Yaoi of Manhattan

- Być może, jeśli chcesz to mogę ci wskazać po godzinach pracy kilka osób, które mają całkiem niezłe plany co do tego, jak można by cię wykiwać. - stwierdził. Ostatnio jak był w piekle, to różne rzeczy słyszał. Jedyne co go dziwiło to to dlaczego te "osoby" nie wykonają swoich zamiarów, mimo tego, że tak chętnie i pewnie o nich rozmawiają. Czyżby bały się Lucyfera? A może odrzucenia przez nieba i śmierci?

- Ludzie z armii. - wzruszył lekko ramionami, wymieniając tutaj kilka konkretnych osób. - Można by ich tak podejdź, wysnuć jakąś intrygę, albo zrobić pułapkę... - mruknął uśmiechając się cwaniacko. No tak, można się było po nim tego spodziewać. Wierność ponad wszystko, to podstawa. Nawet jak nudziło mu się na tej Ziemi, to nie chciał umierać, a za pomoc osobom, które spiskowały przeciw jego ojcu też mógł zostać osądzony o zdradę. Postanowił od dzisiaj trzymać się bliżej Lucyfera. Tak dla własnego bezpieczeństwa.

- Ale masz ciążowe humorki, jeszcze przed chwilą byłeś szalenie zajęty i nie miałeś nawet czasu ze mną pogadać. - mruknął, wykrzywiając usta w grymas niezadowolenia. - Skoro sobie tego bardzo życzysz, to mogę ci ich pokazać. - wzruszył lekko ramionami. Niech giną, będzie miał mniej potencjalnej konkurencji w drodze po tron.

- Nie lubię demonów. - przyznał na głos, mijając jednego z nich. - Są takie obrzydliwe zazdrosne o to, że jestem lewiatanem, że się aż przykro robi. - dodał i nagle pociągnął ojca za rękę. - Tamten. - mruknął, wpatrując się w jakiegoś mężczyznę z uwagą. Nie kojarzył wszystkich po imionach, bo naprawdę przez tyle lat nie spamiętałby ich wszystkich, ale pamięć mimo wszystko mu nie szwankowała i z wyglądu jeszcze ich odróżniał.

Elwood był pod wielkim wrażeniem, że Lucyfer nie zawahał się ani chwili przed zabiciem swojego syna. Co z tego, że miał miliony, jak nie miliardy pociech, nie każdy byłby tak pewien swej decyzji jak on. W dodatku na twarzy mężczyzny jawiła się taka chora obojętność, że było można dostać dreszczy. Zabił właśnie swoje dziecko i pewnie nawet nie miał do siebie o to żalu.
- Dobrze go znałeś? - spytał, spoglądając na ojca. Kiedyś też chciał być taki jak Lucek.

- Mam taką mini listę, żeby nie zapomnieć. - stwierdził, wyciągając kartkę z kieszeni. Podał ją Luckowi i zaczął przybierać różne formy, ostatecznie został jednak przy swoim wyglądzie. Z umiejętności przemiany korzystał niezwykle rzadko. Dlaczego? Był cholernie wymagający, a najlepiej czuł się w swojej skórze, chyba jak każdy narcyz. - Poza tym skoro on był chorobą imitacją dobrego sługi, to ja jestem kim? - spytał zaciekawiony jak ojciec opisałby go w kilku słowach.

"Nie byłbym tego taki pewien. Kiedyś możesz się naciąć na własnych słowach, tatusiu. Wtedy grunt ucieknie ci spod nóg i poczujesz smak porażki." - przeszło mu przez myśl.
- No cóż, to niezmiernie miło mi to słyszeć. - stwierdził z lekkim uśmiechem. Dwulicowa świnia z niego, ale niedaleko pada jabłko od jabłoni, czego się można było spodziewać po osobie, która ma za ojca Lucyfera?

Póki co Elwood nie miał po co się pchać pod nóż. Względem Lucyfera był jeszcze o wiele, wiele za słaby, żeby chcieć z nim rywalizować. Plany dotyczące obalenia go i "przygarnięciu" tronu postanowił rozważać, jeżeli zostanie niedoceniony, czego bardzo nie lubił. Wściekły El był praktycznie nie do zniesienia, o rozmawianiu z nim można było wtedy co najwyżej pomarzyć, a żeby go uspokoić potrzeba było sporo czasu (chyba, że spełniło się jego zachciankę, wtedy złość mijała w kilka sekund).