Yaoi of Manhattan

Lucyfer tego dnia chciał urwać się szybciej z pracy. Taki był przynajmniej zamiar, dopóki nie przyszła kobieta z działu kulturalnego, oznajmiając, że są w czarnej dupie. Dupa jednak okazała się biała i do tego strasznie wredna. Mężczyzna, który zazwyczaj prowadził wywiady, w których potrzebna była znajomość sztuki, postanowił nagle rozchorować się i zostawić ich... w tejże właśnie dupie. Nieoczekiwanie do jego gabinetu ktoś wszedł, a jego, i tak już zszargane tego popołudnia nerwy i tak zostały poddane kolejnej próbie.
-Jeżeli jeszcze raz powiesz na mnie Lucuś to uwierz mi, dopiero będziesz miał niezły problem - powitał go kwaśnym uśmiechem, nawet nie unosząc wzroku.

Przetarł zmęczone już oczy i uniósł wzrok na Iana, który tym swoim szczęściem i radością, prawie jebał tęczą. Tylko tego mu tu brakowało. Uśmiechnął się cynicznie.
-Po co? Na co? Jak i kiedy? Gdzie? - zapytał, wciąż patrząc w te Midgaardowe oczy. Chłopak był dzisiaj coś za wesoły. A może to z humorem Lincolna coś było nie tak? Trudno stwierdzić. - Rubrykę "sprzedam tanio wkurzającego znajomego, który myśli, że jestem od robienia jakichkolwiek przysług" mam wolną - dodał po chwili, unosząc wymownie brwi.

-I co miałbym napisać w treści "wysoki, dziesięć centymetrów, szuka pana z owłosionymi plecami"? - odparł, a jego brwi powędrowały jeszcze wyżej. Odłożył trzymany w ręce długopis i splótł palce na biurku. Wbił wzrok w oczy chłopaka, kręcąc głową. Trudno w ogóle było jakiekolwiek ogłoszenie wcisnąć do New York Timesa, a Lucyfer był profesjonalistą. - Nic po znajomości. Musiałbyś zapłacić.

-Z natury jestem okrutny, zły i niedobry, ale przywykłem - powiedział, unosząc kącik ust w łobuzerskim uśmiechu, który już po chwili rozświetlił jego twarz. Nie był człowiekiem, którego łatwo było przekonać do swoich racji, a już tym bardziej tam, gdzie na tych "racjach" miał zostać poszkodowany. Mimo że przecież pieniądze wydane na tej reklamie dla niego byłyby niczym, nie był kimś kto tak po prostu chciał je komuś ofiarować. - Będę musiał wyłożyć to ze swojej kieszeni. Jakoś średnio przekonywująca opcja.

-Oto historia chłopca, który wierzył, że jego ładna buźka może zaszkodzić całemu New York Timesowi... Tylko pogratulować - powiedział z kwaśną miną, po chwili kręcąc z niedowierzaniem głową. - Co ma się znaleźć na tej reklamie, co?