego twarzy), nadal był z lekka otumaniony i kręciło mu się w głowie. Wiedział, że gdyby padł nieprzytomny na ulicy, to zaraz zgarnęłaby go straż miejska czy ktoś taki i wylądowałby w jakimś ponurym miejscu, gdzie zwykle trafiają wszelkiego rodzaju pijaczki. A do takiego miejsca naprawdę mu się nie spieszyło. Dlatego też pojawiła się ta absurdalna myśl, że może Nate by jakoś tu pomógł... Teraz, widząc nieco zszokowaną twarz chłopaka, Mike wiedział, że ten pomysł jest wysoce poroniony.

Wziął chusteczkę i przytknął ją do rozciętego łuku brwiowego. Nie wyglądał zbyt szczęśliwie, trzeba to przyznać. Chcąc, nie chcąc, podążył za Nathanielem, a potem pierwszy wszedł do kamieniczki.
- Nieważne kto, przecież nie pójdziesz go szukać, żeby wymierzyć karę - mruknął wymijająco Mike. Naprawdę nie spieszyło mu się do wyznania, kto był sprawcą całej sytuacji, bo to mogłoby rzucić tylko kolejny cień na jego i tak już splamioną osobę. Mikey poczekał chwilę, by puścić Nate'a przodem, coby chłopak poprowadził go do swego mieszkania. - Po prostu... rozdrażniłem kogoś, więc dostałem za swoje - wymamrotał jeszcze Taylor, uznając, że to w zasadzie będzie dobre wytłumaczenie. Może... nie zasłużył sobie na aż tak parszywe potraktowanie, ale nie oszukujmy się, mógł powstrzymać swój cięty język, to może nie obito by mu mordki.