Yaoi of Manhattan

Matthew jak przystało na dobrego tatę często, a przynajmniej jak tylko znajdywał czas, wybierał się z córką "to tu to tam". Dziś akurat Juliet za cel obrała sobie plac zabaw, a Matt jak zwykle jej uległ. Chociaż całej reszty dzieciaków poza swoją córcią nie znosił, były strasznie hałaśliwe (Juliet też, ale ona to mogła robić co kolwiek, a Matthew i tak ją kochał).
Dziewczynka niemal od razu pociągnęła swojego tatę w stronę huśtawek, trzymając go za rękaw szarej koszuli. Mała Juliet zawsze stawiała na swoim i jako dziecko była do tego przyzwyczajona.
Dlatego też dumnie zasiadła na siedzeniu i z racji tego że nadal nie sięgała z niego do ziemi Matt musiał ją bujać.
Kątem oka dostrzegł chłopaka o oryginalnym kolorze włosów coś rysującego, lub piszącego.

Matthew jednak szybko musiał się zreflektować i ponownie zwrócić uwagę na córkę, która znudzona huśtawką pobiegła w stronę zjeżdżalni powiewając połami czerwonego, lekkiego płaszczyka przy którym to się niegdyś wręcz uparła.
Matthew podszedł, obserwując córkę, która zapiszczała radośnie i uśmiechnęła się szeroko kiedy to już ponownie znalazła się na ziemi. Mały, zielonooki wulkan energii który w podskokach podbiegł do rysującego lub piszącego chłopaka. Pytając bezpośrednio, z dziecinnym zaciekawieniem:
-Co rysujesz?

-Baaardzo! - odpowiedziała zachwycona.
Matt podszedł do swojej córki, nie zaserwował jej gadki o zaczepianiu nieznajomych jak zrobiłby to ojciec, no taki zwykły to z całą pewnością. Juliet spostrzegając tatę pokazała mu rysunek chłopaka, mężczyzna uśmiechnął się tylko. Młoda osóbka po chwili odbiegła bawić się dalej zostawiając w rękach taty czerwone okrycie wierzchnie, bo faktycznie była dziś wyjątkowo ładna pogoda.
Matthew przysiadł obok, śledząc wzrokiem córkę która wręcz się tego domagała krzycząc co jakiś czas "tato patrz".

Spojrzał na chłopaka uśmiechając się przyjaźnie w jego kierunku. Juliet zajęta zabawą nie zwracała już uwagi na tatę, ale pożytkowała swoje pokłady energii.
-Dziękuję - powiedział spokojnie, swoim nieco zachrypniętym głosem. Tak, Juliet potrafiła być urocza i zjednać sobie naprawdę wielu. Tę cechę prawdopodobnie miała po matce.

Matthew nieznacznie się skrzywił słysząc wypowiedź w której zawarte było "pan". Nie to żeby się do tego tytułu nie nadawał, jako trzydziestojednolatek z pewnością mógł być nazywany per "pan".
-Nie pan, Matthew - przedstawił się. Odebrał kartkę od chłopaka. - Dziękuję, Juliet będzie zachwycona - stwierdził, co nie znaczyło że jemu praca się nie podobała, chłopak niezaprzeczalnie miał talent.

-Miło mi poznać - stwierdził, jedynie z tego powodu iż był kulturalny.
Matthew nieznacznie odchylił głowę, jednocześnie przymykając powieki. Wystawił twarz ku wiosennemu, lekko przygrzewającemu dziś słońcu. Co jakiś czas słyszał znany, radosny śmiech Juliet przewijał się po placu zabaw, mieszając się z radosnymi okrzykami innych dzieci.

Matthew po prostu czuł wzrok Nathaniela na sobie, jednak przez chwilę nic z tym nie zrobił, korzystając z przyjemnie grzejących promieni słońca.
Jednak po czasie, nawet nie otwierając zielonych oczu, wypowiedział:
-Mam swoją twarz na wyłączność. - Tymi słowami przerwał ciszę która między nimi zapadła. Uchylił powiekę upewniając się że chłopak fatycznie rysuje. Ha, powinien zostać pieprzonym jasnowidzem. Zamknął oko. -Jeszcze nikt ci awantury o takie rysowanie bez zapytania nie zrobił? - zapytał z całkowitym i niezaprzeczalnym spokojem.

Ostatnio edytowany przez M. Nott (2012-05-15 19:56:50)